Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat An en Eefje verdwenen. De Hasseltse meisjes werden op de nacht van 22 augustus op 23 augustus 1995 door Marc Dutroux ontvoerd. Een kwarteeuw later worden de meisjes in Hasselt herdacht. ‘De media waren de sleutel in het terugvinden van onze dochter’, zei Paul Marchal, vader van An.

‘Ik wist niet wat ik kon verwachten van de plechtigheid, maar het heeft me erg geraakt’, vertelt Betty, de mama van An, met een krop in de keel na de plechtigheid. De toespraken tijdens de herdenking van An en Eefje hebben haar duidelijk geraakt. Ook voor vader Paul was het een mooi maar vooral belangrijk moment: ‘Deze herdenking was een goede zaak omdat ik denk dat de jeugd van vandaag het ook meeneemt, ook zij die het toen niet hebben meegemaakt. Ik heb ook een boodschap voor de slachtoffers: geef niet op, wees niet bang om te roepen, te tieren en iemand iets te verwijten’, vertelt hij na de ceremonie aan TV Limburg.

Ook heel wat politici laten hun stem horen tijdens de herdenking. Zo zegt de burgemeester van Hasselt Steven Vandeput (N-VA) dat ‘het belangrijk is om de aandacht te blijven vestigen op de vreselijke gebeurtenis zodat we alleen maar kunnen hopen dat dit nooit opnieuw gebeurt’. ‘We moeten dit in ons collectieve geheugen blijven vasthouden’, klinkt het nog.

‘Wij herinneren ons allemaal hoe de zomer was 25 jaar geleden. Niet zoals hij had moeten zijn’, vertelt minister van Justitie Koen Geens (CD&V). ‘De hel duurde een jaar. Het kwaad is van alle tijden, maar dat verontschuldigt niet dat een vermijdbare dood moet worden gestorven.’ Vorig jaar vond nog een stille mars plaats voor de dood van Julie Van Espen. ‘Samen met die organisatoren maakten we een plan seksueel geweld. De eerste resultaten worden stilaan zichtbaar.’ Al weet Geens ook dat het systeem nog op veel vlakken tekortschiet.

Mediageilheid

‘Het moet me even van het hart: mediageilheid verwijten is een gemakkelijk excuus voor mensen die je niet graag zien. Maar de media waren de sleutel in het terugvinden van onze dochter en haar vriendin. De keuze was snel gemaakt’, begint Paul Marchal, vader van An. ‘We moeten leven met de aanvaarding. Het is hard, bikkelhard.’ Hij roept ook nog op aan de pers om ‘alleen nog de essentie op de gepaste momenten en gedoseerd in de aandacht te brengen. We hebben met het “Huis van An” heel veel bereikt. Er is gelukkig heel wat veranderd in de wereld, maar het kan altijd nog beter. We geven de fakkel nu door, en ook de deuren van het “Huis van An” gaan nu definitief dicht.’

Kinderrechtencommissaris Caroline Vrijens roept op tot een coherente aanpak voor zulke situaties. Camille Riche leest een brief voor van Unicef. ‘An en Eefje, jullie zijn nog steeds aanwezig in het hart van ieder van ons.’ Unicef vraagt dan ook een maximale inzet van iedereen.

‘Het had niet mogen gebeuren’, vindt Vlaams minister van Justitie Zuhal Demir (N-VA). ‘Geen enkele ouders moet dat doorstaan. Maar ze hebben zich - elk op hun eigen manier - laten horen, met een onvoorstelbare kracht. Van immens verdriet hebben zij een strijd voor hoop gemaakt. Dit land is vandaag een veiligere plaats geworden voor kinderen door uw werk.’

(tco, emv)