Familieleden rusthuisbewoners eisen menselijkere aanpak: "Als ze niet sterven, is het geen nieuws"

Marleen Versluys uit Klemskerke bij De Haan is één van de leden van de Facebookgroep “Als ze niet sterven, is het geen nieuws”. Mijn moeder is tijdens de eerste lockdownperiode gestorven in een rusthuis. Ze was zwaar hulpbehoevend en kon bijna niets meer doen zonder de hulp van het zorgpersoneel. Maar in haar hoofd was ze nog helder. Ze besefte alles nog. Ik kon alleen contact hebben met haar via een computerscherm of door te zwaaien aan het balkon. Dat was hard, want ik zag haar uitdoven als een kaars. Ze had nood aan lichamelijk contact en dat mocht toen niet.”

“Ze verbleef al 5 jaar in het rusthuis”, gaat Marleen voort. “Mijn papa ging elke dag op bezoek bij zijn vrouw. Maar van de een op de andere dag kon dat niet meer. Pas na 6 dagen konden papa en ik contact met haar maken via onze smartphone. Ze begreep niet waarom we niet op bezoek waren geweest. We moesten haar toen echt uitleggen dat we niet mochten door de uitbraak van het coronavirus. Dat gaat er moeilijk in bij iemand die zwaar hulpbehoevend is. Ze kon dat niet begrijpen. En ze is lang niet de enige.”

“Een week voor ze stierf, waren de maatregelen gelukkig al wat versoepeld”, zegt Marleen nog. “Toen mocht je een half uurtje per week langsgaan met je bubbel. Mijn papa heeft haar nog een half uurtje gezien. Dankzij het zorgteam kon ik uiteindelijk ook nog eens een half uurtje op bezoek gaan. Kort daarna is ze overleden.”

“Ik verwijt de mensen van het woonzorgcentrum helemaal niets”, besluit Marleen. “Ze hebben heel goed voor mijn mama gezorgd en hebben alle protocollen gevolgd om zo veel mogelijk besmettingen te voorkomen. Maar op het moment dat het schrijnend wordt voor sommige rusthuisbewoners en hun familieleden, vind ik dat er met een menselijke blik naar de protocollen moet gekeken worden. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de rusthuisbewoners nooit meer geïsoleerd worden.”