Regisseur Robbe De Hert (77), "enfant terrible" van de Vlaamse cinema, overleden

Robin De Hert (zijn echte naam) is een zeemans- én een oorlogskind. Hij  wordt in 1942 geboren in Groot-Brittannië. Na de oorlog keert het gezin terug naar Antwerpen. Als tiener is hij grote fan van James Dean. Hij krijgt een camera in handen en op dat moment weet hij al dat hij filmster wil worden of films wil maken. Op advies van de school sturen zijn ouders hem echter naar de vakschool om elektricien te worden, zoals hij hieronder vertelt:

(lees verder onder video) 

Zelf zegt hij ooit in een interview dat zijn regieopleiding welgeteld 15 minuten duurde, de tijd die de verkoper van zijn eerste camera nodig had om hem de werking ervan uit te leggen. "En dan nog duurde het me te lang. Ik wilde zo snel mogelijk de winkel uit om te gaan filmen." 

Eind jaren 60 draait hij zijn kortfilm "De bom" met Louis Paul Boon in de hoofdrol en maakt hij al plannen voor zijn langspeelfilm "Camera sutra". 

Met enkele gelijkgestemde zielen richt hij daarna Fugitive Cinema op, een collectief van linksgeëngageerde filmmakers dat “sociale cinema” wil maken. De sociaal-kritische documentaires worden niet altijd even goed onthaald. “Dood van een sandwichman” (1971), bijvoorbeeld, over de dood van wielrenner Jean-Pierre “Jempi” Monseré, stuit op veel tegenwind en zelfs een boycot van de toenmalige BRT. In de kortfilm stelde De Hert de commercialisering van de wielersport aan de kaak.

In 1980 breekt hij door bij het grote publiek met "De Witte van Sichem", een "moderne" verfilming van de roman "De Witte" van Ernest Claes die ook in 1934 al verfilmd werd. Eric Clerckx speelt De Witte (Louis Verheyden). Enkele jaren later volgt “Maria Danneels, of het leven dat we droomden”, naar de roman van Maurice Roelants. De Hert richt zich niet toevallig op verfilmingen van literatuur. “Voor films gebaseerd op literatuur is makkelijker geld te vinden”, zegt hij zelf.  

Bekijk hieronder de archiefbeelden over de première van “De Witte van Sichem” (25 maart 1980): (lees daarna verder)

In 1984 regisseert hij Gaston en Leo in de komische film "Zware jongens". De film wordt een kassucces, maar kende opnieuw een moeilijke financiering. De film kan enkel worden gemaakt dankzij een ongeziene oefening in product placement. 

Een groot succes is "Blueberry hill" (1989), een jongerenfilm met vaart, met muziek van Jan Leyers en Paul Michiels. Voor de film baseert De Hert zich op zijn schooltijd in de vakschool in Borgerhout. Onder anderen Michael Pas, Babette Van Veen, Hilde Heijnen en Frank Aendenboom spelen erin mee. De film wint in Nederland een Gouden Kalf en in ons land vier Plateauprijzen, die De Hert op zijn eigen wijze in ontvangst neemt. 

Bekijk hieronder het verslag van die prijsuitreiking (1989): (lees daarna verder)

 In 1995 volgt "Brylcream Boulevard", het vervolg op "Blueberry hill", waarin de vrienden uit de 5-Metaal een jaar of 25 zijn.

In 1997 is er "Gaston's war" en in 2000 "Lijmen/het been", de Elsschot-verfilming die lang zijn laatste filmproject lijkt te blijven. Willeke Van Ammelrooy krijgt een Gouden Kalf voor haar vertolking in de film. 

De Hert krijgt al snel het label "enfant terrible" opgeplakt, een imago dat hij ook zelf cultiveert met scherpe uithalen naar Jan en alleman.

Zijn hele carrière lijkt een gevecht om geld. Zo loopt hij jarenlang rond met het idee om "Pieter Daens" van Louis Paul Boon te verfilmen, maar verkoopt hij het scenario uiteindelijk, omdat hij de financiering niet rond krijgt. Een bittere teleurstelling en "een van de grootste vergissingen van mijn leven", zou hij later zeggen.  In 1992 draait Stijn Coninx "Daens", een film die uiteindelijk een Oscarnominatie in de wacht sleept. 

De regisseur is ook een graag geziene gast in tv-programma's. Hij komt altijd in beeld met de onafscheidelijke handdoek rond zijn nek en maakt er een gewoonte van om iedereen met "schat" (mét Antwerps accent) aan te spreken.

Bekijk een fragment uit een gesprek met Jo Van Damme in "De porseleinen pony" op Canvas (2004): (lees daarna verder) 

Het sociaal engagement van De Hert komt niet alleen tot uiting in zijn films, maar ook in zijn dagelijkse leven. De Hert zit ook niet verlegen om politieke uitspraken, vaak uiterst links geïnspireerd. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012, bijvoorbeeld, staat hij op de lijst voor het uiterst linkse Rood! Hij raakt echter niet verkozen.

Nadat het een hele tijd stil gebleven is rond Robbe De Hert duikt hij begin 2017 opnieuw op in de media. In een emotioneel interview met Dag Allemaal trekt hij aan de alarmbel. Hij vreest dat hij zijn grote documentaire "Hollywood aan de Schelde", over de geschiedenis van de Belgische film, door geldgebrek nooit zal kunnen afmaken. Jarenlang heeft hij er zelf zijn kapitaal al ingestopt. 

Prompt wordt er een crowdfundingactie en een benefietshow op poten gezet die bijna 50.000 euro opbrengt. Ook minister van Cultuur Sven Gatz (Open VLD) komt nog met 50.000 euro op de proppen en ook de Stad Antwerpen levert een financiële bijdrage. Vooral het kopen van de archiefbeelden kost immers veel geld. 

Het project dat meer dan 10 jaar heeft stilgelegen, geraakt uiteindelijk toch rond en gaat in september 2018 in aanwezigheid van Robbe De Hert in première op het Filmfestival van Oostende. 

Bekijk hieronder het Journaalitem over de première van "Hollywood aan de Schelde" (2018): (lees daarna verder) 

De Hert wordt al op jonge leeftijd diabetespatiënt, maar slaagt er niet in zijn levensstijl aan zijn ziekte aan te passen. Ook een gebroken voet die nooit goed behandeld werd, is hem parten blijven spelen. Het leidt tot chronische pijn en een jarenlange behandeling met morfinestickers. 

De alcohol moet hij daardoor laten, iets wat hij jammer vindt, want "zat zijn is fantastisch", laat hij ooit optekenen. Hij verliest ook enkele tenen. 

De laatste jaren van zijn leven sukkelt De Hert, die het vreselijk vond om oud te worden, meer en meer met zijn gezondheid. De film blijft ook dan zijn redding. "Gelukkig is er de cinema", laat hij bij zijn 75e verjaardag in Gazet van Antwerpen optekenen. "Naar de cinema gaan, geeft me rust."