Regisseur Robbe De Hert (77) overleden: “Een vechter, maar hij was uitgevochten”

In 1963 draaide de in het Verenigd Koninkrijk geboren regisseur Robbe De Hert z'n eerste (kort)film, ‘Twee keer twee ogen’, met een budget van 15.000 Belgische frank (nu iets meer dan 370 euro). Hij won er de debuutprijs op het festival van de Belgische Film mee, waardoor z'n naam meteen gemaakt was.  Samen met enkele gelijkgezinden, zoals z'n broer Jos De Hert, Walter Heynen en Kris Van den Bogaert, begon hij in 1966 het collectief ‘Fugitive Cinema’. Hun doel was om de Belgische film een sociale dimensie te geven. Dat hij sociaal geëngageerd was, blijkt ook uit het feit dat hij in 2012 bij de gemeenteraadsverkiezingen in de stad Antwerpen opkwam voor de partij Rood! Hij kreeg er een duwersrol. De Hert had zich in 2006 al kandidaat willen stellen voor sp.a, maar dat werd naar eigen zeggen door Patrick Janssens geweigerd.

Dat engagement uitte zich ook in z'n films. In 1980 maakte hij zo ‘De Witte van Sichem’, naar de roman van Ernest Claes. In tegenstelling tot een eerdere verfilming, koos De Hert voor een minder luchtige aanpak. Minder komische scènes dus, maar eerder een sociaal geëngageerde reconstructie van het Vlaamse plattelandsleven in het begin van de 20ste eeuw. Het werd veruit z'n meest bekende film, en een project waar hij erg trots op was. “Weet ge, die ster: dat is reclame voor Kinepolis”, vertelde hij toen hij in 2018 een ster kreeg op het filmfestival van Oostende. “Een film van 40 jaar oud, zoals ‘De Witte Van Sichem’ die kweetniehoeveel kijkers haalt op tv: dát is erkenning.”

Hij scoorde later nog met ‘Zware Jongens’ (1984), ‘Blueberry Hill’ (1989) en ‘Lijmen/Het been’ (2000), maar verdween daarna uit de belangstelling. 

Eigenlijk wilde hij vrij snel na die laatste film aan ‘Hollywood aan de Schelde’ beginnen, een historische documentaire over 70 jaar Vlaamse cinema, maar geldproblemen schoven het project op de lange baan. Ook met De Hert zelf ging het van kwaad naar erger. “Ik sta er financieel erg slecht voor”, vertelde hij in 2017 in Dag Allemaal. “Da’s voor een deel m’n eigen fout. Te slordig geweest met mijn belastingaangiftes, en te veel van mijn eigen centen in films gestopt.” In het OCMW-appartementje waar hij verbleef, heerste een muizenplaag en zijn gezondheid speelde De Hert parten. “Zo’n vijftig jaar geleden brak ik mijn voet. Ik heb die breuk nooit laten behandelen, en slikte pijnstillers alsof het snoepjes waren. Vandaag zijn mijn beide knieën om zeep. De pijn stopt nooit, ‘t is de hel. Vandaar dat ik nu al vijftien jaar aan het zwaardere spul zit: morfinepleisters. Ik ben eraan verslaafd.”

_{Lees verder onder de foto.}

Z'n eerlijke getuigenis zorgde er wel voor dat lezers crowdfundingsacties voor de regisseur opzetten en er wat later ook een benefiet in de Antwerpse Arenbergschouwburg werd georganiseerd, gevolgd door een gift van het Antwerpse stadsbestuur en een Vlaams minister van Cultuur. Zo kon De Hert 125.000 euro voor de productie van ‘Hollywood aan de Schelde' ophalen, de rest van de 350.000 euro financierde hij ooit zelf. De film kon in 2018 in première gaan. “Natuurlijk waren die artikels, en de fundraising die erna kwam, fantastisch”, vertelde de regisseur in onze krant. “Maar toen moesten we het natuurlijk ook áfmaken. Ik heb nog documentaires over filmgeschiedenis gemaakt, maar had nooit verwacht dat deze zo zwaar ging worden.” Enerzijds moest er liefst 200 uur aan beeldmateriaal doorploegd worden. “Er waren te veel thema’s die ik niet kon belichten, waar ge normaal gezien de tijd voor moet nemen. Anderzijds wilden te veel mensen te vaak hun zegje doen. Dus werd de film veel te braaf, vind ik. Meestal kom ik franker uit de hoek. Enfin”, besloot hij, “dat is mijn eigen fout. Ik ben blij dat het voorbij is.”

Kenmerkend voor De Hert was ook de handdoek die hij al sinds begin jaren 70 dagelijks over de schouders droeg. “Zonder handdoek ben ik onvolledig” vertelde hij daarover op Radio 1. “Als ik buitenga en ik voel dat ik mijn handdoek niet bij me heb, dan keer ik terug om hem te halen. Ook al mis ik daardoor mijn trein." Hij herkende zich in Linus, het vriendje van strippersonage Charlie Brown dat altijd een blauw dekentje draagt. “Linus is altijd direct vuil. Ik heb daar ook last van, ik blijf niet proper, hoe goed ik mijn best ook doe. En dan is de aanwezigheid van een handdoek wel zalig. Een veiligheidshanddoekje.” En de handdoek redde ooit levens, klonk het. “Tijdens de opnames van ‘De Witte van Zichem’ gebeurde een ongeval: er zaten kinderen achteraan op een hooiwagen, en die ging plots achteruit - recht op de prikkeldraad af. Ik heb toen snel m’n handdoek ertussen gegooid, waardoor de kinderen niet gewond raakten.”

 Op 29 augustus 2010 werd hij door de vzw Het Voorplan in de Antwerpse Bourlaschouwburg gehuldigd als opmerkelijke persoonlijkheid uit het culturele leven van de Lage Landen aan de Zee; hij werd voorafgegaan door onder andere: Luc Philips, Dora van der Groen, Wannes Van de Velde, Gaston Berghmans en Nand Buyl.

Joke Sluydts, die met de overleden regisseur aan ‘Hollywood aan de Schelde' werkte, verwoordde het zo: “Robbe was een vechter, maar ik denk dat hij nu uitgevochten was. Hij heeft ook gevochten voor de Vlaamse film. Niet alleen voor zichzelf, maar voor alles wat iedereen nu kan doen en kan maken. Dat wordt te veel vergeten.”