Abortus is een strijd voor gewenste kinderen
Lucie Van Crombrugge werkte jarenlang in het Gentse abortuscentrum Kollektief Anticonceptie. Zij werd bekroond met een eredoctoraat van de Vrije Universiteit Brussel.
Net op de 16de verjaardag van mijn kleindochter Babs, hoor ik op de radio bij mijn koffie dat de sp.a een wetsvoorstel klaar heeft om abortus in België tot 20 weken zwangerschap wettelijk mogelijk te maken zoals in Nederland. En ik beluister de terechte inbreng van mijn vriendin en opvolgster Carine Vrancken, voorzitster van Luna, de Vlaamse abortuskoepel. Luna is ook de naam van mijn oudste kleindochter...
Kleindochters? Please, laat het bij jullie geen belletje rinkelen? Abortus is een strijd voor gewenste kinderen. En zolang die geboren worden in vrouwenlichamen moeten we strijden voor het recht op zelfbeschikking van die vrouwen. Dus ja, ik ga voor het Ecolo wetsvoorstel: abortus moet uit het Strafrecht. Op 28 september wordt door de International Campaign for Womens's Right to Safe Abortion trouwens een actiedag georganiseerd voor abortus uit het Strafrecht. Een bilan wordt opgemaakt op wereldvlak.
Abortus wettelijk maken tot 20 weken op vraag van de vrouw is ongetwijfeld een stap vooruit. Mei 2008, een maand voor mijn pensioen, werd ik nog ontvangen op het RIZIV door de professionals van het Europees cross border medisch recht. Ze waren met acht om mijn twaalfpagina's tellende dossiertje door te nemen. De conclusie van Rie De Ridder, mijn vriend van Gent, was duidelijk: "Lucie, wanneer abortus tot 20 weken wettelijk wordt dan betalen we de kosten van de behandeling in Nederland zonder problemen terug." Want dat zou wel eens het probleem kunnen worden. We vinden hoogstwaarschijnlijk geen artsen in België bereid om die latere abortussen uit te voeren.
Ik vraag jullie, politici en progressieven, met aandrang: kies voor abortus uit het strafrecht. Laat het discours zijn helende gang gaan tussen de cliënte en haar arts
De expertise zit inderdaad in Nederland bij de 2de trimester klinieken. Hun artsen depanneren trouwens op geregelde tijdstippen onze Vlaamse centra wanneer er geen grassroot artsen bij ons beschikbaar zijn. Arm Vlaanderen. Maar kom, wat niet is kan komen. Doch het centrum dat Carine Vrancken vooropstelde op de radio, één centrum voor België, zal ongetwijfeld bevolkt worden met Nederlandse artsen, die inderdaad de professionals zijn op dit werkveld doch zich ook met Nederlandse abortusartsbarema's zwaar zullen laten betalen.
Uit liefde voor het kind dat niet moet geboren worden als de zwangere vrouw, wat ook haar redenen zijn, dit niet kan laten gebeuren. Ik vraag jullie, politici en progressieven, met aandrang: kies voor abortus uit het strafrecht. Laat het discours zijn helende gang gaan tussen de cliënte en haar arts. Ongewenst zwangeren zijn geen patiënten maar vrouwen die een medisch hulpverlener nodig hebben om hun leven onder controle te houden. En misschien is die cliënte een Pro Vita activiste die vindt dat haar situatie een abortus moreel aanvaardbaar maakt. Ik heb er zovele zien aanschuiven aan mijn tafel toen ik nog gesprekken deed. Ook zij hebben recht op een begrijpende houding van ons, de abortus hardliners.