Louise zit op kot op een boot(je) op Linkeroever: “Voor geen geld van de wereld wil ik ruilen met een echt kot”

Stapeltjes kleren liggen keurig opgevouwen op een U-vormige sofa. Erboven een reeks trofeeën die Louise won met haar paard Fleur. Aan de overkant: hoopjes boeken. Verder een lavabo, een microgolfoven, een frigo en een bed, weggestopt onder de kuip van het bootje. Ter afwerking: lampionnenslingers. Voor de sfeer en gezelligheid.

“Een douche heb ik niet. Daarvoor moet ik naar de sanitaire blok, een kwartier wandelen hiervandaan. En warm water is er ook niet.” Dat ze moet inboeten op luxe en ruimte, deert haar niet. “Al heb ik wel geleerd om het hier om de twee dagen op te ruimen. Het eerste jaar was ik meer laisser-faire. Maar dat liep de spuigaten uit. Het was hier toen bij momenten een ongelooflijke rommel. Nu heeft alles een vaste plek. Als je zo klein woont, gaat dat niet anders.”

Verbouwen met YouTube

Het heeft haar veel moeite gekost om de Red Pepper haar kot te kunnen noemen. “Het bootje stond al vier jaar bij mijn papa in de tuin. Hij koopt geregeld verkrotte boten voor een prikje om er dan verder niets mee te doen”, lacht ze. “Toen ik hem vroeg of ik op deze boot op kot mocht, verklaarde hij me voor gek. Het heeft lang geduurd vooraleer ik hem kon overtuigen. Maar uiteindelijk is het me gelukt.”

Nadien kostte het haar nog eens anderhalf jaar om het bootje woonklaar te maken. “Er was ongelooflijk veel werk aan. Het hout was verdord. Dat hebben we volledig moeten uitbeitelen. En het was hier vreselijk vies. We hebben ook een nieuwe motor moeten steken.” We, dat is zijzelf en haar vader. “Hij weet veel en als hij er niet is, dan zoek ik de dingen zelf uit, met behulp van YouTubefilmpjes.”

Boten, het water: het zit haar in het bloed. “Toen ik klein was, nam mijn opa me vaak mee op vakantie. Met de boot voeren we van België naar Spanje via kleine kanalen. Al moet ik toegeven dat ik het toen niet zo had met boten. Ik werd vaak zeeziek.”

Dat is vandaag wel anders. Al heeft ze zelf haar vaarbewijs (nog) niet. Met haar Red Pepper uitvaren, zit er dus niet in. “Maar dat is geen probleem. Twee keer per dag gaan de sluizen hier open. Dan varen de jachten uit. Ondertussen ken ik hier veel mensen en dan vraag ik gewoon of ik met hen mee mag.”

Atypische kotgenoten

Haar buren zijn niet bepaald doorsnee kotgenoten. “In deze jachthaven ben ik de enige studente op een boot. De enige vrouw alleen ook. Het zou wel fijn zijn mochten meer studenten mijn voorbeeld volgen. Ik droom van een steiger met studentenboten. Het is goedkoop en mijn vrienden vinden het hier alvast fantastisch. Hoe veel avonturen we al niet beleefd hebben op deze plek. Dat is niet gezond”, grinnikt ze. Maar haar huidige buren, die kunnen er ook mee door, hoor. “’s Avonds wandel ik vaak rond en zie ik waar er nog een lichtje brandt. Daar ga ik ‘aankloppen’ en drinken we samen een pintje. Bootmensen zijn chille mensen.”

Maar naast chillen moet er op een kot ook gestudeerd worden. “Herexamens”, zegt ze schouderophalend. “Ik hoop dit jaar af te studeren.” Ze volgt de richting event- en projectmanagement aan de Karel de Grote Hogeschool. “Maar ik wil niet verder in die sector. Veel te stresserend.”

Een leven op een boot en werken met paarden: dat is haar droom. “Vijf jaar geleden kocht ik Fleur. Een mishandeld en ondervoed paard. Daardoor kon ik haar betalen. Ze was agressief maar ik heb haar getraind. En nu winnen we samen prijzen. Paardrijlessen geven, paarden als Fleur verzorgen en wie weet binnen twintig jaar een manege openen. Daar ligt mijn toekomst.”

Louise weet wat ze wil, en aan dat plan timmert ze gestaag verder. Letterlijk. “Mijn papa kreeg in ruil voor hulp bij verbouwingswerken een oude boot. Het ding is helemaal onderkomen maar wel een stuk groter dan het kotbootje waarop ik nu woon. Samen met hem ben ik bezig om deze boot om te bouwen tot een woonboot. Ondertussen is hij al waterdicht.” En een naam heeft hij ook al: Fanta-Sea. “Omdat ik zo graag Fanta drink.”

Gebroken neus

“Geef me nog een goed jaar en dan heb ik een douche, een boiler voor warm water en een automatische toilet”, vertelt ze wanneer we in het lege ruim staan. “Kijk uit waar je stapt, ik ben hier onlangs gevallen en toen was mijn neus gebroken.”

Hoe ze dat allemaal betaalt? “Wij zijn meester in de zaken goedkoop houden. We hergebruiken materialen en ik heb niet veel nodig. Mijn kleren koop ik tweedehands. Het geld dat ik verdien door in de horeca te werken – of verdiende, met dank aan corona – steek ik liever in mijn boot. Ik kan ook niet stilzitten. Op het einde van de dag moet ik het gevoel hebben dat ik iets gedaan heb, mijn handen moeten pijn doen.”

Ze kan zich een thuis op het land amper nog inbeelden. “Wakker worden met dit uitzicht, het ochtendlicht en de geur van de zee: dat zou ik voor geen geld van de wereld willen ruilen voor een ‘gewoon’ kot.” Al is het niet alleen rozengeur en maneschijn. “Met de hittegolf was het hier niet om uit te houden. Mijn kaarsen zijn toen zelfs gesmolten. Koude verdraag ik beter. Ik heb een kleine radiator van de Action, die volstaat. Al is het hier in de winter wel doods. Buiten een paar diehards zie je hier dan niemand.” Het liefst heeft ze stormweer. “Dat vind ik zalig. Ik ben ongelooflijk blij wanneer er storm wordt voorspeld. Dan wiegt de wind me in slaap.”