‘Het leven is dodelijk saai en ik weet met mezelf geen blijf’

‘Wat had ik je graag gemaild met een nieuw probleem, maar het leven lijkt nog steeds op pauze te staan. Al een half jaar. Het is zo dodelijk saai en ik weet met mezelf geen blijf. Ik snak naar avontuur.’
Nick, Wommelgem

Normaal begin ik deze adviescolumn door te levelen. Dat is me zo geadviseerd. Valideer hun gevoelens, ook al ben je het er niet mee eens. Dat is pure economie. Wanneer iemand zijn hart uitstort en ik kaats meteen terug dat-ie echt wel de fragielste man ooit moet zijn om te denken dat heel de zaal naar zijn kruis zal kijken tijdens zijn huwelijksgeloftes, dan haakt hij na twee zinnen af en heb ik de rest van dat uur voor niets getikt. Ik ben graag spaarzaam op mijn vingerwerk.

Meestal start deze rubriek dan ook met ‘ik begrijp je’, maar in jouw geval, Nick, ga ik het toch echt moeten schrijven. Op welke planeet leef jij? Ben je de laatste tijd nog eens buiten­gekomen? En dan bedoel ik echt de ­trapleuning aanraken terwijl je je afvraagt of dat venijnig ­hoestje van je bovenbuurvrouw werkelijk van het roken komt. Een praatje doen met een kennis en aan de pluizen op zijn wegwerpmasker ­kunnen afleiden dat het ding allicht al zeventien dagen in zijn broekzak kampeert en je naast Covid-19 nu waarschijnlijk ook kinkhoest en schaamluis hebt opgelopen. Een wandeling maken door de ­binnenstad waar enkel nog de doodsreutel van lokale ­handelaars weergalmt en peentjes zweten bij het vraagstuk of het heet én rustig genoeg is om je kin-eczeem even aan de lucht te laten.

Ook een terrasje doen is geen sinecure. Natúúrlijk wil je ­buiten zitten, De Overdracht, weet je wel, maar buiten zijn er ook de wespen en de hitteonweren die tegenwoordig even onverwacht en genadeloos als Facebook­commentatoren onder een artikel over de abortuswet de kop op steken. En wie zegt dat de ober daad­werkelijk zijn ­volledige handen wast, en niet gewoon tussen de vingervoegen wrijft met ontsmettings­alcohol? Gelukkig is er op sommige plekken een avondklok, zodat je telefoonbatterij het sowieso lang genoeg uithoudt om nog te kunnen uitchecken.

Je ziet, Nick, er zit avontuur in elke dag, maar je moet het natuurlijk wel willen zien. Misschien ben je op reis gegaan en kleurde je appelblauwzeegroene bestemming plots rood waardoor je de laatste twee dagen van je verlof aan de lijn hing met de grenspolitie. Of heb je aan staycation gedaan, jezelf een weg gebaand tussen alle ­dagjes­-toeristen en gevochten voor een plekje ver genoeg van de vloedlijn, om dan de hele stranddag te stressen dat je absoluut niet té bruin mocht worden, of je mag volgende keer niet meer terugkomen.

Alleen al deze mail sturen vergde moed. Hoe weet je immers zeker dat ik je niet meteen gebombardeerd zou hebben met studies die ­aantonen dat Bill Gates achter het coronavirus zit als manier van geboortebeperking voor de paupers?

Sáái, Nick? We jongleren met een globale pandemie, uiterst labiele weersomstandigheden, wijdverspreide complot­theorieën, een wespenplaag, dreigende werkloosheidsgolf en een naderende asteroïde in een land dat enkel een ­interimleiding heeft.

Ik denk dat zelfs Indiana Jones zoiets zou hebben van: ­doekeerchill.