Tegenwoordig regel ik wel meer tussen de soep en de patatten. Zelfs inkopen doen zijn - met een lijstje, snel en to-the-point - een halve race door de winkel en weer buiten. Vroeger had tussen de soep en de patatten een heel andere invulling, dat waren de letterlijke twintig minuten dat ik niét terug mocht gaan spelen bij de buurmeisjes. Ik werd verwacht aan tafel te blijven tot na de maaltijd. Dus wanneer er dan werd geroepen dat de soep klaar was, begon ik te treuzelen om zo ervoor te zorgen dat de tijd, tussen die soep en de patatten, minder lang werd en ik sneller weer kon gaan spelen.

Nu eten we hier niet meer alle dagen soep, want Moeke is dat zo moe gegeten als koude pap. Mijn spijsvertering verdraagt daarentegen dan weer iets moeilijker gekookte patatjes. Dus het letterlijke fenomeen tussen de soep en de patatten verdween hier. Maar we zijn wel fan van vers, verse groentjes en fruit. Rondom ons zijn ook menige buur, vriend en kennis fan. De kriebels om weer een eigen hofke te beginnen, was er al langer, de ruimte was voorzien en toen kwam... Juist ja, de lockdown. Net in hét plantseizoen. Al houdt ook dat ons niet tegen, dankzij de inventieve oplossingen van het plantencentrum, met leveringen aan huis, konden wij ons moestuintje toch opstarten. Ik koos volop voor tomaten, paprika's en diversiteit aan pepers die ik in kuipen op het terras kan kweken. Moeke zou de echte vollegrond moestuin onderhouden, want mijn 4x4 aandrijving stelt niet veel meer voor in zand. De armkracht is niet meer wat ze geweest is, dus ik rij me vast.

Worteltjes, boontjes, ui, prei, knolselder, rabarber, aardbeitjes en sla zouden alvast één deeltje vormen. En het andere stukje werd voorzien voor - u raadt het al - aardappelen. Een stevig bintje, ideaal als panpatatje of voor zo in de schil. Augustus gaf op de kalender 'oogstmaand' aan en dat was ook het moment dat de moestuin zijn hoogtepunt bereikte. Net voor de omslag naar de septembermaand draait de keuken op volle toeren om alles te verwerken en in te vriezen of in bokalen te bewaren. Van passata, spaghettisaus tot blancheren van boontjes. Ook buren werden gedurende de zomer al voorzien van bijvoorbeeld een krop sla of wat prei, we zorgen dat onze vrienden pikant konden eten de rest van het jaar met onze pepers of gaven her en der wat rauwkost uit onze moestuin voor een koude schotel vol van smaak!

Al is het soms inventief zijn om de groentjes te leveren, met zakjes heen en weer via omheiningen. Het levert ons genot te kunnen delen wat we hebben. Want hoe simpel en klein het gebaar ook is, onze moestuin brengt mensen samen. Zo ook Moeke en mezelf, ook al verzorgen we elk ons eigen deel, toch is er één dingetje wat ik in haar tuintje altijd zal blijven doen. Al is het geen ordentelijk zicht, al moet ik daarvoor op mijn achterwerk rond schuifelen over de grond: ik doe nog zelf de patatjes uit! Het vies en vuil is met een stevig sopje opgelost. De pijntjes nadien, dat is voer voor de kinesist. Maar als de mand gevuld met al dat lekkers daar staat te blinken, komt het besef dat we weer gaan smikkelen en wij andere mensen mee kunnen laten genieten. Dan is mijn week weer goed en ben ik net zo oprecht blij als het kind dat na de maaltijd weer mocht gaan spelen. Of hoe je geluk, zo net op het einde van de zomer, gewoon kan vinden tussen de soep(groenten) en de patatten.