Onze Charleroi-watcher legt uit waarom de topclubs Zebra’s maar beter ‘au sérieux’ nemen

Karim Belhocine is een aanjager. Heen en weer huppelend tot soms buiten zijn zone. Pushend van aftrap tot affluiten. Vooruit, achteruit. Druk zettend, als zijn spelers het niet of onvoldoende doen. Maar dat niet alleen. De Fransman met Algerijnse roots heeft als speler zijn ogen de kost gegeven en met Hein Vanhaezebrouck een uitmuntende leermeester gehad. Tactisch bedreven, bekwaam om naargelang het wedstrijdverloop in te grijpen en bedachtzaam om spelers gemoedelijk te overtuigen van zijn gelijk als hij keuzes moet maken. 

Ryota Morioka geldt als voorbeeld. Van ‘8' naar ‘6' en terug. De Japanner was al goed onder leiding van Philippe Clement bij Waasland-Beveren, maar hij heeft zijn register sindsdien opvallend uitgebreid. Karim Belhocine is anders dan Felice Mazzu, zonder dat hij de groep heeft opgezadeld met een stijlbreuk. Sporting Charleroi is Sporting Charleroi gebleven. Gebaseerd op ingewortelde automatismen.

Stabiliteit is bij Sporting Charleroi een begrip geworden. Met als voorbeeld doelman Penneteau. ‘Nico’ is al aan zijn zevende seizoen bezig bij de Carolo’s. Zijn twee centrale verdedigers behoren ook tot de categorie van anciens. Dorian Dessoleil is zes jaar bij de club, Steeven Willems zeven. Daar houdt het niet op. Christophe Diandy is ook al zeven jaar Carolo, Gaetan Hendrickx vijf, Ilaimaharitra en Mamadou Fall vier. Kortom: Sporting Charleroi transfereert mondjesmaat. Eéntje weg, ééntje bij, met nu en dan een extraatje, als de voetballer en de mens in het plaatje past.

Die homogeniteit is een belangrijk aspect waar de club zijn opwaartse tendens aan te danken heeft. En naast die homogeniteit is er uiteraard ook de kwaliteit. Is er een verdediging in de Jupiler Pro League secuurder dan die van Charleroi? Moet het middenveld — nu bijkomend gestoffeerd met de komst van Guillaume Gillet — de duimen leggen voor dat compartiment bij de topclubs? Is het overdreven te stellen dat de ploeg aanvallend over meer dan behoorlijk wat argumenten beschikt om iedereen pijn te doen? Driemaal neen, maar evenmin driewerf hoera. 

De toekomst zal uitwijzen of dat voldoende is om een prijs te pakken. De eerste in de geschiedenis van de club, opgericht in 1904. Massimo Bruno, Guillaume Gillet, Kaveh Rezaei in Iran en Ivan Goranov in Bulgarije hebben al titels en/of bekers gewonnen. De overige spelers nog niet. Tot nu liet de ploeg het vaak afweten op cruciale momenten. Helpt de inmiddels verworven maturiteit om dat mankement uit te wissen? Hoe dan ook, de topclubs kunnen maar best Charleroi ‘au sérieux’ nemen.