De bitse rivaliteit tussen Magnette en Bouchez kan een zware hypotheek leggen op de stabiliteit van een toekomstige federale regering.
Er zijn veel verklaringen voor de uitputtingsslag richting een federale regering, maar de bitse vete tussen PS en MR, respectievelijk de grootste en de op een na grootste Franstalige politieke partij, is er een van. Op verschillende tijdstippen sinds de verkiezingen in mei vorig jaar haalden PS-voorzitter Paul Magnette en zijn MR-evenknie Georges-Louis Bouchez beurtelings elkaars pogingen onderuit om een federale regering te vormen of daarin een hoofdrol te spelen. Een recent wapenfeit was het veto van Bouchez tegen een formateursrol en dus een mogelijk premierschap voor Magnette.
Magnette en Bouchez zijn afkomstig uit de kieskring Henegouwen, en hoewel hun omgangsvormen amicaal kunnen overkomen, koesteren ze ook om die reden veel wederzijds wantrouwen. Een politiek hanengevecht, noemt een MR-politicus het anoniem, twee alfamannetjes die strijd leveren om de politieke controle over een territorium.
Meer dan om persoonlijke vijandigheden gaat het hier op de eerste plaats uiteraard om het politieke marktleiderschap in Franstalig België, waarbij de MR doorgaans op achtervolgen is aangewezen. Die strijd werd ook in het verleden vaak op het scherp van de snede gevoerd. Toenmalig MR-voorzitter Didier Reynders noemde de PS in 2009 zelfs ‘infréquentable’, een partij waarmee je niet kon omgaan.
Bouchez heeft eigenlijk nog nooit laten zien dat hij in staat is om compromissen te sluiten.
‘Georges-Louis Bouchez spiegelt zich aan Reynders en diens extreem agressieve houding jegens de PS,’ zegt politoloog Jean-Benoit Pilet (ULB). ‘Hij hoopt zo van de MR de grootste partij in Franstalig België te maken, net zoals Reynders deed in 2007. Frontaal in de aanval gaan is bovendien de geliefde politieke strategie van Bouchez, ook op het lokale niveau in Bergen. Hij heeft eigenlijk nog nooit laten zien dat hij in staat is om compromissen te sluiten.’
De strategie van Bouchez legt een oud dilemma bloot binnen de MR, waar voorzitters afwisselend kiezen voor een meer verzoenende opstelling tegenover de PS, denk aan de periode van Louis Michel, die electoraal minder loont maar meer garanties biedt op regeringsdeelname, en de strategie van het politieke duel, denk aan Michels voorganger Jean Gol, die soms meer kiezers charmeert maar politieke allianties bemoeilijkt.
In de Waalse regering werken PS en MR wel vrij goed samen, maar dat heeft volgens Pilet ook te maken met de bonhomie van iemand als Waals minister van Economie en viceminister-president Willy Borsus (MR).
Bovendien vormt het federale niveau, dat bevoegd is voor de fiscaliteit en de sociale zekerheid, het ideologische strijdtoneel bij uitstek voor PS en MR. Het lijdt dan ook weinig twijfel dat de bitse rivaliteit tussen Magnette en Bouchez een zware hypotheek kan leggen op de stabiliteit van een toekomstige federale regering.
