“Oma heeft een week onafgebroken naar opa liggen roepen”: kleinzoon Dries vraagt meer waardigheid in ziekenhuizen nadat koppel niet op één kamer mag liggen

“Opa was 95 en heeft een geweldig leven gehad”, schrijft Henau. Hij vertelt over de “wederzijdse verliefdheid om jaloers op te zijn” tussen zijn grootouders, die bijna 80 jaar lang zorg hebben gedragen voor elkaar. “Hun blijk van die liefde was het feit dat ze elkaars hand vastnamen om in slaap te vallen. Elke dag. Altijd.” De afgelopen jaren lagen de grootouders al twee keer eerder in het ziekenhuis. “Samen, uiteraard. De ene valt en de andere voelt zich plots niet goed. Dus liggen ze dan maar samen op een kamer in het ziekenhuis tot de ene beter is. En om handjes vast te houden. Zo gaat dat al een paar jaar.”

Toen een verpleegster zijn vrouw na een spelletje bingo naar hun kamer in het woonzorgcentrum bracht, is grootvader Henau gevallen. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht, en een dag later werd ook zijn vrouw opgenomen. “We hadden niet anders verwacht”, schrijft de Wasbar-oprichter. “Wat oma helemaal niet had verwacht, is dat ze op een andere kamer dan die van haar man is beland, en ze opa niet mocht zien. Ze lag nochtans op een tweepersoonskamer, in hetzelfde ziekenhuis. Maar de man naast haar was niet haar man.” Henau beschrijft hoe zijn 95-jarige grootmoeder de situatie niet helemaal begreep: “Oma heeft een week onafgebroken naar opa liggen roepen. Ze was kwaad en huilde omdat hij maar niet wilde antwoorden.”

Na heel wat telefoons naar dokters en het ziekenhuis mocht het koppel na twee weken toch samen op een ziekenhuiskamer liggen, al was de toestand van de man intussen al sterk achteruitgegaan. “Hij is daarna niet echt meer wakker geweest”, schrijft de kleinzoon.

Henau klaagt ook de bezoekregeling in het ziekenhuis aan. Aanvankelijk mocht één familielid per dag een halfuur op bezoek. Omdat de toestand van de man in sneltempo achteruitging, lieten de dokters uitzonderlijk meer bezoek toe: vanaf dan mochten de vier kinderen van het koppel hun ouders elke dag bezoeken. Kleinkinderen waren nog steeds niet welkom.

Dinsdagochtend is de grootvader overleden, en verzamelden alle kinderen van het koppel in de kamer van hun moeder. Twee uur later kwam de boodschap dat “het coronaregime terug van kracht ging” en werd iedereen vriendelijk verzocht de kamer te verlaten, beschrijft de verontwaardigde kleinzoon. “Op de dag dat oma haar man verloor, had ze de hele dag tijd om na te denken hoe het verder moet, op een kamer alleen, met niemand bij haar die haar graag ziet. Niemand die haar eens een knipoog kon gooien of met haar herinneringen kon ophalen aan hun 80 mooie jaren samen, want corona verbiedt dat we elkaar nog eens zouden mogen vastnemen wanneer we er nood aan hebben.”

“Hoe kunnen we onszelf wijsmaken dat we dit doen voor de gezondheid van deze mensen?”, vraagt Henau zich af. Zijn grootmoeder ligt vandaag nog steeds in het ziekenhuis, en moet het door de coronamaatregelen nog steeds doen met 30 minuten bezoek per dag. Of ze de uitvaart van haar echtgenoot zal kunnen bijwonen, is nog onzeker. “Een beetje waardigheid, een beetje respect en een beetje liefde. Zou dat nog mogen, alstublieft?”

Lees ook: Hoe geraken rusthuizen uit de spreidstand tussen veiligheid en menselijkheid? “Als we nu te los zijn, moeten we snel weer op de rem staan”(+)