Onderneemster Souad Abihi (30) wil het taboe rond zelfdoding doorbreken: “Ik was zwaar onder de indruk toen ik ondervond hoeveel Vlamingen met de gedachte rondlopen”

“Ik kom uit een gezin van negen kinderen, ik heb zeven zussen en een broer. Mijn ouderlijk huis stond bekend als ‘het huis met de vele dochters’. Het was fijn en warm om in zo’n groot gezin op te groeien”, vertelt Souad. “Er stond altijd iemand voor je klaar. Mijn naam betekent ‘geluk’ omdat mijn geboorte de aanzet was om mijn familie te herenigen. Toen mijn moeder zwanger was van mij, woonde ze nog in Marokko met mijn vijf andere zussen. Mijn papa werkte in België. Na mijn geboorte besliste mijn mama om te verhuizen, zodat we een gezin konden vormen. Het was moeilijk om het land waarin ze was opgegroeid, van haar ouders, achter te laten.”

“Hier ben ik degene met de migratieachtergrond, in Marokko word ik gezien als Europeaan. Ik leerde daarmee omgaan door van beide werelden het mooie mee te nemen. Zo draag ik geen hoofddoek, maar volg ik wel de ramadan. Ik drink geen alcohol, maar ga graag dansen. Ik vier het Offerfeest, maar waardeer ook Kerstmis. Ik krijg soms de reactie van vrienden: ‘Ga je nu toch niet eentje drinken?’ Maar er zijn evengoed mensen in mijn omgeving die vinden dat een vrouw van dertig getrouwd moet zijn en kinderen moet hebben. Ik wou lang goed doen voor beide werelden, tot ik besefte dat dat onmogelijk is. Vanaf toen begon ik goed te doen voor mezelf. Leven en laten leven, dat is mijn motto.”

“Die visie probeer ik door te trekken in mijn werk. Ik ben diversiteitsmanager van Kortrijk en ben vorig jaar met een vzw begonnen om mensen aan het praten te krijgen over mentale gezondheid: vzw Hshoema. Dat is het Arabische woord voor beschamend. Alle mensen uit de Marokkaanse gemeenschap kunnen wel een verhaal vertellen dat met ‘hshoema’ te maken heeft. Of wanneer iemand bijvoorbeeld iets vertelt wat niet geweten mag worden, zeg je: s​sht, hshoema​. Ik heb bewust voor die naam gekozen omdat ik taboes zoals burn-out en zelfdoding wil doorbreken. Ik wil de dialoog aangaan, want het is oké om je niet oké te voelen.”

“Ik heb vroeger op de psychiatrische afdeling van het AZ Groeninge in Kortrijk gewerkt. Ik was zwaar onder de indruk toen ik zag hoeveel mensen suïcidaal zijn: we kregen elke dag minstens één iemand binnen. De jongste die ik gezien heb, was negen jaar. In Vlaanderen liggen de zelfmoordcijfers hoog, met gemiddeld drie zelfmoorden per dag en achtentwintig pogingen. Mensen wachten lang voor ze hulp zoeken. Het taboe rond zelfdoding zorgt ervoor dat ze er niet over durven te praten. Ze zijn bang dat anderen hen niet zullen begrijpen omdat ze geen ‘fysieke’ klachten hebben. Ooit zei een van mijn patiënten: ‘Ik had liever een dubbele beenbreuk dan een depressie’. En geloof mij, een dubbele beenbreuk is pijnlijk.”

“Ik vind het verschrikkelijk dat mensen onnodig lijden. Praten kan zoveel oplossen. Daarom geven we gratis lezingen met Hshoema. Onze evenementen zijn voor iedereen: we willen bewust voorbij de grenzen van leeftijd, gender, religie of roots gaan. Met de vzw proberen we zoals inkt in water te zijn, om taboes geleidelijk aan maar effectief te doorbreken. Mijn grote droom is dat België uit de Europese top drie van hoogste zelfdodingscijfers raakt. Dat in Vlaanderen het psychisch welbevinden beter is.”

“Geven doet leven. We verwachten vaak iets terug als we iets doen voor een ander. Doorheen de jaren heb ik gemerkt dát je ook veel terugkrijgt. Soms van dezelfde persoon, maar vaker van iemand anders. Geven verrijkt je ook gewoon als mens. Ik geloof in karma. En ik geloof ook dat als iedereen één iemand helpt, we heel veel kunnen bereiken.” ​

Meer info vind je op hshoema.be.

Wie vragen heeft rond zelfdoding, kan terecht op de zelfmoordlijn via het gratis nummer 1813 of op de website www.zelfmoord1813.be.

Onderneemster Kelhia Mayoka (27) helpt mindervaliden en senioren met innovatief buddy-systeem: “In de Afrikaanse cultuur laten we ouderen ook niet stikken”

Onderneemster Zehra Özmen (35) brengt Genkse jongeren dichter bij elkaar met basketbalclub: “Voetbal of basket, dat hoorde volgens mijn vader niet voor een meisje”