‘Van tijd tot tijd kopen we een dure zweep. Maar een broodplank mept ook lekker hoor’

De Heppensesteenweg in het Limburgse Ham toont de Vlaamse lintbebouwing in al haar glorie. Troosteloze bungalows staan naast oubollige fermettes en nieuwe sleutel-op-de-deurwoningen. Ergens tussenin staat Fetish Club 78. Op het eerste gezicht net zo doordeweeks, maar dan met geblindeerde ramen en een grote parking voor de deur. Trouwe leden die hun seksualiteit maandenlang in de beslotenheid van hun slaapkamer moesten beleven, wachten geduldig in hun auto tot vrijwilliger Maarten hen naar binnen roept, maximaal met z'n tweeën tegelijkertijd. Hij vraagt hun of ze de voorbije dagen covidsymptomen ervaren hebben en geeft de sleutel voor hun kluisje aan in een bakje met ontsmettingsmiddel. 'We werken nu met een reservatiesysteem, net als in de horeca. Vroeger konden we 50 mensen verwelkomen, vandaag beperken we dat aantal tot 25,' vertelt Maarten. Op de vloer plakken anderhalvemeterstickers en de gemeenschappelijke ruimte op de benedenverdieping is met plastic schotten ingedeeld in coronaveilige bubbels. Wie met twee, drie of maximaal vijf in een vaste bubbel neerzit, hoeft geen mondmasker te dragen. Zodra iemand zich verplaatst, is een maskertje wel verplicht. Net zoals op restaurant dus. Alleen: hier geen verfijnde hapjes, wel de occasionele mouth gag of mondknevel.

De 40-jarige Xander is één van de vijfentwintig gasten die vanavond de meester of slaaf in zichzelf loslaat. Hij zit samen met een bevriend koppel in een bubbel op de benedenverdieping, cola zero en handboeien in de aanslag.

Doen die veiligheidsmaatregelen geen afbreuk aan de beleving?

Xander: “Er is een stukje vrijheid weggevallen, dat klopt. Je kunt niet spontaan een babbeltje slaan op weg naar het toilet of wat aan de toog gaan hangen. Anderzijds zorgt 'het nieuwe normaal' voor een hechtere band met de mensen in mijn bubbel. We spenderen nu hele avonden samen. We praten meer, over ons leven, maar ook over alle kinky dingen die ons bezighouden. En ja, de club sluit twee uur vroeger dan normaal, om stipt één uur. Om halfeen gaan alle speelruimtes op slot. Napraten gebeurt ook minder uitvoerig. Maar iedereen heeft begrip voor de maatregelen. Het laatste wat we willen, is dat de club opnieuw moet sluiten. Die maandenlange pauze was echt niet geestig. Ik miste mijn vrienden, het gezellige woonkamergevoel, en natuurlijk de spelletjes. Ik spring graag bij als tweede man. Nu doe ik dat uiteraard alleen bij het koppel dat in mijn bubbel zit.”

Je voelt je hier veilig?

Xander: “Absoluut. Je mag niet vergeten dat we helemaal anders te werk gaan dan bijvoorbeeld een swingersclub. We hebben geen seks met vreemden, wel met ons vaste groepje vrienden. Ik heb al verhalen horen waaien over seksclubs die me wél verontrusten. Clubs waar ze de verantwoordelijkheid bij de gasten leggen. Het lukt alleen als er een begripvolle wisselwerking is tussen klanten en club.”

Genoeg over corona: hoe ben je eigenlijk beland in deze wereld?

Xander: “Als puber maakte ik mijn vriendinnetjes al eens met klittenband vast aan het bed. Ik legde de link toen niet met bdsm – die term kende ik zelfs niet – maar ik wist wel dat ik het leuk vond om mijn liefjes te domineren. Natuurlijk was het een heel gedoe om dat fixatiesetje telkens los te maken en te verstoppen, dus liet ik het op den duur gewoon hangen. Op een dag kwam ik thuis van school en had mijn moeder mijn bed verschoond. Ze vroeg me wat ik in hemelsnaam uitspookte op mijn zolderkamertje. Ze was niet geshockeerd, wel verbaasd. 'Ooit komt het wel goed met hem,' redeneerde ze.” (lacht)

“Die drang naar meer en harder is heel langzaam geëvolueerd. Ik heb die sadistische neigingen erg lang onderdrukt. 'Zo hebben mijn ouders mij niet opgevoed. Dit hoort toch niet?' vroeg ik mezelf af. Ik heb meermaals geprobeerd om gewone vanillerelaties met tedere, niet-kinky seks aan te gaan, maar ik hield het nooit lang vol. Sinds een jaar heb ik mijn bdsm-behoeften volledig geaccepteerd, mede dankzij mijn huidige vriendin. Kim en ik leerden elkaar kennen op datingsite Badoo. Ze droeg een halsband op haar laatste foto. Dat kon twee dingen betekenen: of ze was into onderdanigheid, of ze had een bijzondere smaak in vrijblijvende accessoires (lacht). We zijn nu bijna een jaar samen.”

De perfecte match?

Xander: “We vinden het allebei leuk om onze grenzen op te zoeken en te verleggen. We leren elkaar steeds beter kennen en genieten volop van dingen die een paar maanden geleden nog ondenkbaar leken. Zo heb ik negen opdrachten uitgewerkt die Kim stap per stap moet afwerken. Die opdrachten worden steeds intenser. Het uiteindelijke doel is dat zij zich volledig onderwerpt aan mij. Na de negende opdracht is ze mijn slavin en ik haar meester.”

Aan welke opdracht zijn jullie nu bezig?

Xander: “Dit weekend heeft ze de vijfde enveloppe geopend. Daarin stond dat ze een naaldenspel moest ondergaan. We hebben dat vroeger al eens geprobeerd, maar nu liet ik de naald niet door haar tepel gaan, maar echt door het vlees van haar borsten. Ik vond het heerlijk om haar die pijn te geven en om te zien hoe ze in een high terechtkwam. Geen enkele drug brengt haar op dat punt. En ik kon alleen maar genieten van haar totale overgave.”

Intussen is ze goed aan het oefenen voor de volgende opdracht: ze moet mijn hele hand gedurende één minuut anaal ontvangen. Haha, ik zie je kijken! Handen als kolenschoppen, maar het lukt haar wel. Als zevende opdracht moet ze haar buitenste schaamlippen door mij laten piercen, en de achtste opdracht is de ondertekening van een contract met gedragsregels. Als laatste opdracht gaan we hier in de club een pijnsessie afwerken. Ik vind het heel spannend om ons spel te tonen aan anderen, maar we gaan het doen. Als ze alle opdrachten afwerkt, krijgt ze een halsband met onze namen in gegraveerd.»”

Hoe beginnen jullie aan zo'n slaaf-meesterspel? Vraagt het tijd om in die mindset te raken?

Xander: “Ik hoef er niets bijzonders voor te doen. Meestal zijn andere kleren al voldoende om de meester in mij naar boven te halen. Drugs gebruiken is uit den boze en ook alcohol mijd ik liever. Misschien één wodka-cola in het begin van de sessie, maar daarna niets meer. Mijn verantwoordelijkheid is te groot. Haar leven ligt in mijn handen.”

“Kim heeft wat meer voorbereiding nodig. Ze neemt een bad, zet een muziekje op en ontspant. Soms geef ik haar de opdracht om een mooi setje met pols- en enkelboeien aan te trekken en naakt de deur te openen. Andere avonden laat ik me graag door haar verrassen.”

Klinkt allemaal heel spannend, maar staan jullie soms ook gewoon samen in de keuken eten te maken?

Xander: “Natuurlijk! Ik maak geregeld haar favoriete gerechtje. We hebben niet de behoefte om die machtsverhouding altijd door te trekken, dat zou maar vermoeiend zijn. We genieten soms ook van gewone vanilleseks met veel tederheid. Bdsm geeft een extra dimensie aan ons leven, en die omlijnen we grotendeels. We doen dat via mijn twee telefoons. Als ik met de ene bel, weet ze dat de meester aan de lijn hangt. Als de andere rinkelt, spreekt ze met Xander. Ook zij kiest welk nummer ze belt. Het is begonnen als een grap, maar uitgegroeid tot een subtiele manier om aan te geven wat we willen en wanneer we dat willen. Alleen tijdens die afgesproken momenten stelt zij zich ter beschikking van mij. Ze doet alles om mij te plezieren, maar we testen onze grenzen samen af. Ze is mijn slavin, maar ik behandel haar altijd met het grootste respect. Eigenlijk vind ik een bdsm-relatie gezonder dan een vanillerelatie. Het vertrouwen en de communicatie zijn veel intenser.”

Die zwepen hakken er stevig in, kan ik me voor-stellen. Wat met fysieke letsels? Heeft je vriendin al een dokter nodig gehad?

Xander: “Haar letsels zijn meestal tijdelijk en verdwijnen vanzelf: blauwe plekken of prikjes van naalden. Een zweepslag heeft meer effect. Onlangs sloeg ik met al mijn kracht op haar kont en spatte er een bloeddruppel op de muur. Apetrots stonden we naar die druppel te kijken! Maar inderdaad, een doktersbezoek zou lastig zijn. Hoe leg je uit dat die wonde niets met partnergeweld te maken heeft? Je moet al geluk hebben dat er een ruimdenkende dokter voor je zit. We letten wel op. Ik sla haar nooit in het gezicht, alleen op delen van haar lichaam die normaal gezien bedekt zijn.”

Jullie komen sinds kort naar Fetish Club 78, maar zitten jullie ook in een online bdsm-community?

Xander: “We zijn allebei actief op Fetlife, het Facebook voor de kinky-minded. Het is leuk om daar verhalen en foto's van andere koppels te ontdekken. Ik geef Kim meestal de opdracht om binnen de 48 uur na een sessie een verhaal te posten, zodat anderen een inkijk krijgen in onze avonturen. Ik sta herkenbaar op mijn profiel, Kim staat er naakt maar onherkenbaar op. Een béétje veiligheid is nooit een slecht idee.”

Maakt bdsm van jou een gelukkiger mens?

Xander: “Ik heb me nog nooit zo verbonden gevoeld met een geliefde als met Kim. We delen een passie die ons op een diep emotioneel niveau met elkaar verbindt. Tijdens een sessie wordt onze wereld heel klein en ligt onze focus uitsluitend op elkaar. Als er buiten een auto ontploft, zullen we het niet snel in de gaten hebben. En als de sessie eindigt, ontwaken we uit een gezamenlijke droom. Dat is een heerlijk gevoel, alsof we samen iets bereikt hebben.”

“Maar zolang iedereen z'n mond houdt, blijft het een obscure wereld. Ik heb spijt dat ik nu pas, op mijn 40ste, mijn innerlijke tweestrijd heb kunnen beslechten. Bdsm voelde lang aan als abnormaal en verwerpelijk, omdat de maatschappij er niet voor openstaat. Als ik er met vrienden over babbel, valt hun mond open. 'Jij bent toch helemaal geen agressief type? Wat zit jij je lief nou met een zweep te bewerken?' Het klopt: ik ga alle geweld uit de weg. Maar gecontroleerde agressie, met volledige toestemming en het vertrouwen van je partner, is iets helemaal anders.”

JEZUS AAN HET KRUIS

Vrijblijvend wat rondhangen in de speelruimtes op de eerste en tweede verdieping is in coronatijd geen optie meer. Enkel wie een kamer gereserveerd heeft, kan er met een mondmasker naartoe. Gelukkig wordt er voor mij een uitzondering gemaakt. Ik ontmoet Ina, een 24-jarige studente politicologie die me zal rondleiden. Op weg naar de trap zie ik een kortgerokte, oudere vrouw in latex laarzen voorbijwandelen. In haar kielzog stiefelt haar beduidend jongere metgezel. Zijn roodgeslagen billen zijn verpakt in een zwart harnas. Aan een tafeltje in de bar zit een vrouw met een op maat gemaakte metalen kuisheidsgordel en puntige handschoenen die evengoed aan Edward Scissorhands kunnen toebehoren. Ik voel me plots wat underdressed.

Ina en ik gaan de trap op. Ze draagt een zilverkleurig jurkje met diepe decolleté, hoge hakken en een zwarte halsband om haar nek. Ze laat me kooien zien, een gynaecologiestoel, kerkstoeltjes en een andreaskruis. De naaldenkamer vindt ze maar niets. 'Iets te extreem voor mij. Net zoals scat, seks met uitwerpselen, wat hier trouwens verboden is.' Ina is één van de veertien vrijwilligers die de club draaiende houdt. Alle veertien delen ze dezelfde passie en samen creëerden ze deze safe space om met de nodige kennis en kunde te experimenteren. Ze werken actief mee aan wetenschappelijk onderzoek naar bdsm en geven lezingen en workshops over de risico's van bondage of zelf zwepen maken. Want alle dure zwepen ten spijt, de beste flans je gewoon zelf in elkaar. Insider tip: gebruik veters en de binnenkant van een fietsband.

Nu ik hier toch ben, wil ik het betere zweepwerk weleens in actie zien. Vanop veilige afstand mag ik kijken naar een jong koppel dat een pijnspel uitvoert. De vrouw dartelt rond in haar string en hangt een arsenaal zwepen aan de muur. Het is een mix van dure hoogstandjes en handgemaakte liefhebberij. Haar lief maakt haar handen vast aan een katrol. Hij hijst haar omhoog tot ze op haar tenen staat, en met één nonchalante beweging vist hij een eerste attribuut van de haak. Met de behendigheid van een circusartiest laat hij de lange, smalle zweep op haar rug knallen. Haar adem stokt, maar haar glimlach blijft. De galmende zweepslagen krijgen gezelschap van gregoriaanse gezangen. 'Een beetje zoals Jezus aan het kruis,' flitst er door mijn hoofd. Als hij even stopt, streelt hij liefdevol over haar rug. Ze staat wankel op haar benen in het rode licht. Net op het moment dat een ziekenwagen me geen slecht idee lijkt, maakt hij haar los. Hij begeleidt haar naar een zetel waar ze een hoofdtelefoon opzet, onder een dekentje kruipt en een citroenthee drinkt. Een vast en geruststellend ritueel. De sessie duurde vijftien minuten en bracht haar in een gelukzalige roes. 'Misschien nog het best te vergelijken met de runner's high,' vertelt ze me later.

CODE ROOD

Ook Tom (54) en Hanne (53) zijn vaste leden van Fetish Club 78. Ze leerden elkaar kennen aan de toog en zijn ondertussen twee jaar samen. Hij is een sub, zij is een dom: slaaf en meesteres.

Hanne: “Zes jaar geleden ben ik meesteres geworden, op aanraden van mijn vriendinnen. Ik ben nogal een bazig type en ze hadden een vermoeden dat dit weleens mijn ding kon zijn (lacht). Op een onbezonnen avond besliste ik naar de andere kant van het land te rijden, waar ze me zeker niet zouden herkennen, en een bdsm-club binnen te stappen. Ik stond nog maar net aan de bar toen een man naast mij knielde. 'Ik vind u zo mooi. Ik doe alles voor u,' prevelde hij. Tof, dacht ik. Die avond is er niets gebeurd, maar ik begon me wel stelselmatig te verdiepen in het wereldje. Ik heb zelfs even geprobeerd om de rol van onderdanige op te nemen, maar dat werkte voor geen meter. Het leek alsof ik een ongemakkelijk toneeltje opvoerde. Het was gek om te beseffen dat domineren in mij zit én dat ik ervan geniet.”

Tom: “Ik zat al lang met die onderdanige gevoelens, maar ik had ze in eerdere relaties nooit ter sprake durven te brengen. Uit schaamte, denk ik. Twee jaar geleden heb ik dan toch voor mezelf gekozen. Ik moest weten of dat onontgonnen deeltje van mijn karakter me gelukkiger zou maken. Die bewuste eerste avond vond ik meer dan ik zocht. Toch moest ik hier eerst vier keer voorbij de deur rijden voor ik nog maar durfde te parkeren. Ik bestelde een cola en zag haar staan: het was liefde én lust op het eerste gezicht.”

Hanne: “Ik vond hem meteen aantrekkelijk, maar hij zag er best stoer en zelfzeker uit. 'Dju, een dominant, dat gaat nooit werken.' Maar hij kwam snel uit de kast. Die eerste avond hebben we veel gepraat. Het weekend erop hadden we ons eerste spel. Het ging allemaal bijzonder vlot en snel, een klik die ik nog maar zelden heb meegemaakt. Ik koos voor een pijnspel met zwepen. Ik zette hem stevig vast en zocht naar zijn absolute pijngrens. Ik lette goed op zijn lichaamstaal en ademhaling en vroeg tussendoor geregeld of hij zich nog oké voelde. Ondertussen kan ik hem lezen zonder woorden.”

“Het is belangrijk dat ik zijn grenzen altijd respecteer. Als ik als dominant zelfs maar één keer over de lijn ga, is het vertrouwen weg en is onze relatie gedoemd om te mislukken. Daarom werken we met codewoorden. 'Oranje' betekent: ik wil nog niet dat het spel stopt, maar sla eens op een andere plaats. 'Rood' betekent: stoppen, nu onmiddellijk.”

Moet je code rood vaak inroepen, Tom?

Tom: “Ik kan wel aardig wat verdragen, maar elke dag is anders. Als ik moe of gestrest ben, bereik ik sneller mijn grens. Vaak slaat Hanne tot ik net aan mijn grens kom. Net op dat moment stopt ze om me even te strelen. Als ze wil, kan ze me in minder dan vijf minuten naar mijn limiet brengen. Maar dan is het spel natuurlijk gedaan.”

Hanne: “Veel subs durven het stopwoord niet gebruiken omdat ze bang zijn hun dominant teleur te stellen, maar het is heel belangrijk dat ze dat wel doen, want ook de onderdanige is verantwoordelijk voor zijn eigen veiligheid.”

Is pijn een vereiste in jullie spel?

Tom: “Absoluut niet. Ik heb geen perverse relatie met pijn. Als ik hoofdpijn heb, neem ik ook gewoon een pijnstiller. Het is verkeerd te denken dat bdsm'ers alleen maar pijn willen voelen om iets ingrijpends te vergeten. Ik heb geen dominante moeder of een jeugdtrauma dat ik naar de kelder van mijn geheugen wil verbannen. Maar zo'n pijnsessie doet me wel de stress van die dag vergeten. Het is een vorm van escapisme.”

Hanne: “Het machtselement is misschien wel belangrijker: het idee dat hij niets kan doen zolang ik dat niet toelaat. Sensory deprivation is een spel dat we vaak spelen. Dan bind ik hem vast op een stoel en schakel ik zijn zintuigen uit: ik steek een gag in zijn mond, zet hem een hoofdtelefoon op en doe hem een blinddoek om. En dan laat ik hem zitten, misschien wel twee uur lang. Als hij het niet meer aankan of in paniek raakt, laat hij het balletje vallen dat in zijn handpalm zit. Ik hou hem natuurlijk voortdurend in de gaten, want als hij in paniek slaat, moet ik er zijn voor hem.”

Symboliseert de halsband die Tom draagt de macht die je over hem hebt?

Hanne: “Ja, die bevestigt dat hij van mij is. Ik doe hem die zelf aan en hij mag hem pas uitdoen als ik daar de toestemming voor geef.”

Tom: “Zodra ik die halsband aanheb, voel ik me veranderen. Dat is iets heel symbolisch, veel meer dan een attribuut.”

Hanne: “Een verbintenis.”

Hoe voelen jullie zich na een geslaagde sessie?

Hanne: “Hoe leg je gevoelens uit? Als we spelen, hoor ik alleen nog de muziek. Andere mensen verdwijnen uit mijn blikveld. Ik zie en hoor alleen nog maar hem. Ik ervaar een doorvoelde liefde als ik hem pijn doe. Alsof we een soort zuivere kwetsbaarheid delen, waardoor onze connectie op dat moment heel diep gaat.”

Tom: “Ik voel me moe en voldaan, helemaal zen. Het heeft iets louterends. Bekomen doe ik het liefst in haar armen.”

Zijn jullie ook meesteres en slaaf buiten de slaapkamer?

Tom: “Als je ons op restaurant of op een familiefeestje observeert, gedragen we ons niet anders dan onze buren. Ik hou het graag wat gescheiden. Ik ben arbeider en moet op mijn werk mijn mannetje staan. De collega's zouden nogal schrikken, mochten ze weten hoe ik mijn weekends vul.”

Hanne: “Ik ben wel degene die de beslissingen neemt in ons dagelijks leven. Maar dat betekent niet dat ik wil dat Tom me altijd slaafs volgt, ook niet als sub. Mijn sub staat naast mij, niet onder mij. De eerste keer dat Tom voor mij knielde, gaf me dat een ongemakkelijk gevoel. Ondertussen weet ik dat hij alleen knielt als hij dat zelf echt wil, niet om mij te pleasen.”

Tom: “We kunnen perfect hand in hand over straat lopen, flanerend als een verliefd koppel. Maar ons spel is nooit ver weg. Plots kniel ik voor haar, zogezegd om haar veters te binden, maar eigenlijk is dat ons stiekeme privémomentje. Voorbijgangers zien een galante man en een gecharmeerde vrouw, maar wij weten beter.”

Hanne, je zit hier in een tuinbroek en T-shirt. Geen latex kostuumpje voor deze dominatrix?

Hanne: “Ik heb wel korsetten en latex jurkjes, maar ik voel me het comfortabelst in een jeans en T-shirt. Kleren helpen me niet om in de juiste mindset te komen.”

Tom: “Maar ik vind haar wel sexyer in haar lederen broek.”

Hanne: “Jammer genoeg heb jij niets te willen.” (lacht)

Het spelplezier primeert boven vestimentaire voorschriften?

Hanne: “Klopt! Het moet gewoon plezant zijn. We lachen heel veel tijdens ons spel. Mensen vinden dat raar. Hoe bozer hij wordt, hoe harder ik moet lachen. 'Ja maar, je bent niet serieus bezig,' krijgen we dan te horen. We menen het uiteraard wél, maar we hebben ook veel plezier. Ik lach hem niet uit, ik lach omdat ik weet dat hij een zalige sessie beleeft.”

Gebruiken jullie veel attributen?

Hanne: “Van tijd tot tijd een dure zweep kopen moet kunnen. Maar een broodplank mept ook lekker, hoor. Net als een holle pollepel, paardrijzweepjes van Decathlon of een natte handdoek. Ahja, en dropveters! Die kun je nadien gezellig samen opeten.” (lacht)

PLASSEKS EN LUIERS

Klinisch psycholoog en seksuoloog Jantien Seeuws onderzocht in 2011 bdsm'end Vlaanderen voor haar masterproef. Sindsdien is ze een baken van kennis voor subs en doms met vragen en dilemma's.

Fifty Shades of Grey heeft Vlaanderen laten kennismaken met de zweep, maar heeft die hype ook het taboe rond bdsm verminderd?

Jantien Seeuws: “Het boek en de film hebben niet-bdsm'ers wereldwijd geprikkeld, maar het schotelde iedereen wel een heel clichématig beeld voor: de succesvolle, rijke meester die de onderdanige, naïeve deerne geselt. Vóór de hype associeerden mensen die wereld met groezelige Jambers-documentaires en perverse toestanden in de rand van de maatschappij. Maar ook die opvatting is stereotiep en doet het rijke scala aan bdsm-activiteiten tekort.”

Er zijn verschillende redenen om voldoening te halen uit bdsm?

Seeuws: “Sommigen beleven bdsm vooral lichamelijk en raken in extase van een pijnspel of sadomasochisme. Anderen houden dan weer van het psychologische spel, waarbij vernedering, opdrachten en de machtsverschillen centraal staan. Nog anderen houden helemaal niet van pijn of controle, maar raken opgewonden van een bepaalde fetisj, zoals luiers of voeten.”

Is het een geaardheid, eerder dan een keuze?

Seeuws: “Voor sommigen is het een occasionele kinky kers op de taart, voor anderen is het deel van hun identiteit, net zoals dat het geval is voor hetero-, bi- of homoseksuelen. Zoals een hetero houdt van een partner van het andere geslacht, houdt een onderdanige van een partner die dominant is en een sadist van een partner die masochistische gevoelens koestert. Je kunt iemand de technieken wel uitleggen, maar je kunt niemand leren om van bdsm te houden.”

“De eerste herinnering aan bdsm-gevoelens stamt meestal uit de kindertijd: fantasiespelen zoals politie en boef of een stripverhaal met als thema slavernij waren fascinerend. Die herinnering wordt tijdens de puberteit geseksualiseerd en wordt later met een gelijkgestemde partner beleefd in een veilig kader. Dat verklaart bijvoorbeeld dat iemand die vroeger werd uitgelachen op scoutskamp omdat hij in bed plaste als volwassene kickt op plasseks. Anderen worden dan weer pas op latere leeftijd getriggerd door een aangename ervaring met een partner.”

Klopt het dat bdsm'ers niet altijd terechtkunnen bij hulpverleners?

Seeuws: “Ik geef geregeld vormingen aan psychotherapeuten en artsen, daaruit blijkt dat ze vaak de nodige kennis en vaardigheden missen. Als een patiënt zegt: 'Ik ben een sadist', dan koppelen ze dat al te vaak aan geweldpleging en misbruik. Tijdens opleidingen in de gezondheidswetenschappen komt het weinig aan bod, en dan vooral vanuit psychiatrische hoek.”

“Ook de wettelijke omkadering loopt achter. Bdsm valt nog altijd onder slagen en verwondingen omdat je niet kunt instemmen met geweld op jezelf, met uitzondering van gevechtssporten. Dat zorgt ervoor dat mensen hun seksuele voorkeur verbergen, uit angst voor stigma, verwarring met geweld of om bijvoorbeeld hun werk of de voogdij over hun kinderen niet kwijt te raken.”

Vooroordelen zijn dus hardnekkig. Bdsm'ers zouden psychisch ziek zijn of hun spel spelen om een jeugd-trauma te overwinnen.

Seeuws: “Klopt niet. Uit een grootschalig onderzoek uit 2013 blijkt dat zij net minder angstig gehecht zijn, meer openstaan voor nieuwe ervaringen, meer vertrouwen hebben in hun relatie en minder gevoelig zijn voor afwijzingen dan niet-bdsm'ers. Ze ervaren meer zelfbewustzijn en persoonlijke groei. Ze staan meer stil bij wat belangrijk is voor hen: wat ze willen in bed, maar ook wie ze willen zijn in een relatie, op het werk en in het gezin.”

Wordt bdsm met de vrouw in de onderdanige rol niet erg beladen in #MeToo-tijden?

Seeuws: “Vooral vrouwen met een leidinggevende functie kunnen soms maar moeilijk aanvaarden dat ze in de slaapkamer onderdanig willen zijn. De drang om onderworpen te worden is alleszins niet tegenstrijdig met het feminisme. Het getuigt net van durf en zelfbewustzijn: ik bepaal zelf wat ik lekker vind.”

“Omgekeerd zijn er ook mannen die zich schuldig voelen omdat ze ernaar verlangen de moeder van hun kinderen seksueel te domineren. Ze zien haar doodgraag en kijken naar haar op, maar tegelijkertijd willen ze haar vernederen in bed: het madonna-whore complex.”

Wat is jouw raad voor mensen die geen blijf weten met hun bdsm-gevoelens?

“Wie na dertig jaar huwelijk de moed vindt om zijn of haar partner hun diepste geheim toe te vertrouwen, denkt vaak dat alles verloren is en ze er binnenkort alleen voor staan. Maar sommige koppels vinden wel degelijk een compromis en raken er samen uit.”

“Wees verantwoordelijk en lees je eerst goed in, volg workshops, praat met gelijkgestemden. Jonge mensen raad ik aan contact op te nemen met Kajira, een Gentse bdsm-studentenvereniging. En in elke provincie worden geregeld praatavonden georganiseerd op café. Door anderen te ontmoeten, is het makkelijker om schuldgevoelens of schaamte te laten varen. Het leven is te kort om een deel van wie je bent angstvallig te verbergen.”

© HUMO