De jonge vader Abul Bajandar (27) is een riksha-koerier uit een dorp in het zuiden van Bangladesh. Tenminste, dat was hij vroeger toch, toen hij als zeventienjarige er net zoals alle andere tieners van zijn leeftijd uitzag. Tot op de dag dat hij voor het eerst wratten kreeg.

De man maakte zich eerst weinig zorgen, maar de wratten bleven groeien en namen zijn handen helemaal over, van pols tot vingernagel. Op een bepaald moment waren er geen vingers mee te zien. Hij kon zich niet meer wassen, niet meer eten en hij was volledig afhankelijk van zijn vrouw om te kunnen overleven.

Eén van de vier gevallen op de wereld

Toen Abul in de lokale pers verscheen, kreeg hij opeens wereldwijde aandacht. Een dokter uit Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, bood hem de kans om uit te zoeken wat er precies aan de hand was, maar dat kon hij niet betalen. Na heel veel persaandacht werd de man heel geliefd in zijn land en besloot de overheid de kosten te betalen.

De officiële diagnose luidt epidermodysplasia verruciformis. Het is ontstaan door een genetisch defect, een zeldzame erfelijke ziekte van het afweersysteem. Het lichaam wordt daardoor overgevoelig voor infecties die het in principe makkelijk de baas kan. De symptomen van zo’n infecties zijn altijd anders. Bij “de boomman” is het de combinatie met een humaan papillomavirus dat de wratten veroorzaakt, wat schrikwekkende proporties kan aannemen. Abul is één van de vier mensen op de wereld die ooit deze diagnose kregen.

16 operaties

16 ingrepen. Zo’n grote hoeveelheid aan operaties moest de man doorstaan om van zijn “takken” af te geraken. Met lasers hebben de artsen een jaar lang laag voor laag overtollig weefsel weggehaald. De wratten aanpakken dat durfden de dokters, de oorzaak aanpakken, daar wagen ze zich niet aan. Maar dat is meer dan genoeg voor Abul.

“Ik had nooit durven te denken dat deze dag zou komen. Ik had zelfs nooit gedacht ik mijn kinderen met mijn eigen handen zou kunnen vastnemen”, zegt Abul, terwijl hij het verband rond zijn handen laat zien. “Ik voel me zo veel beter, ik kan mijn dochter op mijn schoot laten zitten en met haar spelen. Ik kan niet wachten om naar huis te gaan.”

“Nu hopen dat het niet terugkomt”

Over dertig dagen mag hij naar huis. “Zijn handen en voeten zijn nu bijna in orde, we moeten enkel nog heel kleine operaties toevoegen om de handen terug in de perfecte vorm te kunnen krijgen”, zegt Samanta Lal Sen, het hoofd van de afdeling plastische chirurgie van het ziekenhuis in Dhaka. Nu kunnen ze enkel nog hopen dat de wratten niet terugkomen.

Abul Bajandar, zijn vrouw en zijn dochtertje kijken al uit naar een betere toekomst. Ze woonden met zijn drietjes al een jaar in het ziekenhuis, maar hij hoopt nu een klein bedrijfje op te richten met al de donaties die hij van over de hele wereld heeft gekregen.