Het leven in Beiroet na de verwoestende explosie, door de ogen van Libanezen zelf: "Kinderen huilen bij minste lawaai"
Beiroet, de hoofdstad van Libanon, likt zijn wonden na de verwoestende explosie van ruim een maand geleden. Een groot deel van de stad ligt in puin, bijna 200 mensen kwamen om, en er vielen meer dan 6.500 gewonden. Hoe gaat het leven er intussen aan toe? De woede en verslagenheid groeien bij de Libanezen. Hoe gaan zij nu om met de nasleep? Yassine Atari neemt ons mee in het leven van Beiroet.
Een maand na de explosie reisde Yassine Atari naar Beiroet en ontmoette er mensen wiens leven niet meer hetzelfde is na de verwoestende explosie. Onder hen is Michel Kattah: hij verloor zijn huis, het huis van zijn schoonouders, zijn job en zijn gezin raakte gewond. De kinderen zijn nog steeds getraumatiseerd. “Ze huilen bij het minste lawaai. Telkens er een motor passeert schieten ze in paniek. Mij dochtertje Maria heeft nog steeds last van nachtmerries en mijn zoontje Eliyah wijkt geen seconde van mijn zijde.”
Maar er is ook activiste Melissa Fathallah, die haar leven in de VS achterliet om voor het Libanese volk op te komen. Door protestacties doorheen de stad wil zij een signaal geven aan de politici. “De hele politieke klasse moet verdwijnen. Het zijn dieven, leugenaars en moordenaars. Alleen zonder hen kan het Libanese volk herrijzen! En we zullen herrijzen.”
Tegelijk zijn er ook Libanezen die weg willen uit het land. Mahmoud Barbir, een Libanese scout, wil het liefst bij zijn zus in Canada studeren. "Voor ons, jongeren, is hier niets meer”, zegt hij. Maar hij blijft niet bij de pakken zitten. Samen met zijn scoutsvrienden ruimen ze puin op en knappen appartementen op. “Het heeft geen zin om te wachten op hulp van de overheid. Als wij het niet doen, doet niemand het."
Onderstaande docu dompelt je onder in hun leven. Michel, Melissa en Mahmoud vertellen, tussen het puin, zelf hun verhaal.
