Griekse inwoners Moria zijn crisis beu en voelen zich in de steek gelaten: “Wíj zijn de slachtoffers”

Waar de 13.000 vluchtelingen van het kamp in Moria na de brand op het eiland Lesbos, naartoe moeten, weet niemand. De Griekse inwoners vrezen dat zij opnieuw de tol zullen betalen. Ze zijn bang dat de overheid nogmaals de andere kant zal opkijken, zoals het al zes jaar doet met het falende migratiebeleid, zo klinkt het. “Het dorp lijdt.”

De oud-burgemeester van Moria, Nikos Trakelis, hoopt dat deze brand eventueel een kantelpunt kan zijn na de jarenlange spanningen. “Deze toestand geeft ons misschien een kans op vrede", klinkt het. “Daarmee wil ik niet zeggen dat mensen hier het kamp willen zien branden", vult hij aan. Toch zijn de meeste Grieken uit de stad niet rouwig om het verwoeste kamp. Zij hopen dat de vluchtelingen voorgoed uit het straatbeeld verdwijnen. De empathie is na jarenlange steun zonder oplossing ook voor hen op.

Dat is dan ook onmiddellijk het enige waarmee ze akkoord gaan met de vluchtelingen, ook de migranten willen niets liever dan vertrekken. “We willen weg van Moria”, klinkt het tijdens de protesten. Na het gebrek aan vooruitzichten in het tentenkamp, hopen ze elders hun gedroomde verblijfsvergunning te krijgen.

Het kerkhof, de parkeerplaats van de Lidl of het harde asfalt, dat zijn de -hopelijk tijdelijke- plaatsen waar die duizenden vluchtelingen nu noodgedwongen proberen te overleven. Dat geïmproviseerde kamp dat voor kort een hel leek voor de mensen die hun thuis ontvluchten voor een beter leven, lijkt nu een droom. Sommige migranten weigeren dan ook het verwoeste kamp te verlaten. Ze leven tussen de nasmeulende tentdoeken en overgebleven bedden om ook die laatste overblijfselen niet te verliezen.

De overheid werkt intussen aan een nieuw kamp, maar dat kan slechts een kwart van de vluchtelingen opvangen. Enkele Europese landen hebben daarom al aangeboden om een deel van de vluchtelingen op te vangen. Ook dit zal voor slechts enkele gelukkigen zijn. Maar geluk is iets waar de vluchtelingen meer niet op hopen. Dit gebrek aan vooruitzicht zorgt voor grote onvrede bij de migranten die zich al jaren genegeerd voelen. 

Het hopeloze ongenoegen heeft gisteren en vandaag tot forse protesten geleid. Het liep op enkele plaatsen uit de hand, waarop de politie met traangas moest ingrijpen. Ook tussen de lokale bewoners en de vluchtelingen lopen de spanningen steeds harder op.

De twee branden die ontstaan zijn op verschillende plaatsen in het tentenkamp, is volgens velen geen ongeluk. Er gaan geruchten rond dat migranten zelf de branden aangestoken hebben, eventueel zelfs met de hulp van extreemrechtse inwoners. Het zou een protest zijn tegen het gebrekkige migratiebeleid van de Griekse en Europese overheid. Zowel de inwoners als de vluchtelingen vinden dat er niet genoeg steun is gekomen en dat het grote tentenkamp een blinde vlek was dat strategisch werd genegeerd.

Na jarenlange mensonwaardige omstandigheden was de coronacrisis bij velen de druppel. De vonk die het kruitvat deed ontploffen. Toen het virus de tenten van het kamp bereikte, moest ook daar met harde hand worden gereageerd om een verdere verspreiding te voorkomen en zo een massale sterfte in het kamp te vermijden. De regels waren duidelijk: vrijwilligers moesten weg en de migranten moesten zo veel mogelijk in hun tenten blijven. Afstand bewaren of strenge hygiënevoorschriften zoals elders, was voor de opeengepakte migranten in het kamp uiteraard eerder een droom dan een verplichting. 

De branden zijn volgens velen een onvermijdelijk gevolg van die regels. Eerst verloren de inwoners hun huis in hun thuisland, nadien elke vorm van menselijke waardigheid in het tentenkamp. De afgenomen bewegingsvrijheid was voor velen het laatste dat van hen werd afgepakt.