De BV-heisa legt het hypocriete taboe bloot dat in onze, nochtans oversekste, samenleving nog steeds op seksualiteit rust

Haperend en grof gepixeld was het filmpje op de roze uitklaptelefoon die ongevraagd onder mijn neus was geschoven. Het duurde even voor ik doorhad wat zich op het minuscule schermpje afspeelde. Pas toen een van mijn klasgenootjes het geluid aanzette en luid gekreun het biologielokaal vulde, begreep ik het kikvorsperspectief en de driftig op en neer bewegende hand.

Met zijn allen keken we toe hoe Celien uit de parallelklas zichzelf bevredigde. Zichzelf vingerde. Het meisje dat via via het filmpje had ontvangen, had dat laatste woord uitgesproken alsof het een smerige ziekte betrof.

Ook ik vond deze Celien maar een vieze meid. Ik was zestien en nog nooit daar beneden aangeraakt, ook niet door mezelf. Ik wist niet hoe zoiets moest, laat staan dat ik mezelf erbij zou filmen.

Aangezien de video over alle middelbare scholen van de stad en omstreken verspreid was, zat er voor “Celien vingertrien” niet veel anders op dan met haar nieuwe roepnaam te leren leven.

Elf jaar later begrijp ik dat mijn veroordeling van weleer voortkwam uit een mengeling van onwetendheid en onzekerheid. Maar ook uit de dreigende toon van onze leerkrachten, de waarschuwingen van mijn vader en de hoon van mijn klasgenoten.

Bij mij duurde het mij gewoon wat langer, maar uiteindelijk ontdekte ook ik de geneugten van sexting. Sexting is namelijk zowel een perfect plagerig voorspel als een bevredigend digitaal alternatief voor the real deal.

Daarbij doet in deze tijd waarin we voortdurend online zijn schijnbaar iedereen het, man of vrouw: schrijvers, ambtenaren, kabinetsmedewerkers, kunstenaars, managers. Dat dus ook BV’s al eens pikante foto’s uitsturen lijkt mij normaal. Uiteindelijk zijn het ook maar mensen; stervelingen gedreven door lust en verlangen, hunkerend naar een beetje genegenheid, of anders toch gewoon een goed orgasme. Helaas toont de huidige mediastorm over de gelekte naaktfoto’s van de heren Van Samang, Dhondt en Van de Veire dat de doorsnee Vlaming daar blijkbaar anders over denkt.

De heisa legt het hypocriete taboe bloot dat in onze, nochtans oversekste, samenleving nog steeds op seksualiteit rust.

Hang naar bevestiging

Misschien moet ik toch maar voorzichtiger zijn, was mijn eerste gedachte toen ik het nieuws over #BVLeaks vernam.

Ik dacht aan de selfie in sportondergoed die ik in een vlaag van verveling, aangespoord door een hardnekkige hang naar bevestiging, verstuurde naar een matige Tinder-match die ik nooit zou ontmoeten. Mijn hoofd knipte ik niet van het beeld; dat zou de kadrering verpesten.

Ik herinnerde me de Skypeseks-sessie met een ex, die hij zonder mijn toestemming had opgenomen. Om de lange periodes zonder elkaar door te komen, zo verklaarde hij. Toch vond ik het een akelig idee. Wat als hij gehackt werd? Of – je weet maar nooit – wraak wilde nemen voor het een of ander? Ik vroeg hem het filmpje te verwijderen. Ik ga ervan uit dat mijn verzoek ingewilligd werd, maar helemaal zeker ben ik niet. Na onze breuk verwijderde ik alleszins alle expliciete beelden die ik nog van hem bezat, dat vond ik wel zo netjes.

Ik dacht aan mijn eigen schendingen van de sexting-etiquette, recenter. In al mijn verliefde enthousiasme wilde ik de perfect uitgelichte, in pornografisch rood licht badende torso van mijn nieuwe geliefde met mijn vrienden delen. Ik stuurde zijn foto weliswaar niet door, maar liet mijn telefoon wel de tafel rondgaan.

Toen ik hem de ingezamelde complimenten over zijn appetijtelijke bovenlijf wilde overmaken, reageerde hij niet bepaald verheugd. Die foto was enkel voor mijn ogen bedoeld. Hoe zou ik het vinden als mijn borsten zijn vriendenkring rondgingen?

“Eigen schuld, dikke bult”, reageren veel Vlamingen op de gelekte BV-beelden. “Als je niet met je blote piet op het internet wilt staan, moet je maar niet zulke foto’s maken”, lees ik op sociale media. Mensen noemen de mannen pervers en vies, crimineel zelfs. De grootste viezeriken zijn natuurlijk niet de makers van deze beelden, maar wel de gretige delers ervan.

Als ik vandaag nog steeds zestien en onwetend was, had ik ze misschien ook doorgestuurd. Wie weet. Maar diegenen die zich het luidst verkneukelen zijn deze leeftijd allang gepasseerd. Misschien zijn zij gewoon gefrustreerd, jaloers, ontevreden met hun eigen seksleven?

Een goede raad voor iedereen die nog steeds gelooft dat sexting pervers is: probeer het misschien zelf eens uit. Wie weet inspireert het wel tot wat anders dan die tweewekelijkse missionaris-sessie.