Wat leren ons de naaktbeelden van de BV's?

Mijn eerste gedachte bij het lezen over de circulerende naaktbeelden van enkele BV’s? Eigen schuld, dikke bult. Misschien niet zo hard en uitgesproken, want ik kon me ook wel voorstellen dat dit heel onaangenaam moest zijn voor hen. Maar toch: waren ze niet beter wat meer bij de les geweest? Het leek me geen slimme zet om als BV dergelijke beelden van jezelf naar eender wie door te sturen. Ze hadden beter moeten weten. 

En dan komt er de boodschap van Peter Van de Veire waarna ik toch wel even moest slikken:  ‘Voel je die schaamte? Voel dan wat ik gevoeld heb. Wat wij gevoeld hebben. En wat jij nooit wil voelen.’

Als ik er nu op terugkijk zijn die eerste gedachten van mij eigenlijk vooral een hoop veroordelende interpretaties die een gevoel van empathie in de weg staan. En misschien is dat tekort aan empathie wel een maatschappelijk probleem dat hier pijnlijk wordt blootgelegd. Was dat niet ooit een analyse van Barack Obama? En had hij geen gelijk als we kijken waar de Verenigde Staten vandaag staan op vlak van empathie en verdraagzaamheid? 

‘Ik zou het nooit doen.’ ‘Het kan niet.’ ‘Mag niet.’ ‘Hoort niet.’ En eindeloze varianten hierop. Het zijn stuk voor stuk oordelen die onszelf afsnijden van de ander en een verder inlevingsvermogen in de weg staan. Maar wie kan zich geen momenten voor de geest halen waarvan je alleen kan hopen dat ze niet gefilmd zijn en niet zullen gaan circuleren op sociale media? Doen we niet allemaal wel eens iets ‘dat eigenlijk niet hoort’ – hetzij in de privésfeer of daarbuiten? Waarmee ik niet wil zeggen dat hetgeen in de filmpjes te zien is niet hoort – ik zou het niet weten en het zijn mijn zaken niet. Wat ik wel wil zeggen is dat niemand perfect is en we allemaal wel eens dingen doen waarvan we achteraf denken ‘had ik dat maar niet gedaan’. Als zo’n moment dan op sociale media wordt gegooid, je persoon plots wordt herleid tot dat ene moment en je beseft dat die beelden misschien nooit meer zullen verdwijnen moet dat een enorme machteloosheid oproepen en vooral heel veel pijn doen.

We zijn vaak hard voor elkaar en dan vooral op sociale media waar ‘de ander’ eerder een abstract idee is dan een echt mens. De scheldtirades en verwensingen die je zo vaak op twitter (denk aan Obama zijn opvolger), facebook, youtube en andere sociale media heen en weer ziet vliegen zijn symptomen van deze verharding. De rode draad is altijd dezelfde: een tekort aan besef dat die ander ook gewoon iemand had kunnen zijn die je heel graag ziet en dus gevoelens heeft die gekwetst kunnen worden. Net als de BV’s die nu wellicht denken ‘had ik dat maar nooit gedaan’. Misschien moeten we soms wat zachter zijn en niet te snel denken ‘dat zou mij nooit overkomen’.

Misschien moeten we onze impulsieve commentaar af en toe inslikken en eerst eens nadenken voor we ons een mening vormen. Misschien moeten we wat vaker de vraag stellen wat voor samenleving we eigenlijk willen voor elkaar én onszelf. 

Ik weet alvast wat ik wil: een samenleving waarin vriendelijkheid sexy is. Waarin respect de norm is. Waarin veel plaats is voor humor en lichtheid en tegelijk steun en empathie. Hoe wollig het ook klinkt: dat is de keuze die we elke dag zélf maken – bewust of onbewust. Dragen we bij tot verharding of verzachting? Vriendelijkheid of haat? Empathie of oordeel? Dat we op elk moment de mogelijkheid hebben om hierin keuzes te maken heeft Peter Van de Veire me opnieuw duidelijk gemaakt. Hij heeft me doen nadenken en daarvoor wil ik hem bedanken.