Timmy Simons en Davy De fauw, jong bloed in de staf bij Zulte Waregem: “Je eigen filosofie volgen én jezelf blijven”

Simons en De fauw hebben met elkaar gemeen dat ze tot ver voorbij de klassieke pensioenleeftijd van een voetballer - 35 jaar - op het veld bleven staan. Maniakaal bezig met hun lichaamsverzorging. Simons was bijna 41 bij zijn afscheid, De fauw leverde op zijn 39ste het spelerstenue in.

De fauw: “Ik was al vier jaar bezig dat afscheid voor te bereiden in mijn hoofd, af te wegen welke richting ik uit wilde. Beslissen om te stoppen als speler was uiteindelijk niet zo moeilijk, omdat ik in dit mooie verhaal kon stappen.”

Simons: “Davy wist beter dan ik waar hij heen wou. Ik heb het afscheid veel langer voor me uitgeduwd, om ook in mijn hoofd zo lang mogelijk speler te blijven.”

De fauw: “Maar Timmy heeft nu al een rugzak vol ervaring als coach bij de jeugd van Club, terwijl ik meteen van de kleedkamer naar de technisch staf overstapte. Dat verschil voelde ik toch wel de eerste weken.”

Simons steekt niet onder stoelen of banken dat het zijn ultieme ambitie is om ooit hoofdtrainer te zijn. Bij De fauw is die ambitie er ook, maar nog minder uitgesproken.

Simons: “De stappen die ik bij Club kon zetten hebben me geleerd dat geduld een fijne deugd is, terwijl ik van mezelf niet zo’n geduldig man ben. Ontdekken wat het is om zelf voor een groep te staan, om beslissingen te moeten nemen, om fouten te mogen maken, dat was van goudwaarde. Nu wil ik eerst dat UEFA B-diploma halen en bijleren van een vakman als Francky Dury, en dan weer een stap voorwaarts zetten.”

De fauw: “Wanneer je als vijfjarige jongen begint te voetballen, wil je prof worden. Als trainer is dat niet anders, het is ook mijn droom om ooit T1 te zijn. Stap per stap wil ik daar geraken. Ik ga nu voor het UEFA A-diploma. Toen ik hier T2 kon worden en hoorde dat er ook met Timmy gepraat werd, hoopte ik meteen dat hij zou toehappen en dat het in duo zou kunnen. Samenwerken met iemand bij wie je altijd een goed gevoel had, zag ik wel zitten.”

Simons: “Ik wist dat Davy aan stoppen dacht en naar de technische staf kon overstappen. Voor mij was het bijna een vereiste, dat het in duo kon.”

Jong bloed in de Waregemse technische staf, waar Francky Dury (62) nog altijd aan het hoofd van staat: die nieuwe dynamiek blijkt te werken.

Simons: “Wij discussiëren voortdurend over voetbal, elk met zijn eigen invalshoek. Francky Dury heeft tonnen ervaring, binnen de voetbalwereld en binnen de club. Davy leerde het huis van binnen en van buiten kennen, ook keepertrainer Gianny De Vos is hier al lang. Voor mij was het een nieuwe omgeving, maar met bekende mensen.”

De fauw: “De taakverdeling daarbij verloopt hier niet anders dan bij andere clubs, hoor. Dat gaat over trainingen maken en geven, over prestaties bespreken, over matchen analyseren, over stilstaande fases, over looplijnen.”

Simons: “Als er een bepaalde taak wordt toegewezen, verloopt de uitvoering ervan als een automatisch proces. Met inbreng van iedereen.”

De fauw: “En dat is bijna 7 op 7 en 24 op 24. Je kan daarin zover gaan als je wil. En je steekt elkaar aan, hé. Vrije dagen bestaan niet voor een trainer, je trekt je eigen grenzen.”

Simons: “Je moet elkaar aanvullen, en dan helpt het zeker als je elkaar aanvoelt.”

Simons en De fauw matchen duidelijk met elkaar. Schuilt in beiden, of in één van hen, een toekomstige topcoach?

De fauw: “Wat is een goeie trainer? Een trainer die wint, die resultaten boekt. En je krijgt weinig tijd, hé. Maar als coach kan je niet alles onder controle houden. Daarom zie je nu al enkele decennia dat coaches zich omringen met een vaste ploeg assistenten, vertrouwelingen. Omgaan met een groep van 25 of 30 jongens, om hen in het verhaal mee te krijgen, dat is elke dag weer een uitdaging.”

Simons: “Ze moeten spelers beter kunnen maken, hoor je vaak over trainers. Of ze moeten jeugd laten doorstromen. Dat klinkt mooi, maar er moet in de eerste plaats kwaliteit zijn. Je bent met profvoetbal bezig, hé. Wie best in het plaatje past, die speelt. Ongeacht zijn leeftijd.”

De fauw: “In elke club waar ook ter wereld is de stap naar de eerste ploeg de moeilijkste. Als een jonge gast zijn kans krijgt, moet hij die trachten te grijpen en daar is niet iedereen meteen klaar voor. Ze moeten ook willen bijleren. Ewoud Pletinckx is nu niet meer de Ewoud die anderhalf jaar geleden debuteerde.”

Simons: “Ik heb inmiddels ook geleerd dat je geen enkele speler aan jezelf mag afmeten. Iedereen is anders. Om zo lang mogelijk fit te blijven, sliep ik destijds elke dag anderhalf tot twee uur in de namiddag en kroop ik ‘s avonds laat in bed. Mijn lichaam had dat nodig. Maar je kan dat van niemand eisen. Je reikt dingen aan, maar spelers moeten zelf beslissen wat ze met die raad doen. Ik heb van veel trainers iets opgestoken. Qua aanpak, qua trainingsstof, qua accenten leggen. En dat je moet proberen je eigen filosofie te volgen en jezelf te blijven. Ga als rustig persoon niet plots staan roepen, dat werkt niet.”

Zondag zien De fauw en Simons hun Brugse vrienden van vroeger naar het Regenboogstadion afzakken. Hoeveel blauw-zwart zit er nog in hen?

Simons: “Als je zowat de helft van je leven bij een club bent geweest, kan je dat niet zomaar wegvegen. Voor mij zal Club altijd speciaal blijven.”

De fauw: “Ik heb er heel lang in de jeugd gespeeld en uiteindelijk ook twee jaar in de A-ploeg. Aan onze laatste match samen voor Club hou ik trouwens een fijne herinnering over. Toen mocht ik jou komen vervangen in de 88ste minuut. Jij bent dat wellicht vergeten, Timmy, ik niet.”

Simons: “Maar zondag gaat het niet om Davy of om mij, maar om Essevee. En om die drie punten die we willen pakken.”

De fauw: “Helemaal akkoord.”