Hanne Maudens houdt zevenkamp voor bekeken na burn-out: “Ik had geen gevoelens meer”

In de schaduw van olympisch kampioene Nafi Thiam was Hanne Maudens goed bezig om zich een naam te maken in de meerkamp. Zilver op het EK en brons op het WK als junior; brons op het EK voor beloften - ze leek helemaal op het juiste pad richting Parijs 2024, waar Maudens volgens haar coach Wim Vandeven op haar sterkst zou zijn. In Tokio kon de Wetterse al wat olympische ervaring opdoen - dat ticket was nog niet officieel binnen maar lag zo goed als klaar. Die olympische plannen verdwijnen in de koelkast nu Maudens besliste om de meerkamp op te geven. Zij besliste om zich toe te leggen op de 400m en 800m en traint voortaan met Tim Moriau, ex-coach van Bashir Abdi en begeleider van onder meer Isaac Kimeli.

Op atni.be legt Hanne Maudens uitvoerig uit waarom ze die keuze maakte en hoe vooral haar lichaam de trainingsbelasting van al die verschillende nummers niet meer aankon. Vooral haar scheenbenen kregen met stressreacties af te rekenen. Alleen aan het lopen beleefde ze nog plezier omdat ze dat nog pijnvrij kon doen. “Mijn lichaam kan veel aan, maar ik blijf ook maar eens mens”, vertelt ze. Door de fysieke hinder kon Maudens op het EK in Berlijn in 2018 (10de) en op het WK van 2019 in Doha (11de) niet voluit gaan. 

De 23-jarige atlete kreeg een contract bij Sport Vlaanderen voor die elfde plek maar hield ook een stressfractuur aan dat WK over en mentaal ging ze door een diep dal. Ze kreeg paniekaanvallen en vocht ook tegen de weegschaal. Omdat ze alles op alles wou zetten in een olympisch jaar werd paardrijden en skiën verboden - het plezier verdween. “Hierna volgde een complete burn-out”, schrijft Maudens op haar eigen website. “‘s Morgens niet meer willen opstaan. Heel lang slapen en overdag veel slapen om de dag niet bewust te moeten beleven. Als een mens slaapt is hij even dood, zo dacht ik echt. Geen zorgen op die momenten.” Ze zorgde niet meer goed voor zichzelf, had geen energie over. “Het kon mij eigenlijk allemaal niet meer schelen. Ik verloor mijn plezier in alles, mijn lach en mijn mopjes waren weg. Ik wou volledig stoppen met atletiek en school. Ook al had ik al die jaren getraind en was het een olympisch jaar. (...) Ook had ik door de spanning last van geheugenverlies en wazig zicht. Wie was ik? Wie ben ik? Waar wil ik naartoe? Ik had geen gevoelens meer. Echt een raar gevoel.”

Voor Maudens kwam de coronacrisis nog als een geluk bij een ongeluk, zegt ze. Ze laste een pauze in en kon haar scheenbeen rustig laten genezen. In juni nam ze dan contact op met Tim Moriau met de vraag tot wat hij haar in staat zou achten op de 400m en 800m. Of ze mondiaal mee kon? “Ik heb geen glazen bol, het zal niet gemakkelijk worden”, antwoordde hij. Haar tijd van 2:06 op de 800m op het BK en nieuw PR van 53.78 op de 400m sterkten haar in de overtuiging dat ze de sprong moest wagen. “Nu moeten mijn ouders en mijn omgeving me nog kunnen begrijpen. Het is mijn carrière, mijn droom en mijn leven. Een sportieve carrière is niets waard als je niet gelukkig bent. Ik kan niet nog een extra jaar afzien en terug in deze diepe put vallen, onmogelijk. Sorry. (...) Ik voel me sterker dan ooit, ik weet wat mijn lichaam kan, ik weet wat mijn hoofd kan. De pijn aan mijn scheenbeen is weg, ik heb terug een ‘normaal’ gewicht en ik voel me goed in mijn vel.”

En dat is haar meer waard dan haar topsportcontract, dat ze waarschijnlijk kwijt zal raken omdat haar prestaties op de 400m of 800m (nog) niet goed genoeg zijn. “Ik sta 100 procent achter mijn keuze en ik geloof in mezelf. Parijs 2024 is nog een lange weg, een lang proces… Nog veel tijd voor specifieke training en progressie. Nog veel tijd om mijn olympische droom waar te maken. Tokyo of Parijs, I will be there. En als het toch niet zou lukken... Ik heb het geprobeerd. Het leven is te kort om ongelukkig te zijn.”