▶ Beste Bart De Wever, behalve seks schuilt er ook moordlust in uw metaforen

Beste Bart De Wever,

Dat moest u natuurlijk weer overkomen. Terwijl er met dat vuile, valse virus zeker meer dan genoeg ellende is om je druk over te maken, vond een aantal journalisten en politici het deze week toch nodig om ú nog eens met het vingertje te wijzen – nadat u op de boot van Gert Verhulst uw licht had laten schijnen op de vordering der formatiegesprekken. U bent, zo zagen wij maandag in Gert Late Night, van oordeel dat het wel in orde komt met de Vivaldi-regering. “De blauwe vrienden”, zo luidde uw analyse, zullen nog even “op de knieën” moeten gaan en “de mond opendoen”, waarna er nog “wat” zal “moeten worden doorgeslikt” – en hopla, linkse broeken weer dicht en de zaak is beklonken.

Op Twitter stond menig politiek commentator meteen stijf van de verontwaardiging. De verbolgenheid over uw taalgebruik gutste alle kanten op. Zelfs James Cooke, die meestal dartel begint te vibreren als hij in de verte een potentieel seksmopje meent te ontwaren, trok bleek weg en deed met een ritsbeweging over zijn mond teken dat u misschien wel een béétje te ver ging. Was ik Geert Hoste, dan zou ik zeggen dat uw betoog bij velen in het verkeerde keelgat schoot. Zelfs Carl Devos, toch dikwijls uw trouwe gezant in de tv-studio’s, vond dat uw uitspraken “niet thuishoren” in een “beschaafd debat”.

Achterwaarts

Ik nam uiteraard volop deel aan het feest der verontwaardiging, maar tegelijk verbaasde het mij ook wel dat zo veel mensen nog in staat bleken te zijn om te schrikken van uw vuile praat. Sommige van uw critici leken wel kirrende meisjes die voor het eerst in hun leven een tekening van een penis hadden gezien. Was ik Herman Brusselmans, dan zou ik zeggen dat sommigen tekeergingen als een nonnetje dat onverhoeds achterwaarts in de poes wordt genomen. Om maar te zeggen: er heerste consternatie alom.

Terwijl de enige correcte reactie op uw verwijzing naar de blauwe blowjob er eentje had moeten zijn van lichte verveling. Wie u kent, had normaal gesproken in geeuwen moeten uitbarsten. Uw uitspraak was vintage Bart De Wever en viel eigenlijk reuze mee. De lezer die zo schrander was om De tragiek van de macht te lezen, de brandend actuele brief in boekvorm die ik u onlangs schreef, weet dat: daarin staat uitgelegd hoe u in Vlaanderen het politieke debat weer tot leven wekte, maar tegelijk deed ontsporen. Ongehoord uit de hoek komen en de tegenstander “kapotmaken”, zoals u dat bij Gert & James maandag met Vivaldi beloofde te zullen doen, is altijd uw missie geweest. Zo hebt u ooit eens een politicus geadviseerd om in een warm bad “de aderen te openen” en opgeroepen tot het “ophangen” van de journalist die de term ‘betonstop’ lanceerde. Er schuilt, behalve seks, ook behoorlijk wat moordlust in uw metaforen. In vergelijking met u is Georges-Louis Bouchez een zachtaardige, timide, ietwat ingetogen jongeman. Als er ’s nachts niemand in uw tuin rondsluipt, zodat u naar onderbroek en geweer moet grijpen, bent u volgens mij minstens even geweldloos als Mahatma Gandhi, maar louter verbaal bekeken zou u een uitstekende schachtentemmer geweest zijn bij de Reuzegom.

Kruispunt

Wat mij bij uw toekomst brengt. Zoals ik al schreef in voornoemde bestseller, staat u op een kruispunt. In de federale Kamer dreigt N-VA, onder uw voorzitterschap, straks af te stevenen op een virtueel kartel met Vlaams Belang. Voor de politieke waarnemers onder ons wordt dat een bruut gestoord feestje – wij zullen knielen, slikken en likkebaarden. Voor u wordt het een nachtmerrie. In de Vlaamse regering dreigt uw partij dan weer te worden geassocieerd met het wanbeleid van de voorbije maanden, dat te eeuwigen dage zal herleid worden tot één getal: dat van de coronadoden. Terwijl minister-president Jan Jambon na de Nationale Veiligheidsraad nog liet weten dat we “stap voor stap” opnieuw “naar een normaal leven” gaan, berekenden statistici dat we nog dit jaar zo’n 5.000 extra coronasterfgevallen zullen incasseren. En dan te bedenken dat Jan Jambon maandag zijn Septemberverklaring aflegt. Dat gaat fout. U moet ingrijpen.

Mocht u alsnog verkiezen om een gooi naar het staatsmanschap te doen, dan is dit mijn advies: zeg tegen Jambon dat hij een warm bad moet nemen, en pak die regering zélf in handen. Ik weet dat u de eigen mensen niet onder de trein gooit, maar nood breekt wet. U was vorig jaar kandidaat voor die functie en het wordt tijd dat u laat zien wat u waard bent. Oké, u kunt verkiezingen winnen. En als burgemeester van Antwerpen hebt u vast al talloze malen op succesvolle wijze een stapel papier van de ene kant van de tafel naar de andere verplaatst. Maar het verschil maken? Tijdens een serieuze crisis? Op een hoog niveau? Dat hebben we u nog niet zien doen. En in vergelijking met de wetenschappelijk ongeletterde kwibussen die niet zullen rusten voor we allemaal besmet zijn, geniet zelfs u het vermoeden van bekwaamheid. O ja, neem Cathy Berx als kabinetschef.

Aan de slag!

Joël De Ceulaer, senior writer