De getuigen van Jehova zouden Martin Heylen moeten rekruteren

Als de getuigen van Jehova iemand moeten rekruteren, dan wel Martin Heylen. Geen mens die zich sneller binnen kan lullen bij wildvreemden dan hij.

In de late jaren 90 ging toenmalig Man bijt hond-reporter Martin Heylen van deur tot deur, van Ophoven tot Roosbeek. Hollen van Pluto waar een mens doorgaans niets te zoeken heeft, maar waar oprechte, ontroerende, grappige en soms doodgewone verhalen te sprokkelen vielen. Heylen beroerde honderden deurbellen, smeerde zijn keel met liters koffie, speelde gratis ovenschotels binnen en bood tussendoor zijn luisterend oor aan.

Nu, een dikke twintig jaar later, gaat hij opnieuw van deur tot deur, op zoek naar de exemplaren waar destijds Mooie Mensen achter schuilden. Aluminium deuren zijn tegenwoordig overduidelijk in de mode. Martin Heylen belt aan en vraagt: “We zijn twintig jaar later, mogen wij eens binnenkomen?” Een retorische vraag, overigens: een invitatie afslaan van de schattige kluns die Heylen is, behoort niet tot de mogelijkheden.

Aanstelleritis is een ziekte van deze tijd. De schreeuw om aandacht wordt luider, de reikwijdte van platformen waar luid getoeterd wordt over de dingen des levens wordt alsmaar groter. Martin Heylen doet daar niet aan mee. Hij is een stuk grijzer dan bij de eeuwwisseling, maar verder is hij niets veranderd. Hij heeft de pest aan sensatie. Hij wil gewoon eclairs eten en slappe koffie slurpen in andermans living.

In de eerste aflevering van Zelfde deur, 20 jaar later ging hij langs bij Piet, Madeleine, Pietro en Marleen, de weduwe van Jan, een volleerd levensgenieter die “twintig jaar bonus heeft gehad” na meerdere zware astma-aanvallen. Als Martin Heylen voor je deur staat, begin je vrijuit te praten – over je verdriet, je geluk en alles dat daartussen ligt. Fragmenten over banaliteiten worden niet uit de montage geknipt. In de wereld van Heylen moet je niet aan voorwaarden voldoen om te bestaan. Iedereen is speciaal.

“Voor mijn eerste job heb ik acht jaar in een fabriek gewerkt, als ongeschoolde arbeider tussen de arbeiders. Doodgewone mensen waarop werd neergekeken, maar ik zag vooral veel schoonheid die je niet zag op tv”, vertelde Heylen in 2018 aan De Morgen. Hij benadert elke ontmoeting als een koffiemoment met God. Hij geeft de tegenpartij nooit het gevoel dat hij zal oordelen. Heylen luistert en stelt de juiste vragen – soms knullig, maar altijd oprecht. Hij heeft de gave om een ander te laten stralen.

Martin Heylen is een persoonlijkheid die we collectief moeten koesteren. “Ik ben geen geniale tv-maker”, zegt hij altijd. Het is zijn taak niet om dat te beslissen, wel de onze. En die geniale tv-maker is hij wel.

Zelfde deur, 20 jaar later, elke maandag om 20.35 uur op Eén.