Wat ik wou voor mijn verjaardag? Geen pijn, dat wil ik het liefst, toch besef ik dat niemand me dat kan toveren of in een geschenkverpakking kan komen brengen. Het is een traject van lange adem, een zoektocht naar dé oplossing die me verlost van de verkrampingen in mijn spieren. De mogelijkheden worden steeds beperkter want de resem behandelingen die ik dit jaar al onderging, hielpen niet. Maar op 25 september, de laatste dag van mijn 35ste levensjaar, ben ik onderweg naar het Sint- Barbaraziekenhuis in Lanaken, een afdeling van het ZOL. Om een nieuwe dokter te ontmoeten die met een vernieuwde visie en andere behandelingen weer een poging zal wagen om me pijnvrij te krijgen. Ik heb gebruld, geschreeuwd van de pijn de laatste maanden of net omgekeerd totaal suf in bed gelegen onder de pijnmedicatie. Neen, het was geen menswaardig bestaan meer. Het was het punt waarvan ik zei: "Een hond krijgt een spuitje als hij zo afziet”. Onderweg bekruipen de zenuwen me, want wat als deze dokter zegt dat hij niks kan betekenen? Wat dan? Het tegendeel blijkt waar te zijn, de man begrijpt mijn standpunt dat het “op” is. Dat ik niet meer kan en slechts een schim ben van de persoon die ik een jaar geleden was. We starten een nieuwe therapie, direct, met inspuitingen in de spieren. De zoveelste keer inspuitingen, want ik kreeg reeds infiltraties. Deze zijn anders, de naalden zijn 15 cm lang, vervolgens er wordt stroom op gezet. Telkens de spier reageert, volgt er een injectie met botox. Om verkrampte spieren te ontspannen, al duurt het 14 dagen eer ik de werking zal zien. Dat geduld heb ik want ik hoop dat mijn verjaardagswens uitkomt, dat mijn 36ste levensjaar één mag zijn met terug een beetje menswaardigheid.

Onderweg naar huis weet ik alvast wat ik wil: eten op mijn verjaardag morgen, ik wil friet biefstuk. Niet zomaar friet of biefstuk. Nee, biefstuk van bij Slagerij Leo. Recht van het stuk, botermals, eentje die niet krimpt als ie in de zingende boter aangekorst wordt. Dus op naar Koersel. Naar het kleine slagerijtje in de Rechtestraat, waar je met de glimlach (in de ogen) door Monique wordt ontvangen. Deze mensen moeten nu werken met mondmaskers en in maatregelen die ongezien zijn voor hun carrière. Toch staan ze er, zelfs nu, met hart en ziel, met passie voor hun ambacht. Verse vleeswaren, pensen, Poolse worst, huisbereide vol-au-vent, spaghettisaus, paté of kipkap, er zijn zoveel lekkernijen te vinden. Vandaag sta ik er voor biefstuk. “Een goede grote, zo een drie centimeter dik.” De blik in Leo zijn ogen spreekt boekdelen, hij denkt misschien dat ik zwans. Maar neen, het is feest, dan mag het eens wat meer zijn. Hoewel het feest is in een beetje vreemde tijden, we proberen er van te maken wat het is! De dikke lap verdwijnt netjes ingepakt op de weegschaal. Samen met nog wat ambachtelijke charcuterie, een bakje dagverse vol-au-vent en nog een paar lapjes hespenspek. Wat ben ik blij dat deze traditionele slagerij nog bestaat. Het gemis naar een echte slagerij was er al langer. Toen ik een hele poos geleden Leo & Moniek ontdekte, was dat dan ook een geschenk uit de hemel. Verse eerlijke vleeswaren en ambachtelijke charcuterie bereid met de grootste zorg voor hygiëne en met liefde voor het product. Hopelijk gaan ze nog lang door want zelfs na 50 jaar is de zaak van deze twee kranige zeventigers nog een hotspot voore fijnproevers. Je proeft de liefde van hen voor de vleeswaren op je bord, waardoor die friet biefstuk echt een feest is. Ik had geen beter verjaardagsdiner kunnen kiezen!