‘Er is een algemene consensus dat de bevoegdheidsverdeling voor verbetering vatbaar is,’ steekt het hoofdstuk institutionele hervorming van wal. Toch blijft er sprake van een zekere flou artistique. Woorden zoals ‘samenwerking’ en ‘ontmoeting’ klinken goed maar zeggen weinig. De regering streeft naar ‘homogene bevoegdheden’ en ‘efficiëntie’. Van een mogelijke herfederalisering van bevoegdheden, vermeld in een eerdere versie, is geen sprake meer. Mogelijke hervormingen moeten ‘zonder taboes’ worden voorbereid.

Twee vicepremiers starten een ‘breed democratische debat’ (burgers, middenveld, experten, politieke partijen) om de bestaande structuren te evalueren. Ze stellen bij de aanvang van de regeerperiode een voorlopige lijst van te herziene grondwetsartikelen op, artikel 195 (die de procedure regelt om de Grondwet te herzien) maakt daarvan alvast deel uit. Het doel wordt een nieuwe staatshervorming in 2024, waarbij de ‘autonomie van de deelstaten en de slagkracht van de federale overheid’ worden versterkt.

Gezondheidszorg

Toch wordt niet zolang gewacht om initiatieven te nemen en daarvoor parlementaire steun te zoeken. Homogene bevoegdheden op het vlak van gezondheidszorg zijn daarbij de prioriteit. Dat beleid moet zo dicht mogelijk bij de patiënt staan, zonder dat er aan een ‘solidaire financiering wordt geraakt’. Verder is er sprake van place based policies. Het betekent dat een federaal beleid anders kan worden toegepast naargelang van de noden van een bepaalde regio of gemeenschap. De sectoren werk en gezondheid komen daarbij het eerst in het vizier.

Het akkoord wil het Overlegcomité opwaarderen. Dat blijft het centrale punt voor overleg, samenwerking en coördinatie tussen de federale overheid en de gewesten en gemeenschappen.

De wil bestaat om enkele hangende kwesties op te lossen: de veiling van 5G, de geluidsnormen voor de nationale luchthaven, het versmelten van de zes Brusselse politiezones, de oprichting van een Toekomstinstituut voor de Gezondheidszorg en de aanwezigheid van vertegenwoordigers uit de deelstaten in federale instellingen, zoals het Riziv.

Ten slotte krijgen alle deelstaten het recht om van hun feestdag een betaalde feestdag te maken, dit zonder budgettaire meerkosten. Het impliceert dat een andere erkende feestdag sneuvelt of niet wordt gecompenseerd als hij op een zondag valt.