Ouders van Ruth (28) die euthanasie wil: "Wij blijven gewoon zoeken hoe we ons kind kunnen helpen"

Het is verschrikkelijk wat onze dochter in haar nog jonge leven heeft meegemaakt: het seksueel misbruik als kind en op latere leeftijd en situaties van verbaal geweld. Dit heeft geleid tot de ontwikkeling van borderline, automutilatie, haar eetstoornis en tenslotte het misbruik van middelen (geneesmiddelen, alcohol, drugs). Het zijn deze trauma’s en de voortdurende herbelevingen ervan die haar leven dag en nacht beheersen en zodoende haar beletten om een weg in het leven te zoeken.  

Pas 2 jaar geleden heeft zij ons haar hele verhaal verteld. Ze was toen 26 jaar. De laatste 15 jaar zijn voor haar in de eerste plaats, maar ook voor ons ganse gezin, een lijdensweg met meer dan 20 opnames in allerlei klinieken met daarbovenop 16 spoedopnames telkens in een toestand van acuut levensgevaar.

Tot haar en onze grote frustratie heeft tot nu toe geen enkele opname soelaas gebracht. Wij begrijpen haar wanhoop en haar angst dat niemand haar kan helpen en vandaar haar wens tot euthanasie.

Wij zijn ouders van vier kinderen, die geloven dat ze hun best gedaan hebben hen groot te brengen met veel liefde, die geprobeerd hebben hen altijd een warm nest te bieden en hen de juiste waarden mee te geven.

En dan blijft er alleen de frustratie en vooral het gevoel van machteloosheid dat ondanks alle moeite, al de psychische hulpverlening en medicatie die er bestaat, je geen stap vooruit geraakt. Hoe dikwijls, na de zoveelste opname die mislukte, hebben we ons geloof in de psychiatrie en de psychische hulp zoals die in België wordt aangeboden, niet opgegeven.

En dan plots op een dag begin je te beseffen dat er ergens iets echt fout begint te gaan met een kind. Vanaf dat moment tot op de dag van vandaag beland je in een voortdurende zoektocht om iets te vinden dat je kind kan helpen, een zoektocht die uiteindelijk al je energie opvreet. Daarbij komt nog dat je zelf goed beseft dat je nog drie andere kinderen hebt, die ook recht hebben op je aandacht, je tijd en je liefde en je weet dat je daar ergens tekort schiet.

Zonder betweterig te willen klinken en met veel gemeend respect voor alle hulpverleners in deze sector, moet men misschien de aangeboden hulpverlening in vraag durven te stellen. Een psychiater verantwoordelijk voor een ontwenningskliniek vertelde ons dat slechts 10 procent van zijn patiënten “genezen” zijn na het volgen van het ontwenningsprogramma van de betreffende kliniek. Dat betekent wel dat 90 procent niet geholpen wordt met de aangeboden hulp. Waarom slaagt slechts 10 procent?  Misschien omdat er zware onderliggende factoren zijn, die aan de oorsprong van de verslaving liggen en die onvoldoende aandacht krijgen in het behandelingsprogramma. 

Wij zijn gewoon ouders die blijven proberen een oplossing te zoeken voor ons kind. Het is onze overtuiging dat er voor patiënten met meerdere problematieken, zoals onze dochter, nood is aan een geïntegreerde, langdurige aanpak, zodanig dat op een veilige manier de onderliggende oorzaken, de trauma's kunnen worden verzacht of genezen. Er bestaan in België bijvoorbeeld klinieken voor behandeling van eetstoornissen, met zeer professionele en geëngageerde dokters en hulpverleners, voor wie wij het grootste respect en dankbaarheid hebben.

Het zou hoopgevend zijn mochten dergelijke klinieken terzelfdertijd ruimte en aanbod kunnen creëren voor behandeling van borderlinepatiënten, voor behandeling van zware trauma's, enzovoort. En dit terwijl ze terzelfdertijd in de beschermde omgeving van de eetkliniek verblijven om hun eetstoornis te behandelen en onder controle te houden.

Tenslotte hopen wij dat er mogelijkheden bestaan, misschien buiten de psychiatrie, om onze dochter te helpen een goed en zinvol leven te vinden, mogelijkheden waarvan wij niet op de hoogte zijn, zodat ook zij een gelukkig leven kan leiden, leven dat zij verdient. 

Herbekijk hier de "Pano" "Onrust om euthanasie" van 30 september jongstleden: