Dat Delphine Boël zich nu prinses mag noemen, is vooral een gênante afstraffing voor koning Albert II

Wat niemand zeven jaar geleden durfde te voorspellen is nu toch gebeurd: Delphine Boël heeft over de hele lijn gelijk gekregen van het hof van beroep. Ze heeft niet alleen het recht om erkend te worden als dochter van koning Albert, maar ook om op volstrekt gelijke manier behandeld te worden als zijn drie andere kinderen: koning Filip, prinses Astrid en prins Laurent. Koningen staan niet boven de wet.

analyse
Flip Feyten
Expert royalty bij VRT NWS | klik hier voor meer van Flip Feyten.

Toen Delphine Boël in juni 2013 naar de rechter stapte om erkend te worden als dochter van koning Albert II, werden haar kansen op succes niet erg hoog ingeschat. Ze was 45 jaar en ze had een wettelijke vader, Jacques Boël, de man met wie haar moeder getrouwd was op het moment van haar geboorte. 

Al die 45 jaren had niemand protest aangetekend tegen dat vaderschap. Toen Delphine dat zelf uiteindelijk toch deed, waren de wettelijke termijnen om zo'n procedure te starten allang overschreden.

Verrassing

Verrassend genoeg gooiden de rechters al die juridische bezwaren van tafel. Wat in hun afweging zwaarder woog, was het recht van elk kind om te weten wat haar of zijn afkomst is, wie haar of zijn ouders zijn. 

Ook dat de tegenpartij van koninklijken bloede was, en dus erg invloedrijk, maakte voor de rechtbank geen enkel verschil. Integendeel, blijkbaar. Misschien heeft het machtsonevenwicht tussen de partijen wel een rol gespeeld: de Belgische justitie beschermt hier de rechten van een kind dat er niet om gevraagd heeft om verwekt te worden. En alle Belgen zijn gelijk voor de wet, ook een koning.

En dat gaat ver: het hof van beroep wil geen enkel onderscheid maken tussen wettige en natuurlijke kinderen. Dus kent het Delphine alles toe wat ze gevraagd heeft: ze wordt niet alleen officieel erkend als een dochter van Albert II, maar mag ook zijn familienaam dragen, wordt een prinses van België, en ook haar kinderen Josephine (binnenkort 17 jaar) en Oscar (12 jaar) krijgen die prinselijke titel. Wat ook betekent dat ze aangesproken kunnen worden als "Koninklijke Hoogheid." 

Lees voort onder de afbeelding:

De Saxe-Cobourg

Wat dat betreft komt Delphine dus op gelijke hoogte met koning Filip, prinses Astrid en prins Laurent, de drie andere kinderen van koning Albert. Dat geldt ook voor zijn latere erfenis. Zoals elke erflater moet Albert minimaal de helft daarvan voorbehouden voor de kinderen en dat zijn er nu dus vier in plaats van drie. Prinses Delphine heeft dus minimaal recht op een achtste van de erfenis.

Delphine ruilt de achternaam "Boël" - die ze echt wel kwijt wou -  nu in voor "de Saxe-Cobourg". Het arrest vermeldt enkel de Franstalige schrijfwijze, haar advocaat gaat ervan uit dat de Nederlandstalige versie "van Saksen-Coburg" dus niet van toepassing is (de koning gebruikt beide versies). Haar kinderen blijven wel de achternaam van hun vader Jim O'Hare dragen.

Blamage

De procedureslag heeft zeven jaar geduurd, en eindigt op een totale blamage voor koning Albert II. "Tu n'es pas ma fille", je bent mijn dochter niet, zou hij haar ooit eens in een telefoongesprek hebben toegebeten, dat vertelt Delphine althans. In wettelijke zin klopte dat op dat moment, maar hoe kan een man dat nu zeggen tegen een kind dat hij - en dat weten we na een DNA-test nu zeker - zelf verwekt heeft?

Albert maakt deel uit van een koninklijke familie en wordt dus ook geacht een zeker moreel gezag uit te dragen. Hij is bovendien een gelovig christen. Je kan je dus afvragen hoe hij die staalharde ontkenning en een jarenlang bitter proces met zijn geweten in overeenstemming kon brengen.  

Ik vraag me af wat Boudewijn hierover gedacht zou hebben. En dat komt dan nog eens in een week waarin kinderpsychiater Peter Adriaenssens Alberts omgang met zijn drie andere kinderen als "emotionele verwaarlozing" bestempeld heeft.

Belga

Een verklaring zou kunnen zijn dat hij dit allemaal deed uit respect en liefde voor zijn vrouw, koningin Paola. Delphine is het levende bewijs van zijn ontrouw destijds en een beschamende herinnering aan een uiterst pijnlijke huwelijkscrisis. Die zijn Albert en Paola uiteindelijk te boven gekomen, ze hebben hun liefde duidelijk hervonden. Paola is een trotse Italiaanse van een oud adellijk geslacht, misschien was dit een onhandige manier van Albert om haar verdere kwetsuren te besparen. 

Onrecht

Maar ondertussen deed hij zijn buitenechtelijke dochter wel groot onrecht aan. Hij ontzegde haar niet alleen zijn erkenning, maar ontzegde dus ook haar kinderen het recht om te weten wie hun bloedeigen grootvader was.

Delphine werd bijgevolg afgeschilderd als een onbetrouwbaar sujet dat zich ten onrechte beriep op een koninklijke afkomst. Naar eigen zeggen kwam ze daardoor op een internationale zwarte lijst terecht. Zo stuitte ze bij sommige banken op een weigering wanneer ze een rekening voor zichzelf of zelfs voor haar zoontje wilde openen.

Ze werd ook gehinderd in haar beroep: sommige organisatoren van tentoonstellingen en galeriehouders weigerden haar kunstwerken te exposeren, om de koninklijke familie niet voor het hoofd te stoten.

Gênante afstraffing

Dat onrecht wordt nu dubbel en dik rechtgetrokken door justitie en dat betekent een behoorlijk gênante afstraffing voor de voormalige koning. Niet alleen zeggen de rechters: Delphine is wél uw dochter. Ze zeggen ook: Delphine heeft recht op hetzelfde respect als uw andere kinderen, ze is net zo goed een prinses en een koninklijke hoogheid.

Aanvankelijk had Delphine daar niet om gevraagd. Maar in de loop van het proces is de wetgeving veranderd en daar maakte ze gebruik van om nu toch om een prinselijke titel en de familienaam van haar vader te vragen. Juist om te voorkomen dat de koning haar toch nog op een of andere manier anders zou behandelen dan zijn drie wettige kinderen, zeggen Delphines advocaten. Het getuigt niet van veel vertrouwen in de houding van Albert. 

Nog niet gedaan?

In theorie kan Albert nog in cassatie gaan tegen dit laatste arrest. In januari hadden zijn advocaten nochtans bevestigd dat de voormalige koning zijn verzet opgaf: hij wilde het wettelijk vaderschap opnemen en erkende ook haar recht op een deel van zijn erfenis. Maar toen was er nog wel geen sprake van een prinselijke titel. Het zou wel erg vreemd zijn dat koning Albert enkel daarom de procedure nu alsnog zou willen verderzetten. 

Bovendien had zijn voornemen om de strijdbijl te begraven nog een ander gevolg: naar verluidt zou de verhouding met zijn zoon en opvolger koning Filip daardoor merkbaar verbeterd zijn. De hele zaak-Delphine wierp een donkere schaduw over het koningshuis en dus ook over het koningschap van Filip. 

In de beste families

Tenslotte was de halsstarrige houding van koning Albert tegenover Delphine tamelijk onbegrijpelijk als je kijkt naar de reactie van de publieke opinie. Een buitenechtelijk kind is tegenwoordig het einde van de wereld niet, het kan in de beste families voorkomen. Had hij Delphine in zijn armen gesloten, dan zou hij allicht op veel meer bijval hebben kunnen rekenen dan met zijn jarenlange en hardvochtige juridische strijd. Die heeft zijn goedmoedige imago bij de bevolking integendeel onherstelbaar beschadigd.

Hoe dan ook bevat deze hele saga een boodschap aan koningshuizen in de hele wereld: de tijden zijn veranderd. Net zoals de bevolking hebben rechters niet langer ontzag voor lieden van koninklijke of adellijke afkomst. Respect moet je verdienen, ook als je een prins of een koning bent, en voor de rest is iedereen gelijk voor de wet.

Ook in Nederland heeft een buitenechtelijk kind van de koninklijke familie een proces gewonnen: ene Hugo Klynstra mag zich sindsdien"zijne Koninklijke Hoogheid Carlos Hugo Roderik Sybren prins De Bourbon de Parme" noemen, dat heeft de Raad van State in Nederland twee jaar geleden beslist. 

Of je daar dan als nieuwbakken prins of prinses gelukkiger van wordt is een andere zaak. Een titel via een proces afdwingen: het moet een bittere nasmaak geven. Het bevordert vermoedelijk ook niet echt een emotionele toenadering tussen de kersverse nieuwe familieleden. 

Maar Delphine heeft met haar strijd wel iets bereikt: niemand kan haar er nog van verdenken dat ze zich onterecht beroept op een afkomst die niet de hare is. En ze kan haar kinderen recht in de ogen kijken en vertellen wie hun grootvader is. 

Ze heeft er geen enkele schuld aan dat ze buiten een huwelijk is verwekt en er is dus geen enkele reden om haar anders te behandelen dan andere kinderen. Dat recht heeft ze nu afgedwongen. En ze kan aan al haar lotgenoten zeggen: het maakt niet uit welke hoge status je verwekker heeft, je hebt hoe dan ook recht op een gelijke behandeling.

Bekijk hieronder het verslag uit "Het Journaal":

Videospeler inladen...
Videospeler inladen...

Meest gelezen