‘Verwoest zijn leven toch niet, zei de agente’: lezers over hun ervaringen met seksueel geweld

Anoniem (36): ‘Tot op vandaag wacht ik op excuses’

“Het was een avond in Brussel, najaar 2018. Ik, mijn beste vriendin en een goede vriend van haar spraken af om op stap te gaan. De man in kwestie was intelligent, grappig, een goeie verhalenverteller ook. Maar hij was een stuk ouder en niet mijn type.

“Ik voelde aan dat hij interesse in mij had. Voorstellen om met hem alleen af te spreken had ik eerder al afgewimpeld. Het voelde veiliger met mijn vriendin erbij. Om geen foute signalen te geven had ik me die avond bewust sober gekleed: een broek, een pull, geen hoge hakken. 

“In het eerste café, bespreken we waar hij gaat slapen. Mijn vriendin en ik geven aan dat logeren bij ons geen optie is, we stellen een hotel, Airbnb of de laatste trein voor.  Hij reageert er niet op, gaat het uit de weg. Hij is een volwassen man van vijftigplus, denk ik. Hij moet zijn plan maar trekken. 

“De avond vordert en het is gezellig. Mijn vriendin moet vroeger naar huis, ze heeft de dag erop weekenddienst. Ik besluit samen met de vriend naar een ander café te gaan. Het is een duur café en daarom koop ik in de nachtwinkel een flesje rum dat we stiekem in onze cola’s doen. Langzamerhand wordt hij beschonken, idem voor mij. Als we naar buiten gaan om een sigaret te roken probeert hij me te kussen op de mond. Ik bedank vriendelijk. Hij probeert me nogmaals te kussen, met meer aandrang. Ik bedank nogmaals vriendelijk. Dan probeert hij me een derde keer te kussen, zijn tong in mijn mond te duwen. Fermer zeg ik dat het echt niet zal gebeuren.

“Die afwijzing maakt hem zeer kwaad. Hij begint hij te schreeuwen en te schelden. Dat ik dingen heb zitten uitlokken, dat dat flesje rum toch wel niets aan de verbeelding overlaat. Hij zegt dat hij het mijn schuld is dat hij nu geen slaapplaats heeft. 

“Van de charmante, innemende persoonlijkheid eerder die avond blijft geen spaander meer overeind. Ik luister naar zijn tirade, ben in shock door zijn gedrag en besluit dat ik moet vluchten. Thuis vangt mijn huisgenoot mij op en blijft naast me slapen omdat ik zo ben aangedaan.

“De dag erop laat ik mijn vriendin weten wat er is gebeurd. Ze belt naar hem en sms’t me in eerste instantie terug dat het volgens hem ‘een misverstand’ is. Een paar maand later heeft hij een gesprek op café met één van mijn beste mannelijke vrienden: ook tegen hem lacht hij het voorval weg, zegt hij dat hij ‘die truc al bij veel vrouwen succesvol heeft toegepast en geen probleem ziet’. Het grensoverschrijdend gedrag, het tot drie maal proberen kussen terwijl ik duidelijk aangaf dat ik het niet wilde, het geschreeuw, het gescheld vind ik erg. Maar het bagatelliseren, het uitlachen, het culpabiliseren maakt mij tot op vandaag nog steeds zeer kwaad en machteloos. 

“Het gaat over een intelligente man, elke week schrijft hij fijnzinnige stukjes waarin hij blijk geeft van veel menselijk inzicht, empathie en een rijke verbeeldingskracht. Misschien was dat laatste het probleem en zag hij dingen die er niet waren. Maar dat is niet mijn probleem. Tot op vandaag wacht ik op excuses, op een eenvoudige erkenning dat hij over de schreef is gegaan.

“Sinds dit voorval voel ik me verkrampter in de omgang met andere mannen, ben ik bang dat ik op de een of andere manier verkeerde, onzichtbare signalen verspreid, zoals een geur- en smaakloos gas.”

Corine (62): ‘Hij liet zijn dochtertje mij een kus geven, en dan mocht hij’

“Mijn moeder had me gewaarschuwd voor mannen. Ze was zelf als jonge tiener ooit aangerand door een aangetrouwde oom en dat had een diepe indruk nagelaten. De moeder van mijn moeder wist dat destijds, maar verbood haar er met iemand over te praten. Ik wist dat, als jong meisje, en was dus best wel op mijn hoede. Dat is mijn geluk geweest.

“Ik was dertien jaar toen de neef van mijn moeder in een boerderij dicht bij ons huis woonde. Zijn vrouw moest in die periode door complicaties tijdens haar tweede zwangerschap in het ziekenhuis opgenomen worden. Hij bleef thuis met zijn dochter en ving ook mij na school op, totdat mijn eigen ouders terug waren van hun werk.

“In het begin gaf hij complimentjes, later volgden er opmerkingen als ‘wat heb jij al mooie borstjes’. Ik voelde mij totaal niet op mijn gemak bij hem. Hij liet daarna zijn dochtertje een kus aan mij geven, dan mocht hij. Dan zij, dan hij, dan zij, dan hij. Hij kleedde het allemaal in als een spelletje, heel onschuldig.

“Toen hij voorstelde om een eindje met hem te gaan wandelen in de velden achter de boerderij gingen bij mij alarmbellen af. Ik weigerde pertinent. Ik herinner me nog dat mijn groottante zei, ‘maar zottekonte toch, wat is dat nu’.  Ik ben in weken daarna niet meer teruggeweest naar die neef. Tegen mijn moeder zei ik dat ik schrik van hem had. Ik mocht daarna gewoon thuisblijven.”

Anoniem (32): ‘Ineens begon hij mij te bepotelen’

“Tijdens een avond uitgaan in Brussel belandde ik op een privéfeestje. De mensen feestten er stevig door. Iemand stelde voor om een MDMA-pil te nemen. Dat liep volledig fout. Ik belandde knock-out in een zetel en een gast daar begon mij te bepotelen. Ik wilde dit niet, want ik ben niet aangetrokken tot mannen, maar ik liet hem begaan. Het bleef bij ongewenste aanrakingen maar ik denk dat de man in kwestie nog verder was gegaan als ik helemaal ‘out’ was. ’s Ochtends deed hij alsof het allemaal normaal was. Ik ben kwaad vetrokken. Ik voel me steeds slechter bij wat er gebeurde. Het was degoutant. En ik vermoed dat de betrokkene het vaker doet ook.”

Anoniem (30): ‘De agente zei dat ik het leven van mijn verkrachter niet moest verwoesten’

“Op mijn 17 jaar heeft een klasgenoot me verkracht. Ik kreeg thuis weinig vrijheid maar mocht na de honderddagenfuif bij vriendinnen blijven slapen. De jongen in kwestie was populair en ik had via MSN (chatprogramma, red.) plannen met hem gemaakt om seks te hebben. Ik was daar benieuwd naar. Tijdens de fuif gingen we naar buiten en zonderden we ons af. Hij nam me mee achter de kerk. Er lagen vuile bladeren op de grond en het was donker, vies en koud. Ik zei dat ik niet meer wilde, ik had het me eerder in een kamer ingebeeld voor mijn eerste keer. Ik wilde ook niet zonder condoom vrijen. Hij zei: ‘Allez, we doen het maar even.’ Ik had veel pijn, bloed in mijn onderbroek ook. De dag nadien zei ik hem via MSN dat ik eigenlijk niet wilde. Hij reageerde laconiek.

“Het heeft veel sessies bij de psycholoog nodig gehad voor ik dit kon bestempelen als verkrachting maar het voelt wel juist om het zo te zien. Verkrachting is niet enkel met geweld de bosjes ingesleurd worden. Sommige vrienden met wie ik het er later over had vonden wel dat ik mezelf met die term expres in een slachtoffer rol duwde. De gevolgen van deze gebeurtenis zijn vergaand. Ik had altijd pijn bij het vrijen. Voelde pure angst en paniek bij de gynaecoloog. Ik ben nu 39 weken zwanger en ben ook erg bang voor het verlies van controle in het ziekenhuis. 

“Wat me het meest deed huilen na de reeks #overdegrens, is de herinnering aan mijn eigen aangifte bij de politie. Ik besloot aangifte doen, acht jaar na datum, na verschillende sessies bij mijn psycholoog. Tijdens mijn verkrachting was ik minderjarig. Maar de politieagente die ik zag, was hard en veroordelend. Ik had immers chatberichten die bewezen dat ik de seks had ‘gepland’. De agente zocht de man in kwestie ook op  en zei dat hij vrouw en kind had, en dat ik zijn leven niet moest verwoesten. Ik ben daar huilend en bevend weggegaan. Die ervaring maakt mij tot op vandaag kwaad.”

Anoniem (70): ‘Hij begreep mijn neen niet’

“Tegenwoordig kan ik er meestal goed mee leven. Maar telkens er een verkrachtings- of aanrandingsverhaal opduikt, komt alles weer boven, zij het niet meer met de pijn van vroeger. Dé vraag die telkens bij mij opduikt is: hoeveel vrouwen zijn er die nog nooit iets grensoverschrijdends hebben meegemaakt? Ergens vermoed ik dat het een klein aantal zal zijn.

“Ik maakte het verschillende keren mee.  De eerste keer was ik 22 jaar oud en woonde ik alleen op een appartementje. Ik nam toen iemand in volle vertrouwen mee binnen om nog iets te drinken. Hij drong zich op. Ik zei dat ik dat niet wilde. Hij wilde blijven slapen, wat ik geen goed idee vond maar hij ging niet weg. Ik hield al mijn kleren aan en deed geen oog dicht. ’s Ochtends probeerde hij het opnieuw. Gelukkig drong hij zich niet verder fysiek op, maar ik moest wel toekijken hoe hij zich masturbeerde en klaarkwam.

“Een tweede keer was een half jaar later. Het was met met een jongeman waarmee ik een tijdje een relatie had, maar waarmee ik niet verder wilde gaan dan kussen. Dat frustreerde hem blijkbaar. Op een zondagochtend stond hij plots op mijn deur te bonken. Ik moest opendoen of hij zou ze intrappen. Hij kwam halen waar hij recht op had. Ik opende de deur  maar kon ontsnappen en werd – wat een geluk – opgevangen door een oud-politieman. Die ging met mij naar het bureau. Mijn belager was blijkbaar bekend bij de politie – iets waar ik echt verstomd van stond want hij had zich voordien tegenover mij altijd heel correct gedragen – hij werd vlug opgepakt, maar kwam ervan af met een ‘blijf uit haar buurt’. 

“Het derde voorval gebeurde ergens in 1982. Ik was gescheiden en woonde alleen, samen met mijn zoon. Een rijkswachter – groot, indrukwekkend, in uniform – kwam bij mij thuis voor wat een legitieme reden leek. Maar al snel drong hij zich aan mij op. Niet fysiek. Hij wou mij, als alleenstaande, bescherming bieden in ruil voor seks, die hij naar eigen zeggen bij zijn vrouw tekort kwam. Ik kon hem buiten werken met de uitleg dat ik er eens ernstig over zou nadenken. Hij gaf mij zijn telefoonnummer maar ik heb hem natuurlijk nooit opgebeld. De volgende dag begon ik hijgtelefoontjes te krijgen. Daarna kreeg ik nog verschillende malen iemand aan de deur die ’s avonds of ’s nachts aanbelde.

“En dan is er nog nummer vier. Ik was getrouwd met een man waarvan ik dacht dat ik met hem op dezelfde golflengte zat. Ik werd zwanger van hem en vijf weken na de bevalling wou hij seks. Ik was serieus ‘geknipt’ was toen, de wonden waren nog volop aan het genezen. De gynaecoloog had gezegd om minstens acht weken te wachten. Maar mijn man vond dat ik niet zo flauw moest doen. Hij bleef maar friemelen en drong uiteindelijk wel bij me binnen. Het deed ontzettend veel pijn. Ik heb stilletjes liggen wenen. Hij zag dat niet. Hij vond dat hij recht had op seks.

“Indertijd kon ik daar geen woord opplakken. Ik begreep alleen niet dat hij mijn neen en mijn pijn, mijn gezondheid, mijn genezing, niet respecteerde. Verkrachting kwam niet in me op. Ik kon dat woord pas vijfentwintig jaar later in de mond nemen. Het heeft heel wat uren psychologische begeleiding gekost. Seks is voor mij sindsdien niet meer geweest wat het vroeger was. Het ging niet om wederzijds plezier. Ik moest telkens een soort knop omdraaien. Nog altijd. Ik ben nog steeds samen met mijn man. Hij aanvaardt mij neen nu. Maar er is wel iets definitiefs kapotgegaan, iets dat nooit meer zal terugkomen.”