Roglic wint Luik-Bastenaken-Luik na onwaarschijnlijke ontknoping, Alaphilippe gooit armen te vroeg in de lucht

19 april 1987. Het is van die dag geleden dat er nog eens een wereldkampioen Luik-Bastenaken-Luik kon winnen. Julian Alaphilippe wou 33 jaar na datum maar al te graag in de voetsporen van Moreno Argentin stappen. De Fransman was bij aanvang van La Doyenne de uitgesproken topfavoriet. De grootste uitdager: Marc Hirschi, winnaar van de Waalse Pijl.

De echt gure weersomstandigheden bleven uit, maar op weg naar Bastenaken toch een wisselvallige bedoening. De regenjackjes waren nooit ver weg, al was het wel overwegend droog. Met Goossens en Molly overigens twee Belgen in een negenkoppige aanvalsgroep. Schär was vooraan veruit de bekendste én de sterkste. De ervaren Zwitser zou het uitzingen tot aan de voet van La Redoute.

Ondertussen vooral valpartijen en gehakketak. Greg Van Avermaet kwam zwaar ten val over een paaltje aan een vluchtheuvel en verdween meteen uit koers richting ziekenhuis. Er wordt gevreesd voor een schouderblessure, maar officieel nieuws kwam er nog niet vanuit het kamp CCC. Het is in de aanloop naar de Vlaamse klassiekers hoe dan ook een dikke streep door de rekening voor de olympische kampioen.

Verder vooral ook zenuwachtig gedoe bij Julian Alaphilippe. De kersverse wereldkampioen werd opgehouden bij een val en kwam daarna meermaals langs bij de volgwagen. Een fiets-, wiel- en schoenwissel later kon de Fransman zijn positie in het peloton weer innemen. Net op tijd om in het spoor van Devenyns en Vansevenant La Redoute op te knallen.

Waar Bartoli en Vandenbroucke elkaar ooit geen halve millimeter ruimte gunden, volgde nu een wapenstilte. Het strakke tempo van Devenyns had er veel mee te maken. In zijn rug reden topfavorieten Alaphilippe, Hirschi en Kwiatkowski haast broederlijk naast elkaar. Alles op de Roche-aux-Faucons dan maar, ondanks aanvalspogingen op tussenstukjes van Sanchez en de afscheidnemende Albasini.

De laatste helling van de dag bracht gelukkig wel wat ervan verwacht werd. Alaphilippe snelde met lange halen weg, enkel Pogacar, Roglic, Kwiatkowski en Hirschi haakten aan. Die laatste gooide er op de uitloper nog een forse counter tegenaan. Kwiatkowski, Roglic en Pogacar kenden een kwaad moment. Het waren enkel de twee laatsten die nog konden terugkeren.

Met z’n vieren richting Luik dus: twee Slovenen, een Zwitser en een Fransman. Ware het niet dat er aan het eind van het verhaal met Mohoric nog een derde Sloveen op de proppen kwam. Alaphilippe sprong als eerste op zijn wiel, de wereldkampioen kwam daardoor al vroeg op kop te zitten in de sprint. Hirschi en Pogacar wilden er daarna uitkomen, maar een zwieper van Alaphilippe dreef de twee buitenspel. 

De Fransman waande zich zegezeker, maar dat was buiten Primoz Roglic gerekend. Terwijl de wereldkampioen zijn armen in de lucht gooide, snoepte Roglic de bloemen met een ultieme jump nog weg. Mooie revanche voor de renner van Jumbo-Visma na het verlies van de Tour en de scherpe kritieken na het WK in Imola. Hirschi en Pogacar mochten mee op het podium. Van der Poel werd daags na zijn zege in de BinckBank Tour knap zesde.

En Alaphilippe horen we u denken? De Fransman werd na de koers teruggezet naar plaats vijf voor zijn roekeloos gedrag in de slotkilometer. De wereldkampioen krijgt in april 2021 wel nog een kans om Argentin op te volgen als winnaar van Luik-Bastenaken-Luik in de regenboogtrui. Al doet hij er dan wel best aan om iets minder zenuwachtig te acteren.

Eerste beurt, eerste zege voor Primoz Roglic in Luik-Bastenaken-Luik. “Ik heb eindelijk gewonnen”, glunderde de Sloveen achteraf voor de micro’s. “Ik wou altijd al een monument winnen in mijn carrière. Ik stond hier voor het eerst aan de start en ben extreem blij dat we gewonnen hebben. Of ik hier volgend jaar terugkom? Eerst genieten van dit, we zullen daarna wel zien. Over de Vuelta wil ik ook nog niet nadenken.” 

“Wat er gebeurde in de slotkilometer? Het is wielrennen, hé. Zo’n dingen gebeuren soms. We waren allemaal aan het einde van onze krachten en we gingen all-in voor de sprint. Ik kon rechtdoor gaan en heb er altijd in geloofd. Ik ben dan ook blijven gaan tot aan de streep en zo kon ik ook winnen.”