Zangeres Nikkie van Lierop transformeerde van nachtraaf in een vroege vogel: “Vroeger ging ik slapen om 5 uur, nu word ik op dat uur wakker”

“Vroeger lag ik pas om 4 à 5 uur ’s ochtends in bed. Ik zong bij Praga Khan en Lords of Acid en tourde met die bands de wereld rond. Pas rond mijn 54ste is mijn ritme omgeslagen en ben ik een ochtendmens geworden. Nu word ik ongeveer wakker rond die uren. Maar ik ben altijd een slechte slaper geweest. Ik heb een rusteloos karakter en lig veel wakker.” 

“Toen ik bijna 16 jaar geleden moeder werd van Indigo, werd ik elk uur wakker. Ik heb mijn zoon 2,5 jaar borstvoeding gegeven en hij wilde ’s nachts om het uur eten. Ikzelf wilde nog langer borstvoeding geven, maar mijn toenmalige man zag hoe ik eronder leed en zei dat het genoeg was geweest. Het was een moeilijke tijd: ik vrat mezelf letterlijk vol om te kunnen functioneren, ik had geen job, een huilbaby en niemand om op terug te vallen. Volgens mij voelt zo’n kind je onrust perfect aan, vandaar wellicht al dat huilen. Nadat de vader van Indigo en ik uit elkaar gingen, is hij met onze zoon terug naar Israël verhuisd, vanwaar hij afkomstig was. Indigo was toen 3,5 jaar. Dat was hard. Hij moet daar op zijn 18de ook verplicht het leger in. Mijn moederhart is al verschillende keren gebroken, maar onze moeder-zoonband is wel intact. Mijn zoon en ik zien elkaar nu zo’n drie keer per jaar. Hij spreekt alleen nog Engels en Hebreeuws. Ik vind het erg jammer dat hij mijn boek niet kan lezen. Ik heb het wel aan hem opgedragen.”

“Ik hou van de stilte net voor de wereld wakker wordt. Zalig. Mijn man Jeroen heeft er net een schrijversresidentie van twee maanden in Amsterdam op zitten, en daar stond ik rond vijf uur, half zes, op om te beginnen schrijven. Ik zet een koffie, rook een sigaret en begin eraan. Inspiratie komt niet zomaar aanwaaien. Mijn boek is een smartlap vol zware kost, gebaseerd op de getroebleerde relatie die ik met mijn moeder had. Zij is het hoofdpersonage en pas later kom ik er zelf bij. Mijn moeder was een Nederlandse uit de Jordaan en viel constant van het ene drama in het andere. Rond mijn vijfde heb ik haar ooit als prostituee achter het raam zien zitten, al heeft ze dat altijd ontkend. Ze was alleen maar samen met foute mannen. Ik ben door meer dan één van haar minnaars misbruikt en zelf sloeg en vernederde ze me ook. Ze was een mooie vrouw, maar ze heeft mij altijd als rivale gezien. Vandaag ben ik ervan overtuigd dat ze borderline had. Haar gemoed kon van het ene moment op het andere omslaan. Ze is vijf jaar geleden overleden, zonder me ooit te vertellen wie mijn vader was. Het schrijfproces was niet altijd makkelijk, maar het einde is er wel uitgerold – met heel veel tranen.”

“Mijn onrustige natuur komt mede door mijn zware verleden. Daar ben ik van overtuigd. Ik sukkelde zes jaar met een depressie, kreeg verschillende miskramen en toen ik naar België kwam, ben ik hier jaren illegaal geweest. Ik zat zelfs een tijd in schuldbemiddeling. Alsof ik nergens mocht bestaan. Zo voelde dat. Nochtans, toen ik als kind op de radio hoorde dat misbruik voorkomt in een op de acht gezinnen, voelde ik me voor het eerst niet meer alleen. Ik ging op straat, telde de huizen, en bij het achtste huis dacht ik: ‘Hier gebeurt het ook, ik ben niet alleen’. Maar het was pas toen ik jaren later in therapie ging, dat ik besefte dat ik een slachtoffer was. En toch ben ik altijd loyaal gebleven tegenover mijn moeder.”

“Twee jaar voor haar dood probeerde ik het nog goed te maken en sprak ik met haar af op een druk terras. Toen ze ook in het openbaar naar me riep dat het allemaal mijn schuld was, zijn de schellen van mijn ogen gevallen. Ze bleef me vernederen, maar ze geloofde ook echt wat ze zei. Twee jaar later stierf ze en schonk ze haar lichaam aan de wetenschap. Normaal krijg je een bericht wanneer het lichaam gecremeerd wordt en volgt er een ceremonie, maar ik heb dat bericht nooit gekregen. Dus heb ik haar onlangs ritueel begraven, tijdens een volle maan in de Franse Ardennen, waar Jeroen en ik veel verblijven. Ik stak haar foto in een doosje dat ik met een zachte stof had bekleed, samen met de woorden ‘Rust zacht, mam’. Ik begroef het aan de voet van een boom, zong een lied voor haar en gooide een kettinkje dat ik ooit van haar kreeg in de rivier. Daarop huilde ik als een wolf. Het voelde alsof ik eindelijk de navelstreng doorknipte.” 

• 57 jaar (geboren op 7 maart 1963)

• was vroeger zangeres en co-producer bij Lords of Acid en Praga Khan

• is 10 jaar getrouwd met schrijver Jeroen Olyslaegers

• heeft een eerste roman uit, 'Te dom voor de duivel’, gebaseerd op het levensverhaal van haar moeder

• zong een smartlap in met dezelfde titel, een nummer dat ze maakte samen met haar echtgenoot Jeroen en Stef Kamil Carlens