‘Tom Waes geen echte acteur? Hij is een perfecte mix tussen Brad Pitt en Bruce Willis’

Na het enorme succes van het eerste seizoen van Undercover scoort ook het tweede erg goed: de eerste afleveringen gingen vlot boven het miljoen kijkers. ‘Keizot’, vindt Warre. Emma nuanceert zoals alleen een grote zus dat kan: ‘Mensen wilden het vervolg zien. En het begin was deze keer ook spectaculair, met de moord op Kim. Het is moeilijk geweest om dat te verzwijgen. Dat is een bom: de hoofdrolspeelster die, nog niet eens halfweg de eerste aflevering, uit het niks op straat wordt neergeknald. Ik vond dat ijzersterk.’

Zitten jullie op zondagavond voor de buis?

Emma Verlinden: “O, ja! Warre en ik kijken niet samen – ik zit in een bubbel met mijn vriend en zijn ouders – maar we sturen elkaar de hele tijd berichtjes: ‘Wauw, heb je dát gezien?’ Tijdens de eerste aflevering stuurde mama me een foto van Warre die met open mond zat te kijken. Zálig. We hebben de afgewerkte afleveringen nog niet gezien. Normaal kijk je vooraf met de hele ploeg, maar dat kon door corona niet doorgaan.”

Warre Verlinden: “Eigenlijk wel leuk, nu kunnen we net als iedereen kijken zonder te weten wat er zal gebeuren.”

Emma: “Er zijn af en toe natuurlijk scènes die we herkennen, maar ons aandeel is redelijk klein.”

Jullie spelen Polly en David, de kinderen van undercoveragent Bob.

Emma: “Polly is een echte puber. In de eerste reeks zijn haar ouders gescheiden, en daar is ze kapot van. Ze begint te rebelleren, vooral tegen haar vader, die ze van alles de schuld geeft. Ze is kwaad omdat hij nooit eerlijk is geweest, niet tegen haar moeder en niet tegen haar, ook al begrijpt ze ergens wel dat hij niks kan zeggen over zijn werk. Ze gaat op onderzoek uit, zonder te beseffen dat ze hem zo in grote moeilijkheden brengt.

“Ik vond Polly een fantastische rol om te spelen. Ze is helemaal anders dan ik, want ik heb nooit echt gepuberd. Zij is heel brutaal, ze gooit de dingen gewoon in iemands gezicht, zonder er rekening mee te houden hoe het aankomt. Ik zou nooit tegen papa ‘Fuck off!’ durven te zeggen en vervolgens naar buiten lopen.”

Warre: “We hebben daarover een regel thuis: we gaan niet naar buiten als er ruzie is. Mama heeft ooit een aflevering van Vermist gezien waar een meisje verdween na een ruzie, en dat is bij haar blijven hangen.”

Emma: “Ook qua uiterlijk is Polly mijn tegenbeeld. Ze draagt veel make-up en zwarte kleding. De enige make-up die ik heb, is mascara die Warre eens heeft gewonnen bij een tombola. En zie mij hier zitten in mijn roze trui.”

Warre: “De rol van David is kleiner. Wat ik overigens prima vind: het is tof dat het meisje de stoere uithangt. Meestal zijn dat de jongens of mannen, een film als The Hunger Games is echt een uitzondering. David staat vrij dicht bij mezelf, ook in de manier waarop hij zich kleedt. Dat doet me denken aan een gênante anekdote. We mochten kleren passen, en die zijn vaak van H&M. Eén keer paste ik een trui en zei ik: ‘H&M heeft toch leuke dingen!’ Bleek die van Dries Van Noten te zijn.”

Mogen jullie de kledij houden?

Warre (toont trots z’n jas): “Het jasje van David.”

Emma: “Ik heb Polly’s schoenen gekregen. Ik kreeg ze vooraf om in te lopen, en na de opnames mocht ik ze meenemen. Ik mag ze alleen niet verliezen, voor het geval Polly ook een rol krijgt in het derde seizoen.”

Weet je daar al iets over?

Emma: “Dat komt er sowieso, maar we weten nog niet of Polly en David daar ook in zullen voorkomen. Ik wist vooraf ook niet dat Polly een eigen verhaallijn zou krijgen in het tweede seizoen. Dat ontdekte ik pas toen ik het script las: een zeer leuke verrassing.”

Krijgen jullie veel reacties?

Emma: “Vriendinnen uit het middelbaar weten dat ik af en toe acteer. Zij kijken daar niet meer van op. Voor hen is dat ‘de hobby van Emma’, zoals iemand anders gaat voetballen. Vorig jaar ben ik gestart aan de KU Leuven en daar had ik aan bijna niemand verteld dat ik in Undercover zit. Na de eerste uitzending stuurde iemand me een berichtje: ‘Ik heb je dubbelganger gevonden!’”

Warre: “Ik kreeg vaak te horen dat ik fel ben veranderd. In het eerste seizoen was ik 12 jaar en had ik nog babyvet. Verder komen er weinig reacties. Ik denk niet dat mensen me herkennen, ook omdat we nu de hele tijd een mondmasker moeten dragen. Ik vind het prima zo: ik zou het niet fijn vinden dat mensen ons voortdurend aanspreken.”

Emma: “We hebben een paar keer op locatie gefilmd met Tom. Hij wordt constant aangeklampt. Nam hij eens vijf minuten pauze, dan wilden er gegarandeerd mensen met hem op de foto. Hij heeft daar geen enkele keer over geklaagd, maar ik weet niet of dat zo fijn is. Bekendheid hoort erbij en je dealt ermee, maar het enige voordeel is volgens mij dat je sneller ergens binnen raakt in het wereldje.”

DA HAA NI

Hoe was het om met Tom Waes samen te werken?

Warre: “Je staat naast een grote meneer, hè. Ik keek wel op naar hem.”

Emma: “Hij stelt je wel meteen op je gemak. Ik nam geregeld mijn syllabussen mee naar de set en dan kwam hij de papa uithangen: ‘Waarover gaat het? Kom, ik zal je wat overhoren.’ Echt een heel fijne mens. Men zegt soms dat hij geen echte acteur is, en dat ze bij Undercover van zijn populariteit gebruikmaken om hoge kijkcijfers te halen, maar in het eerste seizoen heeft hij wel bewezen dat hij de reeks kan dragen.”

Hebben de vriendinnen van je mama zijn nummer al gevraagd?

Emma: “Nog niet (lacht). In de VTMKzoom-reeks Kattenoog speelde ik naast Ian Thomas. Toen kreeg ik wel voortdurend de vraag van mijn vriendinnen om hen aan hem voor te stellen.”

Warre: “Kürt Rogiers speelde daar ook in mee. Mijn leerkracht is een enorme fan van hem. Ik heb voor haar een boek laten tekenen, en hij had daar een kus onder gezet. Ze werd gek!”

Emma: “Van Tom wordt vooral gevraagd hoe hij in het echt is.”

Warre: “Maar voor 50 euro wil ik zijn nummer wel geven. Wie dat wil, belt me maar!”

Emma: “Mopje, Tom!”

Het eerste seizoen was ook in Nederland een gigantisch succes.

Warre: “Britt Scholte, onze Nederlandse tegenspeelster in Kattenoog, stuurde een bericht: ‘Jullie zijn hier de meestbekeken reeks op Netflix, beter dan La casa de papel en Stranger Things!’”

Emma: “Dat seizoen had natuurlijk ook een sterke Nederlandse cast, met Frank Lammers en Elise Schaap. Elise komt sinds de derde aflevering weer vaker in beeld, ik denk dat de mensen in Nederland blij zijn om haar terug te zien. De scènes die ik met haar mocht spelen, waren zalig. We moeten er misschien wel rekening mee houden dat er in het tweede seizoen veel West-Vlaams wordt gesproken. Dat is voor Nederlanders minder eenvoudig.”

Warre: “Daar zijn keitoffe memes van (toont een foto van Wim Willaert met daarbij de tekst: ‘Undercover volgen zonder ondertitels, da haa ni’).”

Emma: “Wim Willaert, nog zo’n man! Als hij op de set stond, dacht ik vaak: wat doen wij hier nog? En Ruth Becquart! Ik had al in Gent West naast haar mogen spelen. Wat zijn we eigenlijk toch gelukzakken, hè, Warre?”

Hoe zijn ze voor het eerste seizoen bij jullie terechtgekomen?

Emma: “Ik had een vage oproep voor een auditie gezien: ze zochten mensen voor ‘een reeks’. Over Tom Waes of Netflix werd niet gesproken. Ik wilde het gewoon eens proberen, en het ging goed. Na de tweede of derde ronde werden ook jongens uitgenodigd voor de rol van de broer, en ik zei al lachend: ‘Ik heb een broer die acteert.’ Ze zeiden: ‘Breng hem maar eens mee.’ We mochten uiteindelijk allebei blijven. Ik denk dat ze het een voordeel vonden dat we ook in het echt broer en zus zijn: we lijken op elkaar.”

Het was niet de eerste keer dat jullie samen voor de camera stonden.

Emma: “Ik heb altijd graag toneelgespeeld. Als kleuter zag ik de kinderen van de lagere school dansen op het schoolfeest. Toen al zei ik tegen mama: ‘Dat wil ik ook.’ In het derde leerjaar vertelde mijn juf me over een voordrachtwedstrijd in Mechelen, ze vond dat iets voor mij. Dat was de eerste keer dat ik op een podium stond, en ik was verkocht. Ik ben toneellessen gaan volgen, en deed af en toe mee aan audities. Zo kreeg ik rollen in de musicals Oliver en Annie. Mijn tegenspeelster in Annie, Deborah De Ridder, kende regisseur Douglas Boswell, en die organiseerde een open auditie voor de vrouwelijke hoofdrol van de film Labyrinthus. Ik deed mee en kreeg de rol. Na Labyrinthus kwam Kattenoog, ook in een regie van Douglas. Voor die auditie moest ik een filmpje maken, waar Warre ook heel even in voorkwam, en op basis van dat filmpje mocht Warre ook op auditie gaan. Mijn lief heeft toen ook auditie gedaan voor die rol, we hebben dat pas onlangs ontdekt. Maar Warre was ermee weg.”

Warre (grijnst)

Emma: “Kattenoog werd een succes. De reeks is onlangs heruitgezonden. Ik merk dat op Instagram, dan krijg ik ineens jongere volgers. Of berichtjes: ‘Jij bent toch Robin van Kattenoog?’ Heel lief. Mama is kleuterjuf, en zij merkt bij haar kindjes dat ze er echt in geloven.”

Warre: “Ik had in de laatste aflevering een kruisboog vast. Toen ik daarna op mama’s school kwam, zeiden de kinderen: ‘Wat ben jij cool!’”

Jullie doen nog meer samen: onder de naam Warremma brengen jullie cabaret.

Warre: “Ook weer toevallig. Emma mocht meedoen aan de Kunstbende, een kunstenwedstrijd voor jongeren. Ze maakte een liedje over de puberteit. Ik speelde toen nog met de auto’s, en mijn speelmat lag bij haar piano, waardoor ik haar elke dag hoorde oefenen. Na een tijdje kende ik het nummer ook en begon ik mee te doen.”

Emma: “Warre speelde een personage dat mij kwam treiteren. Het voelde zo goed dat we besloten om het op die manier te brengen. We zijn ermee tot in de finale van de Kunstbende geraakt. Grappig weetje: Manou Kersting, die ook in Undercover meespeelt, zat in de jury. Ik denk niet dat hij het zich herinnert, ik heb er tijdens de opnames niets van durven te zeggen.”

Warre: “Sinds Emma op kot zit, ligt Warremma stil, maar ik werk aan een soloproject. Ik volg comedy en cabaret aan het conservatorium bij Thomas Smith, die nog heeft meegedaan in Foute vrienden. In februari heb ik een cabaretfestival in Nederland gewonnen en daardoor kon ik verscheidene optredens regelen, onder meer op de Gentse Feesten, maar door corona zijn die uitgesteld naar 2021.”

BUBBEL MET VRIEND

Het is geen makkelijke tijd voor de cultuursector.

Emma: “Vorig jaar trok ik al grote ogen, toen 60 procent van de subsidies werd geschrapt. Ik ben op straat gekomen, samen met mijn lief. En toen moest corona nog komen. De impact is ongezien, en er gebeurt amper iets om de sector te helpen. Met alle respect voor de horeca, maar cultuur is óók nodig.”

Warre: “Comedians mogen weer optreden, maar hoe? Thomas vertelde in de les hoe moeilijk het is om te spelen voor een publiek dat mondmaskers draagt. Als cabaretier moet je het ook van de interactie hebben, maar die valt nu weg.”

Emma: “Cultuur is zo belangrijk, mensen moeten zich kunnen ontspannen. Ik volg de maatregelen heel strikt, ik zit al maandenlang in een bubbel met mijn vriend en zijn ouders, en mijn ouders zie ik af en toe van een afstand en in de buitenlucht. Het frustreert me als ik andere mensen zie die zich niet aan de regels houden. Maar die zijn ook niet altijd logisch: we volgen les in de aula alsof er niks aan de hand is, maar naar het theater gaan mag niet.”

Durven jullie nog te hopen op een toekomst in de cultuursector?

Warre: “Het conservatorium is mijn hobby. Op school volg ik gezondheids- en welzijnswetenschappen. Dat doe ik heel graag, en er is veel werk in die branche. Ik zou graag met senioren werken, of in de jeugd- en gehandicaptenzorg. In het ideale geval combineer ik beide: overdag verpleegkunde, ’s avonds cabaret.”

Emma: “Warre heeft dat zorgende in zich. Dat zit in de familie: onze grootouders zijn allebei verplegers, en papa werkt als kinesist in een rusthuis.”

Warre: “Ik heb lang getwijfeld. Ik was geslaagd voor het ingangsexamen van de kunsthumaniora in Antwerpen, maar ik voelde me er niet thuis. Daarna wilde ik wielrenner worden – ik ben heel sportief. Maar acteren is ook heel leuk. Eigenlijk wil ik van alles wat. Ik las in Humo een interview met een Rode Duivel – ik ben z’n naam kwijt, maar hij vertelde dat hij iets anders had gestudeerd omdat hij niet de hele tijd alleen maar over voetbal wilde praten. Dat heb ik ook. Nu ga ik naar school, volg ik cabaret op het conservatorium en ga ik daarna fietsen of lopen. Dat is meer dan genoeg. De school vraagt veel energie, iets leren is voor mij vermoeiender dan 10 kilometer lopen.”

Je hebt een zware vorm van dyslexie.

Warre: “Typen gaat vlot, maar als ik met de hand schrijf, moet ik echt nadenken. Ook lezen gaat moeizaam. Ik heb het stemmetje van Woezel ingelezen voor de film van Woezel en Pip, en de regisseur schrok soms: ‘Jij leest iets helemaal anders dan wat er staat!’”

Emma: “Maar je staat er toch maar, en je schrijft al je comedyteksten zelf.”

Warre: “Ik laat ze wel nalezen. Ik wil niet dat Thomas mijn schrijf- of dt-fouten ziet.

“Acht jaar geleden, in de lagere school, ben ik heel ongelukkig geweest. Als de juf me vroeg wat mijn talenten waren, zei ik: ‘Niks.’ Vroegen ze naar mijn hobby’s, dan zei ik: ‘De logopedist en de orthopedagoge.’ Ik moest er elke dag na schooltijd naartoe. Mama zei onlangs dat ik mezelf soms sloeg als ik iets niet kon. Na veel ellende ben ik overgeschakeld naar type 8-onderwijs, specifiek voor kinderen met leerstoornissen. Daar ben ik opengebloeid. Ik voelde me er goed, en we kregen er overdag kine en logopedie, waardoor ik ’s avonds tijd had voor hobby’s. In die tijd heb ik meegespeeld in Kattenoog.

“Sinds het M-decreet bestaat type 8-onderwijs niet meer, kinderen met leerstoornissen gaan nu naar een gewone school. Dat is geen goede zaak. Er zou volgens dat decreet extra ondersteuning voor die leerlingen komen, maar die is er niet op elke school. Ze onderschatten hoe zwaar het is. Er zijn ook nog altijd veel vooroordelen. In het fitnesscenter vroeg iemand eens naar welke school ik ging. Toen ik ‘type 8’ zei, ging hij elders zitten.”

Ben je ooit gepest?

Warre: “Ja, in het eerste middelbaar. Veel jongens in de klas waren ouder dan ik, of ze puberden al volop. Zij praatten over meisjes en uitgaan, ik speelde nog met Lego. Ik was ook de kleinste van de klas. Dat was geen goede combinatie.”

Emma: “Ik zat op dezelfde school en ik wist dat hij gepest werd. Mijn bloed kookte, ik heb lang getwijfeld of ik die jongens moest aanspreken. Ik heb het niet gedaan. Ik dacht: als ik tussenbeide kom, zullen ze hem uitlachen omdat hij bij zijn grote zus is gaan uithuilen.”

Warre: “Er is één keer iets ergs gebeurd in de turnles. Maar de school heeft er goed op gereageerd, en intussen hebben die pesters hun excuses aangeboden. Het was niet mooi, maar het ligt achter ons.”

Emma: “Iemand opsluiten in de kleedkamer is wel wat meer dan ‘niet mooi’, hè.”

Warre: “Ach, het heeft me ook gevormd. Mede daardoor ben ik beginnen te sporten. Ik was een heel tenger baasje en ik dacht: ik moet spieren kweken om me te kunnen verdedigen.”

Wel goed van je, dat je na die ervaringen toch optreedt als cabaretier. Daarmee stel je je heel kwetsbaar op: de mensen kunnen ook níét lachen.

Warre: “Dat is al gebeurd, hoor. Dan kijken Emma en ik naar elkaar en we weten meteen dat we het refrein beter niet herhalen, bijvoorbeeld. Het gaat niet allemaal vanzelf. Eerlijk: ik heb al bij mijn ouders gehuild omdat ik me zo onzeker voelde. Maar papa zegt altijd: ‘Het hoeft niet simpel te zijn, de kunst is om zoveel te oefenen dat je het simpel doet líjken.’”

Emma: “Net zoals wanneer je gaat joggen: als je iemand voorbijloopt doe je ook alsof het vanzelf gaat. Niet dat ik zo vaak ga joggen, hoor.”

VERLIEFD OP DE SET

Wat studeer jij, Emma?

Emma: “Ik ben twee jaar geleden aan de theateropleiding begonnen aan het Lemmens-instituut. Daar droomde ik al van sinds mijn rol in Labyrinthus. Maar toen ik er zat, miste ik het studeren. Blijkbaar haal ik veel energie uit theorielessen. Ik was bovendien bij de jongsten van de klas. Ik dacht: als ik eerst iets aan de universiteit studeer, kan ik daarna nog terugkomen en zal ik nog altijd niet de oudste zijn. In januari ben ik overgestapt naar taal- en letterkunde, in de richting Grieks-Latijn. Dat heb ik in het middelbaar ook gevolgd, en ik had er fantastische leerkrachten die me de liefde voor die talen hebben meegegeven. Ik besef dat ik er in de praktijk weinig mee kan doen, maar ik hoop dat ik mijn weg zal vinden als actrice.”

De universiteiten van Antwerpen, Gent en Hasselt zijn het academiejaar in code oranje begonnen: een aula mag maar voor een vijfde gevuld zijn. Jij studeert aan de KU Leuven. Hoe gaat het daar?

Emma: “Eerlijk gezegd weet ik dat nog niet goed. De coronacrisis houdt me wel bezig. Ik wil niet te bang zijn, ik weet van mezelf dat ik me daar snel in kan verliezen. Maar ik weet ook niet of het veilig is in een half gevulde aula, wat toegelaten is in code geel. Dan kun je geen anderhalve meter afstand houden, daar moeten we niet flauw over doen. We zullen zien hoe het loopt. En als het moet, studeer ik opnieuw thuis. Ik vind dat niet makkelijk, want ik pik veel op tijdens de lessen, maar het is tijdens de lockdown ook gelukt.”

Heb je het nieuws gevolgd van Sanda Dia, de KUL-student die is overleden bij een doop van studentenclub Reuzegom?

Emma (knikt): “Dat was er zo zwaar over dat er geen woorden voor zijn. Hij had een vriend kunnen zijn. Dan komt het dichtbij, hè. Ik weet niet of de universiteit juist heeft gereageerd, maar wel dat Reuzegom geen onberispelijke reputatie had. Ze zijn geen onderdeel van de KUL, maar de leden studeerden er wel. Telefacts heeft die doop gereconstrueerd, maar ik heb er nog niet naar gekeken. Een vriendin wel, en ze was er niet goed van. Zij kent een vriend van Sanda, dan komt het nog dichterbij.”

Heb jij je laten dopen?

Emma: “Nee. Ik ben er pas in januari bij gekomen, omdat ik eerst aan het Lemmensinstituut was begonnen. Ik weet ook niet of ik het anders wel gedaan zou hebben, maar aan de letterenfaculteit gaat het er gemoedelijk aan toe.”

Studeert je vriend ook aan de KUL?

Emma: “Nee, hij volgt regie aan het RITCS in Brussel. We hebben elkaar twee jaar geleden leren kennen via Douglas, de regisseur van Kattenoog. Mijn vriend zocht een meisje voor zijn eerstejaarsfilm, en vroeg aan Douglas mijn nummer. Dat papiertje hangt nog op zijn kamer. Ik heb die rol vertolkt, en ben verliefd geworden op de regisseur (lachje). Het is fijn om in dezelfde wereld te zitten.”

Warre, hoe staat het bij jou op liefdesgebied?

Warre: “Geen nieuws is goed nieuws, zeker?”

Emma: “Je staat nu wel in Humo, hè. Dat zou snel kunnen veranderen. Dames, zijn nummer is 04… (lacht)”

Emma, jij stond voor Labyrinthus al in Humo. In dat interview noemde je je ouders je beste vrienden.

Emma: “Dat klopt nog steeds. We hebben een erg goede band. Mijn ouders weten alles van mij. Ze hebben ons ook altijd aangemoedigd en gesteund in alles wat we wilden doen.”

Warre: “Ik was niet altijd gemotiveerd om te repeteren, ik wilde meteen op het podium staan. Dan zei papa: ‘Komaan, Warre!’ Niet om me te pushen, maar omdat hij wist dat ik er beter van zou worden.”

Hebben jullie van hen de liefde voor cultuur meegekregen?

Emma: “Mama heeft vroeger toneelgespeeld, en dwarsfluit gestudeerd aan het conservatorium. Haar ouders hebben haar daar altijd in gesteund, vooral vokke vond dat fantastisch. Hij had zelf ook graag toneelgespeeld, maar hij mocht dat niet van thuis.”

Warre: “Hij is een man van weinig woorden, maar ik weet dat hij trots op ons is. Na een optreden legt hij soms even zijn hand op onze schouders. Waarna hij snel met vochtige ogen naar het toilet gaat (glimlacht). Hij en moeke zijn onze grootste fans. Moeke kent al mijn teksten uit het hoofd, ik zie haar meelippen tijdens een show.”

Emma: “Papa is ook geïnteresseerd in theater, maar hij staat niet graag in de aandacht.”

Warre: “Hij is eerder technisch aangelegd. Ik heb voor mijn verjaardag een loop station gekregen, en daar weet hij alles van.”

Jullie mama kan ook zingen: jullie hebben samen met haar het titellied ingezongen van Blind, een luisterboek van Roland Bergeys, met muziek van De Nieuwe Snaar.

Emma: “Roland had ons zien optreden met Warremma. Daarna vroeg hij of we dat nummer wilden zingen.”

Warre: “Tijdens de repetitie thuis begon mama spontaan de tweede stem mee te zingen. In de studio kwam dat ter sprake. Ze vroegen haar prompt: ‘Doe je mee?’ Het was heel tof.”

Jullie hebben al zoveel gedaan. Waar dromen jullie nog van?

Emma: “Het twaalfde seizoen van Undercover (lacht). Nee, serieus: ik zou graag eens naast Bruno Vanden Broecke spelen. Hij heeft ook klassieke talen gestudeerd, ik ben benieuwd hoe dat is gegaan.”

Warre: “Ik zou graag een eigen zaalshow hebben als comedian. En dan mag Thomas komen kijken.”

Emma (vertederd): “O, Warre, dat is zo cute.”

Warre: “Ik zou ook weleens naast Koen De Bouw willen acteren. Of naast Jan Decleir, de Robert De Niro van Vlaanderen. Papa zegt: ‘Robert De Niro is de beste acteur aller tijden.’ Waarop ik antwoord: ‘En ik dan?’ (lacht) Als ik internationaal mag dromen, mag het Bruce Willis zijn. Of Brad Pitt. Hoewel: ik heb al naast Tom Waes gestaan. Is hij niet de perfecte Vlaamse mix van die twee?”

© Humo