Trump verhindert de Belgen om in eigen boezem te kijken
Hans-Willem Snoeck is professor in de geneeskunde (microbiologie en immunologie) aan de Columbia University in New York.
Belgische vrienden en kennissen vragen me dikwijls wat het effect is van Trumps coviddiagnose en van het feit dat hij het blijft afdoen als een griepje waarvoor nu prima behandelingen bestaan. Samengevat kunnen we zeggen dat de Democraten de schouders ophalen maar vrezen voor de mentale gezondheid van de man en de gevolgen daarvan voor het land, dat zijn stemmers volharden in de boosheid, maar dat de kantjes van zijn basis wel afbrokkelen.
Met Trump als bliksemafleider hebben Belgen de neiging om neer te kijken op de VS. Dat verhindert hen om in eigen boezem kijken.
Ook hier waren maskers niet nuttig tot ze nuttig waren, werd wie alarm sloeg publiek gekastijd (Maggie De Blocks dramaqueens en zeurpieten), was griep een grotere dreiging, was de kans klein dat dit ook hier ging gebeuren (alsof Chinezen en Italianen een soort aliens waren) en waren tests overroepen. Scholen moesten ook open, zelfs midden in een uitbraak. In maart waren er bijna geen besmette kinderen want de scholen waren gesloten, nu zijn de leeftijden 10-19 and 20-29 het meest vertegenwoordigd, scholieren en studenten op kot dus. Het is in de VS net hetzelfde. Het is ook gebleken in een grote studie in India dat jongeren het virus evengoed verspreiden. Politici en experts aan beide kanten van de oceaan zwijgen hierover. De scholen en jongeren zijn, toegegeven, ook een moeilijk probleem, maar er wordt nauwelijks geprobeerd.
Trump heeft nu Scott Atlas, een radioloog met vrijwel onbestaande kennis over dit virus, als expert aangenomen. Die man denkt dat we met het virus moeten leven en maatregelen moeten afbouwen. Laat dat nu net hetzelfde ideeëngoed zijn dat Maggie De Block ertoe gebracht heeft om de geluksprofessor, Lieven Annemans, een man die nog geen blijk heeft gegeven van enig wetenschappelijk inzicht in dit virus, in Celeval binnen te halen. Zowel in de VS als in België zijn de enige maatregelen die volgehouden worden reisbeperkingen. Die zijn nu, in een veralgemeende uitbraak in de westerse wereld, minder zinvol maar geven de indruk dat de regering toch iets doet. En net zoals in het Witte Huis grijpt het virus wild om zich heen in regeringskringen in Brussel.
In Washington zwaait een verbolgen clown de plak, in Brussel zijn het nog steeds mannen en vrouwen die enigszins normaal overkomen, maar het coronavirus merkt van die oppervlakkige verschillen niets en zet zijn weg gewoon verder.