Martínez ziet met lede ogen aan hoe nu ook De Bruyne afhaakt: middenvelder is niet fit genoeg om te spelen

Om 21.25u gisteravond bracht de Belgische voetbalbond de boodschap die elke ingewijde al in de smiezen had: Kevin De Bruyne zou de trip naar IJsland niet meemaken. ‘He couldn’t be fit enough’, klonk het communiqué.

Gisteren was-ie nog mee gaan mountainbiken met de andere basisspelers uit de wedstrijd ­tegen Engeland. De algemene teneur, zondagavond in de coulissen van de nationale ploeg, luidde dat het pijntje waarmee De Bruyne een paar uur eerder op eigen vraag naar de kant was gegaan, best wel meeviel. Iets wat bondscoach Roberto Martínez op zijn persconferentie evenzeer duidelijk had gemaakt: “Het was een wissel uit voorzorg. Ik zou niet zeggen dat Kevin ­geblesseerd is.”

Dus toch. Althans in die mate dat hij forfait dient te geven voor de partij van morgen in Reykjavik.

Kevin De Bruyne maakte sinds zaterdag al heel duidelijk dat dit internationale luik hem maar matig boeide. Hij had het over “een gebrek aan rust”. Ook Manchester City zou vorige week via zijn kanalen onze bondscoach laten weten hebben dat De Bruyne stilaan riskeerde om in het rood te gaan.

Intussen speelde de 34-jarige Sergio Ramos ­zaterdag negentig minuten met Spanje tegen Zwitserland en staat hij ook morgenavond aan de aftrap in Oekraïne. In La Liga werkte Ramos na de vakantie al één competitiewedstrijd meer af dan de mannen van Manchester City in de Premier League...

Het forfait van De Bruyne komt bovenop het eerdere wegvallen van Eden en Thorgan ­Hazard, van (zo goed als zeker) Dries Mertens, Thibaut Courtois, Thomas Vermaelen en van Jan Vertonghen. Hij keerde zoals verwacht terug naar Benfica. Met een breuk in het jukbeen is het straf dat Vertonghen zelfs nog probéérde om fit te geraken.

De laatste keer dat de Duivels een interland met inzet wonnen zonder iémand van het vijftal Courtois-Vermaelen-Vertonghen-De Bruyne-E. Hazard op het wedstrijdblad is geleden van 11 oktober 2006, een 3-0 zege tegen Azerbeidzjan.

Roberto Martínez ziet het met lede ogen aan. Hij die de Nations League serieus neemt en graag wil doorstoten naar de eindfase, ziet hoe in Reykjavik de spoeling nu wel heel dun wordt. In de rug van ‘last man standing’ Romelu ­Lukaku – een applaus graag voor die zijn ­mentaliteit – zijn nagenoeg alle zogenaamde ‘pocketspelers’ afwezig. Geen broers Hazard, geen Mertens, en geen De Bruyne.

Martínez kan er nogmaals een beroep doen op Carrasco, maar dan dient Timothy Castagne zijn derde wedstrijd op rij af te haspelen. Dat was voor dit kamp niet de bedoeling. Schuift Carrasco door naar de positie van wingback, blijven over voor twee plaatsen in de ­pocket: Doku, Verschaeren, Trossard en à la ­limite Divock Origi. In Hans Vanaken zag ­Martínez tot dusver nog nooit een nummer 10.

Meer dan ooit rust de nationale ploeg morgen op de schouders van Big Rom. Uitgerekend ­Romelu Lukaku, die zelf altijd een haat-liefderelatie onderhield met de Duivels wegens de vaak erg kritische houding van de Belgische fans, is sinds de hervatting van het nieuwe ­seizoen de vaandeldrager van de ploeg.

Lukaku zal in Reykjavik de doelpunten zelf moeten creëren en zelf moeten afronden.

Veel kans dat ’m dat ook zal lukken.

Lees ook:

Sfeerverslag – nu ja – van onze man in Engeland: “Weg Wembley-magie. Nooit zijn we zó snel weg geweest” (+)

Meunier toont op grappige wijze hoe hij penaltyfout tegen kreeg, maar Henderson is het daar niet mee eens