De eerste keer... Ja, ik had een beetje zenuwen, na zo lang. Schoentjes gepoetst, nageltjes gelakt, dosis pijnstillers achter de kiezen, haartjes in de plooi. Helemaal klaar? Neen. Mondmasker? Check! Ontsmettingsmiddel? Check! Oké, nu was ik klaar. Om de allereerste keer in meer dan een jaar uit te gaan eten. En dan nog in coronatijden. Helemaal vreemd. Een laat diner voor mijn verjaardag met een goede vriend. Maar niet zomaar een etentje. Neen, we kozen om te dineren met een bijdrage voor het goede doel. Op restaurant maar dan voor de benefiet van vzw Mijn Congo van Bart Demyttenaere.

Ik ben sowieso al zenuwachtig als ik op restaurant, café of naar een feest vertrek. Niet om de mensen, integendeel, ik ben een sociaal beestje, maar ik vind het altijd zo een gedoe met mijn onderstel. Ik heb het gevoel dat ik altijd in de weg zit, dat men moeite moet doen om te zien dat ik binnen raak of mensen plaats moeten maken voor mij. Als ik naar toilet moet, dat is vaak pas echt een gedoe. Zowel voor mezelf maar ook voor de mensen rondom me of anderen die ook naar het toilet moeten. Dan sta ik daar met die enorme 4x4 in de weg in over het algemeen veel te smalle gangetjes. Ik ben ook wel eens bang dat de ober over mij struikelt of achter mijn handvaten blijft hangen.

Dus ik schaam me wel een beetje soms en blijf dan liever thuis in mijn veilige cocon. Daar stoor ik niemand. Je zou kunnen denken dat het tussen mijn twee oren zit, maar helaas hebben een aantal onaangename ervaringen me heel behoedzaam gemaakt. Heel af en toe kruip ik er dan toch eens uit. Zoals nu. Dan doe ik ook extra moeite, zorg ik dat ik er tenminste piekfijn voor de dag kom. Moeke had me zelfs voorzien van een nieuwe outfit, voor de gelegenheid! Met een beetje zenuwen en de nodige dosis goede moed schoof ik mijn beentjes onder tafel. Ze kwamen er de hele avond niet onderuit. Er viel geen ober, ik stoorde geen gasten en was voor even gewoon een gast gelijk elke andere in de zaak. Het eten was subliem, het gezelschap deed me enorm deugd. We konden na al die maanden eens bijpraten.

Communiceren via sociale media of de moderne technieken kan toch niet op tegen een gezellige babbel. Wat mis ik toch de gezelligheid van mensen rondom me! Al besef ik ook dat dit etentje wellicht het eerste maar ook het enige zal zijn in een lange tijd. Net zoals het contact met vrienden beperkt zal blijven. Het zal nog even duren eer ik weer eens een avondje buiten rol en ook dan zal ik waarschijnlijk wel weer die zenuwen voelen. Maar tot dan kan ik nu alvast nagenieten van deze prachtige zorgeloze avond.