Kankerpatiënten getuigen in pakkende ‘Durf Te Vragen’: “Ik zit al over de tijd die ze me gegeven hadden”

Kris heeft maag- en slokdarmkanker en de dokters schatten zijn overlevingskansen niet hoog in. Daar is hij heel realistisch over maar hij laat zijn hoofd niet hangen: “Het leven verandert wel, maar stopt niet bij kanker”. Tijdens de eerste controle na zijn operatie komt hij te weten of de behandeling gewerkt heeft.

Ona is 17 en kreeg aan de start van haar laatste jaar op de middelbare school de diagnose van acute leukemie. Ze moet geregeld chemo krijgen en leeft dan meerdere weken in afzondering. Ona kijkt er enorm naar uit om samen met haar vrienden ‘de laatste 100 dagen’ te kunnen vieren op school. Siska bezocht haar eerst in het ziekenhuis en komt nu mee vieren.

De ene kan het niet vertellen, de andere belt direct naar zijn of haar ouders om het slechte nieuws te melden. “Ik heb dat niet verteld, andere mensen hebben dat voor mij gedaan.”

“Ik heb het nooit gevraagd.” Sommigen weten het niet, willen het niet weten en anderen stellen die vraag als eerste na ze de diagnose horen. Hoeveel tijd nog? Er zijn veel kankerpatiënten die van controle naar controle leven en zich onderweg staande proberen te houden. “Ik zit al óver mijn tijd”, getuigt iemand. “Ze hadden nooit verwacht dat ik hier vandaag nog zou zitten, zeker niet in zo’n goede toestand. Het einde van het jaar zou ik niet meer halen. Maar eigenlijk weten ze het niet.”

Het is niet echt bang zijn voor de dood maar eerder voor de lijdensweg ernaartoe en voor hetgeen ze moeten achterlaten. “Ik heb eerder schrik voor het verdriet waarmee mijn familie moet leven.”

“Iedereen gebruikt het: ‘We gaan vechten.’ Nee, we gaan niet vechten. We gaan het zo goed mogelijk ondergaan.”

“Trek je op aan de positieve momenten” en “I love you all.” Een mooie boodschap van zeven prachtige mensen.