Carla heeft borstkanker en draagt een pruik: “Een kaal hoofd? Ik wil niet dat mensen mij aanstaren!"
Het is vandaag "Dag tegen Kanker". Eén van de meest voorkomende kankers in ons land is borstkanker, gemiddeld 11.000 mensen krijgen jaarlijks de diagnose. Ook Carla heeft borstkanker. Door de chemotherapie verloor ze haar haar en draagt ze nu een haarwerk. Nog altijd rust er een soort taboe op een pruik, maar met een kaal hoofd rondlopen ziet Carla helemaal niet zitten: "Ik wil niet opvallen en zeker niet dat mensen me aanstaren."
Kirsten Simons is journaliste bij Radio 2 Vlaams-Brabant en laat deze week haar haar knippen voor het goede doel. Ze wil mensen steunen die omwille van kanker en de daaropvolgende chemotherapie een pruik dragen. Maar wat gebeurt er als de paardenstaart geknipt is? Waar gaan de haren naartoe? Hoe worden die een pruik? En wie zal het haarwerk uiteindelijk dragen? Kirsten zoekt het uit in de reeks "Van haar tot pruik."
“Het was op een maandagmiddag, 28 juli om precies te zijn, dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker had", begint Carla haar verhaal. "Ik was in een totale ontkenning, ik dacht dat het mij niet kon overkomen. Twee dagen later werd ik geopereerd, dus het ging allemaal ontzettend snel. Er bleken ook uitzaaiingen, dus de operatie werd uitgebreid naar mijn oksel. Ik werd wakker met meer wonden dan ik had verwacht.”
Behandeling
Toen de wonden bijna genezen waren, werd gestart met chemotherapie. “Het is gecontroleerde vergiftiging, zo zie ik het. Het is noodzakelijk om iets anders, dat ook in mijn lichaam zit, uit te schakelen. Je ligt een aantal uren aan een infuus, daarna voel ik me heel erg moe en een aantal dagen misselijk, het lijkt of je te lang op een draaimolen hebt gezeten.”
Op een ochtend werd ik wakker met “haarpijn”, het leek of iemand heel hard aan mijn haar had zitten trekken
Carla heeft intussen vier chemo’s achter de rug, maar er staan er nog een aantal ingepland. Na de tweede chemo begon ze haar haar te verliezen: “Dat had de dokter op voorhand gezegd, dus ik had het verwacht maar toch was het een heel moeilijk moment. Het begon met een soort “haarpijn”, ik werd ’s morgens wakker en het leek of iemand heel hard aan mijn haar had zitten trekken. Toen ik mijn haar borstelde, had ik plukken haar in mijn hand. Mijn dochter was dat weekend bij me en ik heb haar gevraagd om de overige plukken af te knippen zodat het een egaal geheel werd. Nu heb ik dus een kaal hoofd.”
(lees verder onder de foto)
Haarwerk
Carla twijfelde aanvankelijk om een haarwerk te dragen. Ze zocht daarom raad bij “Altijd mooi” in Leuven, dat is een zaak die vrouwen voor, tijdens en na de chemotherapie helpt met deskundig advies. Je kan er terecht voor haarwerken, aangepaste lingerie en badmode, verzorgingsproducten en sjaaltjes. “Véronique van “Altijd mooi” heeft toen een aantal haarwerken besteld, die heb ik toen gepast en nu draag ik er ook één. Het lijkt op het haar dat ik voordien had, en ik vind het eigenlijk ook wel heel mooi gekruld”, lacht Carla.
Ik wil niet opvallen en het gevoel hebben dat mensen naar mij kijken
“Er zijn vrouwen die de straat opgaan met een kaal hoofd, maar ik wil dat niet. Ik weet dat er dan mensen naar me zullen kijken en ik wil niet graag opvallen als ik ga winkelen ofzo. Als ik weet dat ik andere mensen zal zien, draag ik dus altijd mijn haarwerk. Het draagcomfort is trouwens boven verwachting. Ik dacht dat ik een warm hoofd zou krijgen of dat het zou gaan jeuken, maar dat valt allemaal reuze mee. Het is net of je een mutsje draagt. Ik heb trouwens ook mutsjes, die draag ik thuis of als ik bijvoorbeeld met de honden ga wandelen.”
Vooruitzichten
“Ik probeer niet te ver vooruit te denken, alles stapje per stapje. Op het werk wou ik altijd alles plannen, maar dat heb ik nu wel even losgelaten. Ik merk trouwens dat er op mijn werk veel lotgenoten rondlopen. Ze sturen me vaak mailtjes met opbeurende woorden en sterkte, en dat doet wel echt deugd. In september was ik jarig en toen dacht ik: “Ik hoop dat ik hier volgend jaar zit en kan zeggen dat alles achter de rug is.” Maar ja, ik moet erdoorheen, het is niet anders. Ik kan het niet delegeren of overdragen aan iemand anders. Ik moet er echt zelf doorheen”, besluit Carla.
