Vandaag is het Dag tegen Kanker. Voor zij die kanker hebben is het elke dag een dag tegen kanker

“Train uw bekkenbodemspieren alsof ge volgend jaar naar het WK Urineverlies moogt”, schreef ik vaderlijk aan een collega van lang geleden die mij gisteren meldde dat ook hij de Da Vinci Robot van dichtbij had gezien. Die robot is een combinatie van een medische octopus, opgetrokken uit aluminium, en de controller van een hele slimme PlayStation: een machine die dient om kwalijke kankerklieren te verwijderen op moeilijk bereikbare plekken.

Ik kan er na vijf jaar mee lachen, hij loopt nog een tijdje moeilijk. Gelukkig heeft ook hij uitzicht op genezing, wat een en ander dragelijker maakt.

“Voor dat toernooi heb ik net een nieuwe bondscoach geëngageerd”, schrijft hij terug.

Ik vroeg: “Een medaille?” Zij zei: “We zijn alleen content met goud.”

Dat komt wel goed, denk ik dan.

Met twee gaat genezen beter dan alleen. Al genees je nooit helemaal: als je het geluk hebt dat er lichamelijk niets blijft hangen dan wel in het hoofd: wie ondanks een beloftevol herstel van kanker nooit ’s nachts wakker ligt van het piekeren heeft nooit kanker gehad.  Ook scanxiety, de angst voor de driemaandelijkse controle, is een bekend fenomeen.

Less is more: hoe minder sporen van de trage moordenaar hoe beter. Dat lukt niet altijd.

Zes moedige, nuchtere en realistische mensen getuigden over hun ziekte in de Kom op tegen Kanker-special van Durf te vragen, het tv-programma van de wonderlijke Siska Schoeters die in haar eentje al meer gedaan heeft voor het bruto nationaal geluk dan alle gezondheidssociologen en therapeuten in Vlaanderen en daarbuiten samen. Al is het dikwijls met de moed der wanhoop: zo gaat Kris naar zijn dokter.

Weten dat je niet lang meer te leven hebt en daar toch rustig bij blijven: het is niet iedereen gegeven. “Buiten een paar momenten, wat hij ligt soms ook wenend in de zetel”, zegt zijn vrouw.

Als Kris goed nieuws krijgt weent ze zelf. Ik ben blij hoor, zegt ze door haar tranen. “En nu drie maanden vakantie, tot de volgende controle”.

Ondanks alle positiviteit en warmte en liefde en begrip blijft het een eenzame reis. “Het is ik en de ziekte: je bent alleen”, zegt Hada stilletjes.

Een dag later meldt men de dood van Gerty Christoffels. Longkanker. Zij was volgens vele periodieken een tv-gezicht: dat lijkt mij een geweldige reductie van wie zij echt was, aan de overrompelend vele reacties te zien was zij veel meer. “Ze was zoals je haar wellicht kent: warm, attent, grappig. Ik ga haar immens missen maar we hebben samen gelukkig nog mooie momenten gehad. Rotziekte.” Mailt Francesca Vanthielen, waarmee ze de gevoelens van heel Vlaanderen helder samenvat.

Vandaag is het Dag tegen Kanker. Voor zij die kanker hebben is het elke dag een dag tegen kanker. Geen gevecht maar een realiteit. Rotziekte.

Denk aan hen vandaag. En morgen ook.