‘Waar is het bewijs dat cafés en restaurants besmettingshaarden zijn?’

Willem Hiele, chef restaurant Willem Hiele in Koksijde

‘Het lastigste is het gebrek aan perspectief’

“Ik heb even tijd nodig om het nieuws te laten bezinken. We hebben een goede zomer gehad: we hebben genoeg buitenruimte en zagen veel tweedeverblijvers langskomen. Maar mijn hart bloedt voor mijn collega’s. Deze maatregel voelt op geen enkele manier rechtvaardig. Ik liep zaterdag langs de Gentse Veldstraat: je loopt er over de koppen.”

“Voor alle duidelijkheid: ik vind de volksgezondheid heel belangrijk. Maar dat maakt de situatie niet minder schrijnend. Dit wordt maand vier zonder omzet. 2020 zou, na jarenlange investeringen en werkdagen van achttien uur, ons oogstjaar worden. Ik probeer positief te blijven maar nu voel ik me even moedeloos, ja. Gelukkig hebben we een financiële buffer opgebouwd. Maak dit maar mee, als jonge starter.”

“Ik werk hier met een groot team – met 12 zijn ze. Ze zijn enorm aangeslagen: die jongens willen werken. Hou ik ze bezig met het verfijnen van nieuwe technieken of zet ik ze toch beter op technische werkloosheid? Het lastigste is het gebrek aan perspectief: hoe lang gaat dit nog duren?”

“Ik weet nog niet hoe we de komende weken gaan doorkomen. Weeral plastic bakjes vullen? In het voorjaar hebben we daarmee geëxperimenteerd, en dat was goed voor onze branding, maar eigenlijk brengt dat nauwelijks iets op. En gaat iemand op een donkere herfstdag naar Koksijde rijden voor een afhaalmaaltijd? Eerlijk? Ik heb meer zin om met mijn surfboard naar Portugal te rijden, zodat ik even niet meer moet nadenken." 

Liesbet Goedemé, cafébazin Tram 3 in Antwerpen

‘Waar is het bewijs dat cafés en restaurants besmettingshaarden zijn?’

“Kom ik de maand door? Ik weet het niet. Ik heb dit weekend nog geen tijd gehad om daarover na te denken: ik sta op en ik begin te werken. Maar Tram 3 is echt een wintercafé. Ik steek de open haard aan, het is hier gezellig. Ik probeer optimistisch te blijven, maar misschien zit ik nog in de ontkenningsfase.” 

“Een week geleden was ik nog een van de gezichten van een campagne die horecaklanten opriep om zich aan de regels te houden. Nu zie ik bij collega’s de paniek in hun gezicht. Gisteren zag ik mijn overbuur, die een restaurant heeft, voor het eerst roken. Wij zijn een straat die het moet hebben van toeristen, het is hier al maanden stil.” 

“Sowieso is deze maatregel niet correct, daar zijn we het toch over eens? Waar is het bewijs dat cafés en restaurants besmettingshaarden zijn? Het ergste vind ik dat alle ondernemers zich rigoureus aan de steeds veranderende regels hebben gehouden. Zelfs de kleinste cafeetjes investeerden in plexiglas, ik heb net terraswarmers gekocht.” 

“De vorige lockdown heb ik flink gepanikeerd. Ik heb even bierpakketten verkocht, maar opeens werd me dat verboden. Geen idee waarom. Tegelijk hebben die drie maanden me wel tijd gegeven om even na te denken. Ik ben er positiever uit gekomen. Dat was goed voor het café, en ik probeer dat gevoel nu vast te houden.”

“Met mij komt het wel goed, ik trek mijn plan. Ik maak me meer zorgen over eenzaamheid: hier komen veel mensen alleen iets drinken. (wijst naar een man) Hij komt elke zondag, dan praten we een uur. Voor veel mensen is dat hun enige sociale contact. Straks moet ik zeggen: tot over een maand.” 

Bart Christiaens, eigenaar van Eetcafé Boerkenshof in Ninove

‘Take-out werkt niet in Ninove’

“Dat we als restaurant vroeger zouden moeten sluiten, net als de cafés, dat leek me logisch. Maar een verplichte sluiting? Dat had ik echt niet zien aankomen. Ik ben flink verschoten van het nieuws, dat ook nog eens midden in de service kwam. Onze koelkast zit vol, al die groenten en vlees zullen we moeten uitdelen aan vrienden en familie.”

“In maart hebben we van de gelegenheid gebruikgemaakt om de zaak wat op te frissen. We hebben geprobeerd om take-out te organiseren – als eigenaar van een klassieke brasserie had ik nooit gedacht dat ik me daarmee zou moeten bezighouden – maar dat leverde weinig op. In de grote steden werkt dat goed, maar in Ninove hebben mensen die gewoonte niet. Het enige wat hier wordt afgehaald, zijn frieten en pizza.” 

“Over de zomer mochten we niet klagen, maar nu vallen we weer terug op 0 euro omzet. Het is ook niet voor elke zaak evident om in aanmerking te komen voor steunmaatregelen, want je moet 60 procent van je omzet kwijt zijn. Ons grote geluk is dat we geen personeel hebben: mijn vrouw staat in de keuken, ik doe de zaal. Ik verwacht dat veel zaken hun personeel gaan verliezen: die mensen gaan een andere job zoeken.”

“Financieel kunnen we nog even voort, al zitten we wel aan onze spaarcenten. Maar natuurlijk staat ons budget onder druk: deze maand overleven we wel, daarna begint het te nijpen. Over uitstel van de huur moet ik zelfs niet beginnen bij de eigenaar van ons pand. De horecazaken die financieel al op het randje zitten, die gaan nu vallen.”