Vincent Kompany is een moderne coach, een innovator. Hij wil niet op een eilandje blijven zitten en vandaag lekte uit dat hij in samenspraak met Anderlecht wil samenwerken met Gert Vande Broek. De veertienvoudige Volleybaltrainer van het Jaar moet zijn mentor, zijn personal coach worden. “Ik ken Gert Vande Broek al anderhalf jaar”, aldus Kompany. “Ik gebruik hem als klankbord, want dat is goed voor mijn eigen ontwikkeling. Gert kan niet alleen terugvallen op zijn ervaringen als trainer, maar werkt ook voor de universiteit. Hij kent de wetenschap achter coaching, weet hoe een ontwikkelingstraject werkt. Die combinatie kom je zelden tegen. Profsporters die trainer worden nemen normaal een jaar tot anderhalf jaar de tijd om zo’n boeiende mensen te ontmoeten. Die luxe heb ik niet gehad en daarom is praten met Gert Vande Broek verrijkend, maar dat doe ik al lang.”

Klopt, maar volgens onze info wil Anderlecht er sinds een week of drie een meer structurele samenwerking van maken. “De club ondersteunt me in dit proces”, vervolgt Kompany. “Het is echt een aanrader om over het muurtje naar andere sectoren te kijken. Ik hoop dat jullie dat als journalisten ook doen. Zo ben ik ook een grote aanhanger van Bill Belichick, coach van de Amerikaanse baseballclub New England Patriots, maar die woont ver weg. Gert Vande Broek staat dichter bij mij en elke coach wil zich ontwikkelen. We praten trouwens alleen maar over het trainerschap. Ik ken niets van volleybal en Gert weinig van voetbal. Tussen ons gaat het vooral om de academische achtergrond.”

Gert Vande Broek zelf wilde eerst het woord aan Kompany laten voor hij zelf reageerde. Wij vroegen ons ook af of het duo al gesproken heeft over Kompany’s erg zelfkritische houding na de 2-2 tegen OH Leuven. Hij nam toen alle schuld op zich en leek even de moed kwijt. “De moed kwijt? Onmogelijk”, klonk het. “Ik was boos, furieus zelfs. Als die een oorlog zou zijn met 1000 soldaten aan de overkant en ik ben de enige om die tegen te houden, dan ben ik geschikt omdat te doen. Ik blijf strijden en trek lessen uit de wedstrijden. Wat kon ik zeggen na OHL? Ik kon verwijzen naar pech met de VAR, een foute voorzet...Maar dan doe ik wat iedereen zou doen: excuses zoeken. Dat wil ik niet. Ik wil eerlijk zijn met mezelf. Op het moment dat het wel eens goed gaat, ga ik ook rustiger en bescheidener zijn dan andere mensen.”

Kogel opvangen

Wat was dan exact het probleem na OHL? “Als een voetbalmatch maar 80 minuten zou duren, dan zou Anderlecht nu op kop staan met 3 punten los. We hebben veel balbezit, schieten veel op doel...Dan spelen we als een topploeg tot we scoren. Opeens worden we dan een ander team. Het zit niet in ons spel om 30 minuten te verdedigen. Mijn job is ervoor zorgen dat zo’n zwak punt geen zwak punt blijft. Daarin moet meer stabiliteit komen, maar vergeet ook niet dat we een jong team zijn. Mogelijk spelen die gasten over enkele jaren een WK - het zijn de beste - maar nu kan leeftijd nog een rol spelen”

De vraag is of Vince The Prince zijn spelers niet te veel beschermde door zo hard te zijn voor zichzelf. “Als het moet vang ik een kogel op. Mijn jongens hadden alles gegeven, maar ze zeiden ook direct dat het hun verantwoordelijkheid was. Dit is gewoon een collectief verhaal. Intern ben ik ook snoeihard en rechtuit naar de ploeg toe. Dat moet als we willen leren, maar het is wel een collectief verhaal.We moeten de perceptie keren. Toen ik indertijd bij Man City arriveerde zei men ook dat City op het laatste moment alles verloor. De situatie was helemaal anders toen ik wegging.”

Het tij moet vrijdag al gekeerd worden op het veld van Kortrijk waar Kompany met Yves Vanderhaeghe een ex-ploegmaat treft. Vorig jaar ging RSCA daar nog onderuit met 4-2. “Vorig seizoen waren we veel beter dan Kortrijk in de eerste helft, maar toen begon Yves Vanderhaeghe te brullen en te roepen en zijn team begon te vechten voor hem. Dat is zijn sterkte en zit in zijn karakter. We mogen de wapens van Kortrijk niet onderschatten, maar moeten vooral van onze eigen sterktes uitgaan. Ik vind het wel altijd leuk om tegenover een oude ploegmaat te staan die nu een trainer is met grijs haar en een klein buikje. (lacht). Zelf ben ik zover nog niet.”