Niels Cremers, de man van VRT-journalist Riadh Bahri: ‘Eén slippertje hoeft geen probleem te zijn’

Heel veel voorbereidingstijd heeft Riadh Bahri niet gehad, kan Niels Cremers al verklappen. “Een paar maanden geleden werd hij opgebeld. Hij keek naar het telefoonnummer, vloog de kamer uit en kwam daarna terug met een big smile: ‘Dat was hét telefoontje! Ik zit in De slimste mens.”

Heeft hij getwijfeld? Als journalist bij de VRT heeft hij een reputatie hoog te houden.

“Geen moment. Hij heeft zich ook goed voorbereid, al is dat zinloos: studeren voor De slimste mens is zoiets als een vislijn uitgooien in de oceaan. (geheimzinnig) De opnames zijn volop bezig, dus ik weet al één en ander, maar ik zeg niets. Behalve dat hij héél zenuwachtig was. En dat ik mee zat te sterven in het publiek.”

Hij komt natuurlijk al op tv, maar de impact van De slimste mens is niet te onderschatten. Is hij klaar om een BV te worden?

“Hij noemt zichzelf nu ‘een C-figuur van de VRT’. (lacht) Ik denk dat De slimste mens nog beter bekeken zal worden dan anders: alle cafés zijn dicht en de mensen hebben niets te doen. Hij zou niet de eerste kandidaat zijn die na zijn deelname heel bekend wordt. We zien wel hoe het loopt. Het is wellicht egoïstisch om te zeggen, maar het zou niet slecht zijn als hij niet té ver raakt. Als hij plots een vedette zou worden, verandert dat de dynamiek in onze relatie. Zo kun je uit elkaar groeien.”

Dat zou snel zijn. Jullie zijn in juni getrouwd.

“We hadden van alles gepland. Vrienden hebben een domein in Frankrijk, in een dorpje met hooguit vijftig inwoners. Het enige wat je er hoort, zijn koebellen. Heel pittoresk. Op het domein staat een prachtig gerenoveerde schuur. Daar wilden we een feest van meerdere dagen geven voor vrienden en familie, maar toen kwam corona. We hebben nog een tijdlang gehoopt dat het feest kon doorgaan, maar toen de enige vlucht naar de luchthaven daar in de buurt werd geschrapt, wisten we: het zal niet lukken. We wilden ook geen risico nemen. We wilden niet op ons geweten hebben dat iemand daar besmet zou raken.

“De datum voor de wettelijke trouw lag vast, en om toch iets van een feestgevoel te hebben, hebben we dat laten doorgaan. Er mochten maar twintig mensen aanwezig zijn, maar het had iets ongelooflijk moois. We kwamen net uit de lockdown en sommige familieleden hadden we maanden niet gezien. Mijn oma van 87 heb ik daar teruggezien. Er was regen voorspeld, maar de zon scheen de hele dag. We hebben er echt van genoten.”

Komt er alsnog een groot feest?

“Ja, in hetzelfde weekend volgend jaar. We duimen dat het kan doorgaan. Ik probeer me er niet over op te winden, maar Riadh maakt zich meer zorgen.”

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

“Zoals dat gaat bij moderne mensen: online. Zes jaar geleden herkende ik hem meteen op Tinder: ik keek destijds naar Login, het programma dat Riadh op Canvas presenteerde, gewoon om zijn leuke smoeltje te zien. We waren een match, wat betekent dat we elkaar berichten konden sturen, en we hadden een paar boeiende gesprekken. Maar na een tijdje liet hij niets meer van zich horen. Een paar jaar later kwam ik hem tegen op Facebook. We raakten aan de praat, maar opnieuw liet hij het gesprek doodbloeden. Daarna kwam ik hem op Grindr tegen en spraken we eindelijk af om elkaar te ontmoeten. De vonk sloeg meteen over. Het was een broeierige zomerdag en we trokken van café naar café. We raakten niet uitgepraat, en ik heb die avond met opzet mijn trein gemist. We hebben halsoverkop een hotel geboekt, en daarna de hele nacht braaf naast elkaar gelegen. Volgens mij zat hij toen ook al op een roze wolk, want hij kwam te laat op zijn werk, de enige keer in zijn carrière tot nu toe. We zijn vrij snel gaan samenwonen, en een jaar later heeft hij me ten huwelijk gevraagd. Voor mij hoefde dat nog niet, maar hij wilde het erg graag en het zit goed tussen ons, dus ik dacht: waarom niet?”

Wat trok je aan in hem?

“Hij kwam heel energiek, opgewekt en passioneel over. Het voelde gewoon goed. Ik ben niet zo’n sociale persoon, ik heb vaak moeite om een gesprek aan te gaan, maar met hem zat ik non-stop te praten. We hebben heel veel raakpunten, het gesprek viel nooit stil.”

Zijn raakpunten belangrijk in een relatie voor jou?

“Ja en nee. Het is leuk dat we dingen delen, maar naarmate ik hem beter leerde kennen, bleek hij op sommige gebieden ook totaal anders te zijn. Hij heeft een grote interesse voor de Amerikaanse politiek, mij interesseert dat echt niet. Wat ook goed is, want zo kunnen we nog iets van elkaar leren.”

Wat verwacht Riadh van de Amerikaanse verkiezingen? Wordt Donald Trump herverkozen?

“Hij denkt van wel. Laten we hopen dat de mensen nu wél allemaal stemmen en dat er niet zoveel thuisblijven, zoals vier jaar geleden. Riadh heeft zich dat toen erg aangetrokken. Niet dat ik er wakker van lig, want de gevolgen voor ons land zijn vrij beperkt. Maar hij acht de kans wel reëel dat Trump aan de macht blijft, ja. Het is Amerika, hè: daar kan alles.”

BLAADJES STRELEN

Riadh maakte in 2014 een documentaire over de depressie waarmee hij worstelde. Kende je hem toen al?

“We hadden elkaar al online gesproken. Het verklaarde veel. Om eerlijk te zijn: toen hij een tweede keer ons gesprek liet doodbloeden, was ik boos. Maar toen ik de documentaire zag, begreep ik hoe het kwam: je weet nooit in welke levensfase mensen zitten als je hen ontmoet.

“Ik vond die documentaire ongelofelijk sterk en gedurfd, nog altijd trouwens. Er zijn negatieve reacties op gekomen – ‘Blètsmoel!’ – maar gelukkig ook veel positieve. Hij was de eerste die depressie een gezicht gaf, en ik denk dat hij veel mensen iets heeft bijgebracht. Mij ook. Voordien had ik ook iets van: voel je je slecht? Get over it!”

In De Morgen zei hij: ‘Het was makkelijker om me als homo te outen dan als depressieve jongeman.’

“En hij is van Arabische afkomst, met een zeer traditionele vader. Kun je nagaan hoe groot het taboe is. Daarom is het zo goed dat hij zijn documentaire heeft gemaakt tíjdens zijn depressie. Hij tóónde het. Hij zegt nog vaak hoe moeilijk het was om met mensen te praten. Hoe velen hem begonnen te negeren of net hun mening wilden opdringen, terwijl hij alleen nood had aan een luisterend oor. Het is erg om te zeggen, maar ik begrijp dat. Als een kennis zwaar ziek zou worden, zou ik die misschien ook ontwijken. Uit onzekerheid: hoe moet ik met die ziekte omgaan? Wat moet ik zeggen en wat mag ik zeker niet zeggen? Ook dat heeft Riadh me geleerd: je kunt niets verkeerds zeggen. Luister gewoon.”

Schrikte zijn depressie je af?

“Nee. Ik moet wel toegeven dat ik nu, als ik weet dat hij in een heftige periode zit, vurig hoop dat hij sterk genoeg is om niet te hervallen. Het is soms moeilijk in te schatten: hij praat niet makkelijk over zijn gevoelens.”

Sta jij vrolijk in het leven?

“(denkt na) Als je het aan mijn vrienden vraagt, zullen ze zeggen dat ik zwartgallig ben. Maar dat is iets van vroeger. De laatste twee jaar zit ik echt goed in mijn vel. Ik kan blij worden van kleine dingen. Dat wij hier nu in de najaarszon op een terras zitten, bijvoorbeeld, terwijl ze regen hadden voorspeld. De planten in ons huis groeien en bloeien. Ik streel de blaadjes en word daar supergelukkig van.”

Waarom lukte dat vroeger niet?

“Ik zat in de knoop met mijn geaardheid. Ik ben opgegroeid in een heel traditionele omgeving: hetero zijn was de norm. Over homo’s werden grapjes gemaakt, ‘homo’ was een scheldwoord. Dat blijft hangen bij een kind. Ik heb lang het gevoel gehad dat er iets mis was met mij. Ik durfde niemand te zeggen dat ik op mannen viel en voerde continu een show op. Maar vijf jaar geleden lukte dat niet meer. Ik studeerde in Leuven, maar ik ging bijna nooit naar de les. Ik sloot me op en wilde niemand zien. Het ging volledig de verkeerde kant op. Ik moest vertellen hoe het zat, ik kón die show niet meer opvoeren. Toen pas ben ik uit de kast gekomen.

“Het eerste jaar was heel zwaar. Mijn vader kon er moeilijk mee om, en zelf moest ik ook mijn weg vinden. Ik heb in die periode veel dates gehad, en veel foute signalen uitgezonden of zelf signalen verkeerd geïnterpreteerd. Ik ben een paar keer serieus gekwetst. De ommekeer kwam er door een aflevering van Reizen Waes. Tom Waes trok daarin naar Noord-Korea. Ik was geen wereldreiziger, ik was hooguit eens met de familie naar Griekenland geweest. Maar op de één of andere manier prikkelde die aflevering me zodanig dat ik besloot om voor twee maanden in mijn eentje naar Azië te gaan. Het was niks voor mij, en ik heb daar de dagen afgeteld. Maar die ervaring heeft me gevormd. Ik heb mezelf tijdens die reis leren kennen en aanvaarden. Achteraf gezien was het een kickstart van mijn huidige leven, en de liefde voor het reizen is nooit meer weggegaan.”

Een liefde die Riadh, als luchtvaartspecialist, ongetwijfeld met jou deelt.

“(knikt) We zijn allebei ook extreem in onze passie voor vliegtuigen. Als we op reis gaan, zouden we de bestemming durven te kiezen op basis van het vliegtuig waarmee we kunnen reizen. Nu zijn er weinig vluchten, maar vroeger gingen we geregeld naar het spottersplatform in Zaventem. Daar stonden we dan als twee nerds naar boven te gapen. We hebben ook een app die je vertelt welk vliegtuig er overvliegt. Twee weken geleden gingen we iets drinken bij een vriendin die in de buurt van de luchthaven woont, en op het terras zaten we voortdurend naar de lucht te kijken. Gênant, eigenlijk. Ons hart bloedt nu de sector het zo moeilijk heeft, zeker omdat er vaak koppels in werken en gezinnen zonder inkomen vallen. Ik kan me het lot van die mensen echt aantrekken. Ook uit andere sectoren, trouwens: Wibra ontslaat honderden werknemers: zo'n bericht weegt op mijn gemoed.”

Hoe ziet Riadh de toekomst voor de luchtvaart?

“Het ziet er niet goed uit, hè. Niemand twijfelt er nog aan dat we voor een zware winter staan. En wie weet wat er nog volgt.”

Jij werkt als laborant aan de KU Leuven.

“Nog maar net. In juni werd ik ontslagen aan de Universiteit Hasselt, waar ik in een onderzoeksproject zat. Maar het geld was op en het project werd stopgezet. Het had niets met corona te maken, het viel toevallig samen. Mijn ontslag kwam onverwacht, want ik had pas zes maanden eerder een vast contract gekregen. Maar ik vond meteen een nieuwe job, ik hoef niet meer zo ver te pendelen en ik ben in een heel tof team terechtgekomen. Ik werk in het Rega Instituut en zoek mee naar een vaccin tegen corona. Heel boeiend.”

Wanneer komt dat vaccin er?

“(aarzelt) Ik weet niet of ik daarover mag praten. Mijn baas, Johan Neyts, communiceert over de vorderingen, ik laat dat liever aan hem over.”

Wat doe je naast je werk?

“Ik sport veel, dat zou ik niet kunnen missen. Ik sta elke dag om twintig over vijf op voor mijn krachttraining – Riadh is een avondmens en hij vindt het erg jammer dat ik zelfs in het weekend niet in bed blijf liggen. Ik hef gewichten tot het niet meer gaat, en probeer dan tóch nog door te gaan. Ik heb een app om mijn vorderingen bij te houden, en ik kan er echt blij van worden als ik 5 kilo méér kan heffen.”

Vind je het belangrijk om er goed uit te zien?

“Ja. Ik ben van nature heel mager, en als kind heb me ik daar heel slecht over gevoeld – ik heb nog vaak het gevoel dat ik eruitzie als dat schriele jongetje van 15, dus train ik als een gek om spiermassa te kweken. En om wat aandacht van mijn man te krijgen. (lacht) Ook voor hem wil ik er goed uitzien.”

DOOD ACHTER STUUR

Wilde je als kind al laborant worden?

“Absoluut niet. Ik ben heel blij waar ik nu zit, maar ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik het voor de rest van mijn leven wil doen. Wat dan wel? Geen idee. Ik zal dat nooit echt weten. Ik ken mensen die van jongs af wisten wat ze wilden doen, en die daar nu heel gelukkig mee zijn. Ik benijd hen: dat moet vast rust in je hoofd geven.

“Ik was als kind gefascineerd door dieren, maar de job van dierenarts zou niets voor mij geweest zijn. Ik ben bang van bloed, naalden en scalpels. Uiteindelijk heb ik me ingeschreven voor de richting biologie, dat was het jaar waarin ik nooit naar de les ging. Ik ben daarna overgestapt naar biotechnologie, omdat ik per se een diploma wilde. Het was geen keuze vanuit de grote passie, maar uit noodzaak. Maar het bleek wel een goede keuze: ik deed het graag.”

Was je niet liever in de luchtvaart gaan werken?

“Interessant dat je het vraagt. Ik heb een paar maanden geleden bij Skeyes gesolliciteerd voor een job als luchtverkeersleider. Ik ben ver geraakt in de selectieprocedure, maar ik ben toch afgevallen. Ik ben daar echt niet goed van geweest. Vooraf had ik niet gedacht dat ik door de tests zou raken, en toen ik toch slaagde, begon ik hoop te krijgen. Ik ben het nét niet geworden. Ik was liever in het begin afgewezen, dan wist ik dat ik er niet geschikt voor ben. Ik vloek nog steeds als ik door Zaventem rijd en de toren van de luchtverkeersleiders zie, maar dankzij mijn huidige job heb ik het een beetje kunnen loslaten. Je kunt daar ook maar tot je 30ste solliciteren, en ik ben er 29.”

En een job als piloot?

“Oei, nee, dat is niets voor mij. Ik heb zelfs geen rijbewijs. Zo'n opleiding is bovendien ook financieel een zware dobber: ze kost zeker 100.000 euro. Dat zou ik in het huidige klimaat niet durven. Riadh volgt ze nu wel, maar de droom om commerciële vluchten te kunnen maken heeft hij losgelaten: veel piloten vinden geen job. Hij vliegt nu als hobby met een Cessna, een eenmotorig sportvliegtuigje.”

Hij zei in Humo: ‘Solo vliegen is beter dan een orgasme.’

“(lacht) Vliegen was zijn kinderdroom, ik kan me dus wel inbeelden dat die eerste vluchten hem een enorme adrenalinestoot gaven. De voorbije maanden zijn de lessen helaas vaak afgelast.”

Waarom heb je eigenlijk geen rijbewijs?

“Ik ben bang in het verkeer. Als ik ooit achter het stuur kruip, krijg ik gegarandeerd een ongeluk en ga ik dood, dus rijd ik met een step. Dan nog is het opletten geblazen, want veel mensen doen maar wat in het verkeer. En als ik naast Riadh in de auto zit, geef ik de hele tijd opmerkingen zoals Hyacinth Bucket uit Keeping Up Appearances. Dat vindt hij niet fijn, maar het is sterker dan mezelf.”

Wacht even: als je ooit achter het stuur zou kruipen, ga je dood?

“Daar ben ik zeker van. Dat is mijn buikgevoel. Voor mijn interview bij Skeyes gaf Riadh me advies over wat ik moest zeggen, en achteraf denk ik: ik had niet naar hem mogen luisteren, maar gewoon mijn gevoel moeten volgen. In mijn werk kan ik heel rationeel zijn, maar als ik moet kiezen, vind ik gevoel belangrijker dan ratio.”

Naast de Amerikaanse politiek volgt Riadh ook de binnenlandse politiek op de voet: hij twittert er geregeld over. Deel je die interesse?

“Niet echt. Het is vaak zo'n circus. Politici zitten maar te tweeten en informatie te lekken tijdens vergaderingen. Ik denk dan: neem die mannen hun gsm eens af! Ik heb ooit een vakantiejob in Plopsaland gedaan, en toen ik een keer per ongeluk mijn gsm in mijn zak had laten zitten, kreeg ik onder mijn voeten. En zij mogen dat wel?

“Ook al die dreigementen van de voorbije maanden hebben me geërgerd: 'Als de formatie mislukt, móéten er nieuwe verkiezingen komen.' Ik dacht: jongens, we hébben gestemd, regel het nu eens! Zo gênant dat dat bijna vijfhonderd dagen heeft moeten duren. Maar goed, ik ben blij dat de nieuwe regering er is, en het is fijn om te zien dat ze vanaf dag één daadkracht toont. Dat stemt me hoopvol. Hopelijk zetten ze nu door.”

Onder de hashtag #nietmijnregering is er ook protest: dit is niet de regering waarvoor we gestemd zouden hebben.

“Open Vld heeft verloren maar levert de premier, en de grootste partijen zitten in de oppositie. Dat gaat er bij mij niet in, maar zo werkt het systeem, zeker?”

Jullie wonen in Molenbeek. Vorig jaar tweette Riadh dat hij jouw hand niet vastneemt op straat omdat hij bang is dat jullie nageroepen zouden worden.

“Hij kreeg daar veel kritiek op: hij werd weggezet als de Vlaamse middenklasser die niet moest zeuren. Maar wat hij schreef, was terecht: we worden voortdurend aangegaapt of nageroepen, zelfs als we gewoon naast elkaar lopen. In Molenbeek durven we niet hand in hand te lopen, in Brussel-stad kan het wel. Dat is toch niet normaal? We hebben ook ooit geklaagd over het feit dat iedereen zijn grof vuil – sofa's, kleren, toestellen – op straat gooit. Ook toen kregen we als antwoord dat dat nu eenmaal zo is in Molenbeek. Ik kan daar zó boos van worden. De Belgische normen en waarden lijken er niet meer te gelden.”

Raakt het jullie als jullie worden nageroepen?

“Riadh kan zich daar echt slecht door voelen, zelfs bang. Ik niet. Ik word er alleen maar kwaad van. Ik wil vaak iets terugroepen, maar hij houdt me tegen: ‘Voor hetzelfde geld hebben ze een pistool of een mes.’ Hij heeft gelijk: in Molenbeek is alles mogelijk. Er heerst straffeloosheid: iedereen rijdt er door het rood, en wie er durft te fietsen, wordt omvergereden.”

Na de aanslagen in Parijs in 2015 bleken verschillende daders, onder wie Salah Abdeslam, uit Molenbeek te komen. Jan Jambon, toen minister van Binnenlandse Zaken, beloofde een grote opkuis.

“Daar hebben we weinig van gemerkt. We voelen ons er alleszins vaak niet thuis.

“Mensen vragen soms waarom we niet gewoon verhuizen, maar we wonen graag in ons appartement. Riadh heeft het acht jaar geleden gekocht en we hebben het helemaal naar onze zin verbouwd. Het zou jammer zijn om dat achter te laten.”

Riadh is half Tunesisch. Maakt dat het nog moeilijker?

“In Molenbeek niet. Maar racisme is hem niet vreemd. Op Twitter krijgt hij weleens met trollen te maken, mensen die hem niet kennen en toch lelijke dingen sturen. Hij voelt zich daar telkens beroerd van. Ik vind dat erg. Ik sta misschien naïef in het leven, maar ik kan er echt niet bij dat iemand zich daarmee bezighoudt.”

Hebben jullie het Black Lives Matter-debat gevolgd?

“Ja, natuurlijk. Ik word er boos van als mensen door hun kleur, geaardheid of afkomst gediscrimineerd worden. Dat is fout, punt. Maar we moeten ook niet té politiek correct willen zijn. Tegenwoordig trap je altijd wel op iemands tenen. Mensen voelen zich zo snel aangevallen. En in coronatijden is dat niet verbeterd.”

Riadh zei in Humo dat hij is opgegroeid in een gezin waarin overspel nadrukkelijk aanwezig was. Zou jij hem een scheve schaats kunnen vergeven?

“Ja. Nu ja, het hangt ervan af. Als er sprake zou zijn van een emotionele band met een ander of als hij voortdurend stiekem zou afspreken, zou het moeilijker liggen. Maar één uitschuiver hoeft voor mij absoluut geen deal breaker te zijn. Zoiets gebeurt nu eenmaal. Ik vind het vaak jammer als mensen daar een gezin voor in de steek laten, maar elke situatie is natuurlijk anders.”

En omgekeerd? Zou Riadh ermee om kunnen?

“Dat weet ik niet. Hij heeft ooit gezegd dat het niet per se het einde van onze relatie zou betekenen als ik een uitschuiver zou maken. Maar dat is alweer een hele tijd geleden. Ik vermoed dat het bij hem ook van de situatie zou afhangen.”

Is hij snel jaloers?

“O, ja. Sinds we getrouwd zijn, gaat het beter, maar vroeger: oeioei! Als ik een afspraakje met homovrienden had, werd ik achteraf ondervraagd. Ik vond dat best gek, want zelf ben ik helemaal niet jaloers. Als hij naast een knappe man zit, ben ik hooguit jaloers omdat ik niet naast die man zit. (lacht) Ik weet wat ik aan hem heb, ik maak me geen zorgen.”

Volgend jaar word je 30.

“Ik schrik er soms zelf van als mensen me naar mijn leeftijd vragen, want ik voel me nog steeds 22. Het is maar een getal, hè. Ik kan me inbeelden dat het erger is als je 60 wordt, omdat je dan weet dat het meeste achter je ligt. Maar 30 vind ik helemaal oké. Ik ben ervan overtuigd dat je beste jaren tussen je 35ste en je 40ste liggen. Dan heb je rust en stabiliteit, je kent jezelf en je hebt professioneel je richting gevonden.

“Bij Riadh was die kaap van 30 een heel ander verhaal. Hij zat ermee in. Hij had het gevoel dat hij afscheid moest nemen van zijn jeugd, denk ik. Maar hij gedraagt zich vaak als het grootste kind dat ik ken. (lacht)”

De onvermijdelijke vraag als je 30 wordt: denken jullie aan kinderen?

“Nee. We willen er geen. Om de egoïstische reden dat kinderen je hele leven overhoophalen en wij onze vrijheid niet willen opgeven. Linde Merckpoel kreeg onlangs een storm over zich heen toen ze zei dat ze niet op een roze wolk zit nu ze zwanger is, en dat ze bang is voor wat er op haar afkomt. Ik begrijp dat dat hard binnenkomt bij mensen die moeite hebben om zwanger te worden, maar ik snap wat ze bedoelt. Als je een kindje krijgt, wordt je hele leven op z'n kop gezet. Ik vond het knap van haar om dat te benoemen.

“Riadh spreekt soms wel over een pleegkind. Als hij er volgende week één zou willen, zou ik nee zeggen, maar op lange termijn zie ik het ons nog wel doen.”

Misschien moet hij eerst nog even de slimste mens ter wereld worden?

“(grijnst) Wie weet.”

De slimste mens ter wereld, VIER, maandag tot donderdag, 21.35 uur

© Humo