Voor wie het nog niet gelooft: Royal Antwerp FC heeft wel degelijk Tottenham Hotspur geklopt. Met 1-0, maar het had evengoed 3-0 of 4-0 kunnen zijn. Alle spelers waren op niveau, maar ook ‘poppenspeler’ Ivan Leko, die José Mourinho aftroefde, mag de nodige pluimen op zijn hoed steken. Hij realiseerde een stunt vanjewelste.

Na drie zeges op rij hadden de spelers van Antwerp al een vertrouwensboost gekregen. Na de woorden van José Mourinho – die hen “the most difficult opponent” noemde – kregen ze ook nog een egoboost. 25 jaar geleden kreeg de Great Old in de UEFA Cup nog tweemaal slaag van een Engelse ploeg (0-5 en 5-2), maar nu geloofden de spelers echt in een stunt. En niet alleen omdat Kane, Son en – helaas voor ons Belgen en hemzelf – zelfs Alderweireld bij de bezoekers op de bank zaten.

Ook op die bank: The Special One. Altijd een eer om een charismatisch topcoach als José Mourinho in België te mogen ontvangen. Maar de show stelen, deed hij allerminst. Ofwel stond hij stoïcijns voor zijn dug-out ofwel zocht hij de warmte van die dug-out op. Het was daarentegen Ivan Leko die opviel. Niet alleen door zijn sneakers – zo wit als de pas geschilderde Tribune 2 – maar vooral door zijn geroep. Seck! Seck! Ritchie! Inside! Outside! Push! Push! Up! Cambio! Bravo! Hij begeleidde elke actie als een dirigent of poppenspeler en zorgde hij er – bij gebrek aan fans, allen een traantje latend voor de buis – voor dat zijn spelers niet in slaap werden gewiegd door Spurs.

Daar is Mbokani

Het hielp hoor. Vanaf minuut één – waarin Refaelov Lloris al onder vuur nam – zat Antwerp in de wedstrijd. Het zette hoog druk en bouwde zelf uiterst verzorgd op, zoals Leko het graag ziet. Vooral via de linkerflank van Juklerod bleek er wat mogelijk. Op corner van diezelfde Juklerod kopte een sterk spelende Gerkens – Anderlecht, let zondag maar op – ook de eerste grote kans naast.

Het zat echt prima in elkaar bij de thuisploeg. Haroun rende, Hongla verdeelde, De Laet tackelde, Seck buffelde,… En Mbokani… was zowat de enige die niet in het stuk voorkwam. Maar rond het half uur zag de Congolese spits zijn moment dan toch gekomen. “In zo’n topmatch kan ik alijd iets meer”, had hij ons gezegd en dus nam hij de bal af van Davies – de laatste verdediger – en legde hij netjes opzij tot bij Refaelov. De Israëliër leek de ogen even dicht te doen en knalde keihard in doel – onhoudbaar voor Lloris. 1-0: waanzin, maar verdiend.

Toonde Tottenham dan helemaal niks? Tuurlijk wel. Maar het kon maar tot de grote baklijn combineren. Van daar moesten Bergwijn, Winks, Lo Celso dan maar trappen, maar Butez had met hun bescheiden pogingen geen probleem. Ook Bale probeerde, maar vlamde ver over.

Rusten deden we met 1-0, maar het scheelde niet veel of Miyoshi kon vlak ervoor nog de 2-0 maken. En ook vlak ná rust creëerde Antwerp meteen een reuzekans. Refaelov dacht opnieuw te kunnen juichen, maar werd in extremis geblokt. Nóg zo’n reuzekans, tien minuten later. Mbokani kreeg de bal vanaf een meter of twee voor doel nog óver dat doel. Lloris moest ook nog eens een poging van Juklerod met de vingertoppen over tikken. En zeggen dat Mourinho aan de rust al vier (!) wissels had doorgevoerd. Hojbjerg, Lamela, Lucas en Son kwamen erop, Kane volgde een kwartiertje later.

Opvolger van Vanhaezebrouck

Leko hield het aanvankelijk bij één vervanging – méér was totaal niet nodig. Buta loste Miyoshi af en mocht tegen Tottenham – Tottenham A dus nu – bewijzen waarom een drietal Premier League-clubs vorig seizoen interesse toonde. Het werd logischerwijze al wat warmer voor het doel van Butez, maar grote kansen? Nope, niks daarvan. Een grote kans – we moeten het wéér een reuzekans noemen – kreeg Juklerod aan de overkant, toen hij op de counter moederziel alleen op Lloris mocht afstormen. De 2-0 was nu echt in de maak, maar ook de Noor kon niet scoren. Tot ontgoocheling van de hele Antwerp-delegatie mikte hij onbesuisd over. Het had zomaar al 3-0 of 4-0 kunnen staan.

Vijf minuten staken enkele supporters achter het stadion al vuurwerk af en we dachten: hopelijk voor hen vieren ze niet te vroeg. Maar neen hoor: de stunt werd wel degelijk een feit. Het AA Gent van Hein Vanhaezebrouck, dat Tottenham drie jaar geleden klopte, heeft een opvolger: het Antwerp van Ivan Leko. Paul Gheysens was er destijds bij toen Gent thuis – in ‘zijn’ Ghelamco Arena dus – met 1-0 won. Maar dit keer, in zijn Bosuil – zonder aanhalingstekens – kon hij pas echt juichen. Met een 6 op 6 mag zijn club nu al dromen van Europees voetbal na Nieuwjaar.

 (David Van den Broeck)