Ex-contactonderzoeker aan het woord: "Sommige mensen willen de ernst van de situatie echt niet inzien"

"Als pas afgestudeerde was het moeilijk om meteen werk te vinden, zeker tijdens deze coronacrisis. Toen ik door een interimkantoor werd opgebeld met de vraag of ik tijdelijk als contactspeurder wilde werken, besloot ik om te solliciteren. Na een kort online gesprek met het callcenter kreeg ik het nieuws dat ik was aangenomen. De nood aan contact tracers was toen al, begin oktober, erg groot. Dat toonde voor mij aan dat de overheid een tweede lockdown vreesde. In totaal werkte ik een maand als contactonderzoeker, want na enkele weken kreeg ik een andere jobaanbieding." 

"Samen met de andere starters - een diverse groep van pas afgestudeerden en mensen van middelbare leeftijd die hun job verloren door corona - kreeg ik een opleiding van vier dagen. Ondanks die inloopdagen voelde ik me best onvoorbereid toen ik zelf aan het bellen sloeg. Of dat aan de opleiding lag? Ik denk het niet. Je belt met zoveel verschillende mensen dat een opleiding je niet kan voorbereiden op élke situatie. Er werd ons aangeraden om bij twijfel tijdens een telefoongesprek even met een teamcoach te overleggen, dat stelde me gerust." 

"De periode van Netflix kijken en spelletjes spelen was begin oktober zeker en vast voorbij. Ik heb net de ommekeer meegemaakt. Collega's die al sinds maart of de zomer actief waren, schrokken hoe de situatie op enkele weken zo veranderde. Er waren geen lange wachtpauzes meer. Als je een dossier had afgesloten, stond het volgende al klaar om gestart te worden. Op een dag deed ik gemiddeld tussen de 35 en 60 telefoongesprekken. Het aantal hing af van hoe lang ik met besmette personen of hun contacten praatte, maar ook voicemails en foute nummers worden opgenomen in die aantallen."

"Hoewel de meeste mensen vlot meewerkten, viel het me op hoe nonchalant sommige medeburgers deze crisis aanpakken. Ondanks de stijgende cijfers willen sommige mensen de ernst van de situatie echt niet inzien. Ik herinner me een man die een hoogrisicocontact was van een besmette persoon. Toen ik hem opbelde, hoorde ik dat hij in de auto zat. Ik vertelde hem dat hij meteen naar huis moest rijden en in quarantaine gaan, waarop hij antwoordde: "Ik heb geen koorts of andere symptomen. Ik dacht dat ik dan nog mocht buitenkomen."  

"Net voor de horeca vier weken moest sluiten, belde ik af en toe met besmette mensen - jong en oud - die meerdere keren per week met verschillende vrienden op restaurant of café gingen. Toch wil ik niet zeggen dat daar de broeihaarden zitten, want evengoed waren er mensen die op bezoek gingen bij heel wat meer contacten dan de maatregelen toestaan. Ook als contact tracer zit je middenin de crisis. Je belt de ganse dag met mensen die zich ziek en minder ziek voelen, of mensen die eenzaam zijn, bijvoorbeeld oudjes die hun familie niet meer kunnen zien. Als je dan zo'n superverspreiders aan de lijn krijgt, is het soms moeilijk om op je tong te bijten." 

"Het systeem van de contactopvolging kent zeker nog kinderziektes. Een van de meest vervelende dingen is dat je het dossier van verschillende gezinsleden niet samen in één telefoongesprek kan afhandelen. Iedereen krijgt een apart dossier en dat dossier kan op verschillende tijdstippen bij verschillende collega's terechtkomen. Dat ouders met veel kinderen na het zoveelste telefoontje van de contactopvolging brommend opnemen, kan ik alleen maar begrijpen." 

"Tijdens mijn werkperiode konden we meestal heel snel besmette personen bereiken. Dat ging van de dag waarop ze hun testresultaat ontvangen hadden tot een dag daarna. Dat leidde soms tot vervelende situaties: enkele keren nam iemand op die nog niet wist dat hij of zij positief had getest. Sommige artsen kunnen door de drukte niet iedereen meteen op de hoogte brengen. Sinds oktober mogen contactspeurders in dat geval het resultaat meedelen. Toen dat nog niet mocht, moesten we vertellen dat de contactopvolging preventief werd opgestart, ondanks dat wij het resultaat op ons scherm zagen."

"Als contactonderzoeker moet je zeker tegen een stootje kunnen en dan heb ik het niet meteen over lastige burgers die niet willen meewerken. Het ergst vond ik bellen naar de oudste generatie in onze samenleving. Ik heb vaak bijna liggen schreeuwen om een hardhorig oudje uit te leggen wie ik was en waarom ik belde. Het brak mijn hart als ik de paniek in hun stem hoorde en hen probeerde gerust te stellen. Een collega belde bijvoorbeeld ook naar een bejaarde man, maar het was zijn kleinzoon die opnam. Zijn grootvader was net overleden na een besmetting met het coronavirus. Zo'n situaties neem je toch mee naar huis."

"Ik denk dat contactopsporing van groot belang is om de strijd tegen Covid-19 te halen. Dat heeft deze job me doen inzien. Sommige mensen zijn echt heel ziek en hebben amper energie om hun contacten aan jou te bezorgen. We vragen besmette personen ook waar ze mogelijk het virus opliepen. De meesten weten het niet of willen het misschien niet vertellen. Het voelde voor mij als dweilen we met de kraan open, zeker wanneer je iemand aan de lijn hebt die de situatie niet ernstig neemt. Meer sensibilisering lijkt me echt wel aan de orde."