Ondanks alles toch wat te vieren: AA Gent mag 120 kaarsjes uitblazen

De levensloop van AA Gent gaat vér terug. Opgericht als voetbalafdeling van de Association Athlétique La Gantoise op 31 oktober 1900, debuteert de Gentse voetbalclub in 1913 in eerste klasse. De eerste helft van de vorige eeuw wordt er mede door twee wereldoorlogen een aantal jaar niet gevoetbald, maar in het tweede deel valt er op sportief vlak wél wat te beleven. Begin jaren vijftig wordt het Jules Ottenstadion uitgebreid en eindigt La Gantoise steevast aan de kop van het klassement. Het leidt tot de eerste prijs op het hoogste niveau: de Beker van België, in 1964.

Kan daarover meepraten: Gilbert De Groote. De voormalig verdediger speelde twintig jaar voor de club en heeft meer dan 300 matchen op zijn naam staan. Gevraagd naar zijn favoriete moment, moet hij niet twijfelen. “Het seizoen ‘69-’70 was schitterend. We kwamen toen écht dicht bij de titel, maar moesten die uiteindelijk aan Standard laten. We beschikten ook over een topploeg, die nadien wat uit elkaar gevallen is.” Het lijkt op het begin van een aantal schone jaren, maar niks is minder waar. In Europa gaat La Gantoise compleet de mist in tegen Hamburg, en degradeert het enkele seizoen later zelfs naar tweede klasse. In ‘74 lijkt het dieptepunt bereikt, wanneer AA Gent – de club is intussen vernederlandst – zakt naar derde klasse.

Gelukkig gaat het vanaf dan, over het algemeen genomen, in stijgende lijn met de sportieve prestaties. Begin jaren 90 wordt René Vandereycken aansteld als trainer van een erg jeugdige ploeg. De coach haalt ook Erwin Vanderbergh naar Gent, die dat jong geweld op het veld in toom mag houden én met zijn ervaring voor de nodige doelpunten moet zorgen. “We hebben dat jaar een schitterend seizoen gespeeld, met mannen als Dirk Medved en Rudy Janssens”, vertelt Vandenbergh. “Als ploeg speelden we toen voor de titel, en een jaar later stonden we in de kwartfinale van de UEFA Cup tegen Ajax.” 

Even leek het erop dat Vandenbergh het begin van de competitie zou moeten missen, wanneer er een week voor de start iets in zijn rug schiet. “René wou dat ik mee zou spelen, want ik had heel de voorbereiding meegetraind. Na hard werken, ben ik twee dagen voor de wedstrijd toch klaargeraakt. De openingsmatch tegen Sint-Truiden hebben we toen met 6-2 gewonnen, en ik scoorde vier keer. Zo’n wedstrijden blijven je bij voor het leven, ja.”

Fast forward naar de eeuwwisseling: AA Gent weet de financiële problemen waarmee het al een aantal jaar kampt de kop in te drukken en de ploeg brengt daarnaast ook steeds beter voetbal. Ze nestelt zich definitief in de Belgische subtop en wint in 2010 voor de derde keer in haar bestaan de Beker. In 2013 wordt het Jules Ottenstadion ingeruimd voor de Ghelamco-arena, waar nu zelfs luidop van een titel wordt gedroomd.

En dan komt 2015. AA Gent wint in de play-offs met 2-0 van Standard en haalt de allereerste landstitel in haar bestaan binnen. De Gentenaars doen hun reputatie als mensen die weten hoe ze moeten feesten alle eer aan wanneer ze met 125.000 man de spelers euforisch opwachten in de binnenstad − en daarmee het grootste supportersfeest uit de Belgische voetbalgeschiedenis creëren. Danijel Milićević, die op dat moment zijn eerste seizoen in Gent achter de rug heeft, denkt er met plezier aan terug. “Die taferelen in het centrum van de stad na het winnen van de titel, dat zou je niet terugzien bij Anderlecht of Standard. Met die bootjes door een zingende, feestende massa varen… dat was onwaarschijnlijk.”

Na 120 jaar is AA Gent nog amper vergelijkbaar met de voetbalafdeling van de atletiekclub die ze ooit was, en dat is vanzelfsprekend meer dan logisch. Ook de afgelopen jaren hield de club niet op met groeien. “Ondanks het feit dat de club aan het evolueren is, behoudt ze wel nog steeds die familiale kant die veel mensen aanspreekt”, weet Milićević.

Vandenbergh vindt diezelfde ambiance typerend voor AA Gent. “Ik heb nog de periode meegemaakt van voor de nieuwe tribune, in het Jules Ottenstadion. Ik kan je vertellen: het was anders dan bij de meeste clubs. De supporters, in die setting: dát is wat van Gent een unieke club maakte.”

Gezellig en familiaal, allemaal goed en wel, maar doet Gent binnenkort nog eens mee voor de prijzen? “De club gaat de goede richting uit, ook al gaat het weliswaar iets minder nu”, sluit Milićević af. “Ik zou ze alleszins heel graag nog eens kampioen zien spelen.” Al was het maar voor het feestje achteraf.