Al tweemaal op rij was Antwerp met 1-2 gaan winnen op Anderlecht. In april 2019 waren Mbokani en Lamkel Zé de matchwinnaars, in september 2019 was die eer weggelegd voor Refaelov en Miyoshi. Gingen we naar een nieuwe herhaling van dat scenario? Bij de line-up voor de match stonden Mbokani en Refaelov alvast te dollen, ze hadden er duidelijk zin in. Een voorteken?

Wel was het Anderlecht dat het sterkst uit de startblokken schoot. Butez moest meteen twee afstandsschoten pareren, van Amuzu en Zulj. En moest ook tussenbeide komen toen Tau Verstraete te snel af was en de bal gevaarlijk voor doel bracht.

Verstraete – Birger dan, Louis zat op de bank – was een van drie nieuwkomers in het elftal, samen met Buta en Ampomah. Aanvoerder Haroun, Juklerod en Miyoshi kregen een keertje rust. Dat mocht wel na twee loodzware weken en een uitputtingsslag tegen Tottenham.

Man op man

De strategie van Ivan Leko, in het Lotto Park? De thuisploeg volledig vastzetten van zodra die van achteruit probeerde op te bouwen. Elke keer als Van Crombrugge de bal had, speelde Antwerp man op man: Hongla op Zulj, Gerkens op Sambi Lokonga, Gelin op Nmecha, en ga zo maar door. Dat lukte goed, maar als de Great Old zélf de bal had, werd er te weinig mee gedaan. Leko vroeg ‘action’ van Ampomah, maar dat kwam er nog niet echt uit. Refaelov was wel gretig, maar kon de openingen nog niet vinden. Het eerste gevaar kwam er na een kwartier, toen Gerkens zijn schot afgeblokt zag en Seck de daaropvolgende corner overkopte. Nadien was het lange tijd wachten op kansen.

Het was ook lang wachten op de eerste gele kaart – té lang, vond Vincent Kompany. Gelin en De Laet kwamen een keer goed weg nadat ze afgetroefd waren, uiteindelijk kreeg ‘de Ritchie’ wel een kaart toen hij te hard mekkerde. Hij droeg dan wel de aanvoerdersband, maar Boterberg vond het welletjes geweest.

Anderlecht deed te weinig met de ruimte die het had en uiteindelijk ging Antwerp nog bijna rusten met een 0-1-voorsprong. Gerkens haalde prima uit, maar Van Crombrugge kon het schot nog net in hoekschop duwen. De doelpunten waren dan maar voor na rust, zeker?

Flirten met rood

De bezoekers begonnen die tweede helft behoorlijk slordig. Nadat eerder Hongla al een paar keer gevaarlijk balverlies had geleden, was het nu aan Gelin en Seck om een Anderlecht-aanval op gang te brengen. Gelukkig voor hen trapte Lokonga over en Nmecha naast. Het sein om zelf weer meer te drukken. Waarom ook niet, paars-wit liep echt niet over van vertrouwen en leek moe te worden. Refaelov nam Van Crombrugge stevig onder vuur en even later deed Ampomah hetzelfde. Iets meer gericht naar de rechterhoek en het was bingo. Ook Buta scoorde bijna, de 0-1 hing plots in de lucht.

Eén thuisspeler moest wel nog altijd in de gaten worden gehouden: Nmecha. Niet dat hij een wereldmatch speelde, maar Gelin handen vol met de Man City-huurling. Hij flirtte ook met de tweede gele kaart en misschien was het maar best dat hij last kreeg van krampen. Niet Batubinsika – hersteld van corona en op de bank – kwam hem vervangen, maar wel De Pauw. Hongla schoof een rij achteruit.

Enig mooie goal

Intussen was ook ene Paul Mukairu ingevallen, bij Anderlecht dan. Was het dat hij nog geen minuut gespeeld had en niemand hem eigenlijk kent, dat de Nigeriaanse aanvaller een kwartier voor tijd plots mocht draaien, aanleggen en enig mooi in de bovenhoek trappen? Geen idee, maar de 1-0 stond wel op het bord. Antwerp had bij de goal ook te weinig oog voor de oprukkende Lokonga. Nu moest het achtervolgen, maar de 2-0 – via Amuzu of Nmecha – kwam nog dichterbij dan de 1-1. Ook invallers Bevanente en Miyoshi konden het tij niet meer keren en zo verloor Antwerp voor het eerst sinds 30 augustus een wedstrijd. Het kan niet elke keer feest zijn.