REVIEW. Age of Empires III: Definitive Edition: “Leuk, maar toch vooral uitkijken naar IV”

Ik hou enorm van RTS (real time strategy): Total War, Command and Conquer, Civilisation en zo meer: ik heb stuk voor stuk uren gespendeerd aan die reeksen. Ik vond dat eerder ‘gespendeerd’, mijn vriendin had het toen over ‘uren verslijten aan een spelleke’, maar dat terzijde. RTS vind ik dus top, en Age of Empires (AoE) is het neusje van de zalm: deze reeks zal toch altijd mijn favoriet blijven.

Grafisch gezien is AoE III de mooiste op vlak van afwerking, dat is een zekerheid. Alleen werd het spel in 2005 niet zo laaiend enthousiast onthaald door veel fans, omdat er toch wat veranderingen in zaten die vrij ingrijpend waren. Grootste verschil met I en II enerzijds en III anderzijds was de toevoeging van een Home Town, van waar je vrachten, updates en troepen kan verschepen naar de gebieden die je koloniseert. Het is meteen ook de verandering die ik persoonlijk het minst geslaagd vond (en vind). Om niet te zeggen dat ik daardoor nooit zolang AoE III heb gespeeld als de twee vorige edities.

Ook het Hero-systeem en de Experience points die je kan verdienen met handelsroutes, heb ik nooit een echte aanwinsten gevonden. Ten opzichte van de twee andere versies dan. Want als je die oudere versies van de reeks even wegdenkt, is ook AoE III een leuk spel om te spelen. Alleen zijn de andere twee fantastisch, van het beste dat er ooit gemaakt is op vlak van RTS-spelletjes.

De Definitive Editions van I en II waren vrij ingrijpend: de graphics waren dan ook compleet verouderd, de aanpassingen waren enorme verbeteringen. Zo goed zelfs, dat ik alweer uren heb... euh... gespendeerd aan de vernieuwde versies. Bij III zijn die aanpassingen minder ingrijpend, vooral omdat het spel er al goed uitzag. En toch zijn ook nu de graphics verbeterd, dankzij de 4K-ondersteuning, bovendien zijn ook de stemmen van het spel opnieuw ingesproken. Er zijn ook een paar nieuwigheden op vlak van gameplay, want met de Zweden en de Inca’s werden er twee nieuwe beschavingen toegevoegd. Vooral die laatste vind ik geweldig, omdat deze cultuur me ook interesseert.

En er is meer: Age of Empires telt ook twee nieuwe spelvormen. The Art of War dient vooral om de complexiteit van het spel goed onder de knie te krijgen. En dat is geen overbodige luxe als je vooral bekend bent met AoE I en II, en III niet of minder speelde. Tweede nieuwe spelvorm is de Historical Battles, wat heel fijn is voor wie houdt van geschiedenis (zoals ondergetekende).

Ook fijn is dat de AI - de intelligentie van de tegenstanders - minder dom is. Als ze verliezen, trekken de troepen van jouw vijanden zich plots terug om zich te hergroeperen. Ze komen ook pas terug als ze weer op sterkte zijn. Of ze bouwen hun net afgebroken gebouwen niet weer op op krak dezelfde plaats. Winnen is zo iets minder voorspelbaar geworden en dat is leuk. Maar na enkele overwinningen en nieuwe verhalen is de drang om door te spelen bij mij niet zo groot meer. Vooral omdat ik ook de Definitive Edition van AoE II nog niet helemaal heb uitgespeeld.

Kortom: het geheel ziet er moderner uit dan het spel van 15 jaar geleden. En neen, het ziet er niet zo ‘echt’ uit als veel nieuwe games, maar who cares als je een verslavend spel in de plaats krijgt. Meer verslavend dan veel van die nieuwe games. Het belangrijkste: de eigenheid van het spel blijft behouden. Dat is voor de vele fans belangrijk én het bevalt ook nieuwe spelers, getuige daarvan mijn eigen kinderen. Ik kan deze game zeker aanraden aan die echte fans en al wie Age of Empires nog moet ontdekken. 

Maar, toegegeven, persoonlijk kijk ik vooral uit naar de vierde episode in deze reeks. Die werd vorig jaar aangekondigd en gooit ons terug naar de middeleeuwen. HEERLIJK!