VRT-correspondent Björn Soenens aan de vooravond van de Amerikaanse verkiezingen: “Ik heb elke keer weer moeite om afscheid te nemen van de nacht”

“Mijn standaard bedtijd is half twee in de ochtend. Als ik er al eens in lig om kwart over middernacht is dat voor mij vroeg. Ik ben wat je noemt een nachtraaf. Mijn bloed gaat vinniger stromen na het ondergaan van de zon en mijn creatiefste gedachten komen dan naar boven. Ik vergelijk het met een soep – de ingrediënten liggen de hele dag te trekken en zijn pas ’s avonds op hun best. Zo heb ik mijn nieuwe boek vooral ’s nachts geschreven. Niemand stoort me en ik kan eindeloos doorgaan. Door mijn werk als correspondent moet ik relatief vroeg opstaan – als het in New York ochtend is, is het in België al na de middag – maar ik heb genoeg met vijf uur slaap. Ik heb elke keer weer moeite om afscheid te nemen van de nacht.”

“Ik trek er ’s nachts graag alleen op uit om de verhalen van anderen te aanschouwen. Ik ben graag een antropoloog van de nacht. In New York blijven de verhalen maar doorgaan, 24 uur op 24. De nacht heeft er zijn eigen schoonheid. Je ziet de sterren aan de hemel, neonverlichting, waggelende mannen en vrouwen op pumps, op weg naar de bar. Alles is net iets ruiger en intrigerender dan overdag. Ik vind het enerzijds geweldig om ’s nachts op eender welk uur naar de deli om de hoek om een broodje te kunnen gaan. Maar langs de andere kant besef ik dat dat alleen mogelijk is omdat de mensen die daar werken niet genoeg betaald krijgen. De 24-uursmaatschappij waar ik zo van hou, geeft me een dubbel gevoel. Niet dat ik altijd mijn deur uit wil. Vanaf mijn balkon kijk ik graag naar de ramen waar het licht nog brandt. Ik vraag me dan af of die mensen eenzaam zijn en wat hun verhaal is. In New York is er altijd leven, en tegelijk noem ik het een aquarium van eenzaamheid. Je ziet de visjes zwemmen, maar je kan er niet bij. Hoe fascinerend ik het hier ook vind, ooit zie ik me wel terug in Gent wonen.”

“Mijn vrouw Emma heeft een tegengesteld ritme. Ze heeft last van het rustelozebenensyndroom, waardoor ze al vroeg op de avond moe wordt en gaat slapen. Dikwijls al rond 22 uur. Ze is ook vroeg weer op, rond 5 uur, half zes, en kruipt dan geruisloos het bed uit terwijl ik nog verder slaap. Voor ons werkt dat. Qua bioritme – en ook op andere vlakken – zijn we een match made in heaven. We wonen in een kleine flat in Brooklyn en werken van thuis uit, dus onze verschillende ritmes zijn de uitgelezen manier om wat alleentijd voor onszelf te creëren. Ik noem mezelf graag sociaal, maar beperkt. Mijn vader zaliger was ook zo. Hij kon bezoek krijgen en daarvan genieten, maar als het genoeg was geweest, zei hij: ‘En nu is het tijd om naar huis te gaan’.”

“Hoezeer ik ook van de nacht hou, ik ben nooit een wildebras geweest. Wat ik wel deed, was samen met mijn broer naar boven gaan, wachten tot onze ouders sliepen, en dan samen naar beneden sluipen om naar de BBC te kijken, of naar films en series. Ik ben van mening dat je je kinderen beter vrijheid kan geven in plaats van ze aan de leiband te leggen. Ik heb ze altijd gestimuleerd om hun passie te volgen. Zo heeft mijn dochter in Chili gestudeerd en woont haar vriend in Portugal. Mijn zoon is chirurg in opleiding in België. Ik heb hen vanwege de coronacrisis niet meer gezien sinds december. Net als mijn 80-jarige moeder. We videobellen wel, maar dat is niet hetzelfde. Ik moet denken aan de woorden van de dalai lama: er is een hiërarchie van leed. Altijd heeft iemand het slechter dan jezelf. Er sterven mensen en er worden mensen ziek, dus klagen over onze situatie doe ik niet. Mijn moeder ook niet, trouwens. Ze is rock-’n-roll.”

“Qua nachtelijke gebeurtenissen zal de schietpartij in Las Vegas me altijd bijblijven. En dan bedoel ik niet alleen het feit dat een iemand vanuit zijn hotelkamer 58 mensen heeft doodgeschoten, maar ook de manier waarop het leven er desondanks nog altijd doorging. Terwijl er net een massabloedbad had plaatsgevonden, liepen om 4 uur in de ochtend ook een boel halfdronken uitgaanders voorbij, vrolijk op weg naar huis. Het leven is vaak absurd. Plezier vermengt zich met leed, en dood met leven.” 

• 52 jaar (geboren op 25 april 1968)

• is VS-correspondent voor VRT NWS vanuit New York

• in juni verscheen zijn nieuwe boek ‘De lengte van een oceaan’, verhalen over het lot van de gewone mens in Amerika, doorspekt met zijn eigen ervaringen in de States

• is getrouwd met Emma Bruggeman (33) en heeft twee kinderen Gilles (25) en Hannah (23)

Meer lezen: 

- Actrice Lize Feryn is een overtuigd avondmens: “Het nachtelijke piekeren heb ik van mijn mama”

- Vroege vogel Julie van den Steen: “Ik háát mensen die snoozen” (+)

- Binnenhuisarchitect Gert Voorjans is een ochtendmens: “Op vlooienmarkten gebeuren de beste deals tussen 6 en 8 uur ’s ochtends”