Moeder van overleden YouTuber Kastiop: ‘‘Sorry mama, ik ben op spoed geweest’, stamelde hij’

Mocht corona niet bestaan, de kerk zou te klein zijn voor Kacper Przybylski. Want de energieke kerel met zijn witte, warrige haardos was onder de naam Kastiop razend populair bij de jeugd. Trouw volgden bijna 300.000 jongeren hem op zijn eigen YouTube-kanaal, waarop hij video's postte over games, animatiefilmpjes voorzag van vaak hilarische commentaren en vloggend over zijn leven babbelde in het sappigste Limburgse dialect. 'Godnondedju!' 

De Hasselaar met Poolse roots gold in Vlaanderen als een pionier en groeide hier de laatste jaren uit tot één van de grootste YouTubers. Een droom die hij ooit hardop uitsprak? Eén miljoen volgers halen. Die droom borg hij zelf op toen hij vrijdag 23 oktober de deur bij zijn mama voorgoed achter zich dichttrok. Kacper zou acht dagen vermist blijven, zoekacties en opsporingsberichten ten spijt. Zijn lichaam werd zaterdag 31 oktober aangetroffen in het Nederlands-Limburgse Stein.

Kacper was het enige kind van Joanna Przybylska (45), die hem in haar geboorteland Polen op de wereld zette. Toen hij vier jaar was, scheidde ze van Kacpers vader. Een jaar later bezocht Joanna, van opleiding kinesiste, een Poolse vriendin in België. Ze werd hier verliefd op Marcel Goris (66), gewezen vrachtwagenchauffeur en postbediende, met wie ze in 2004 trouwde. Marcel zou Kacper van meet af aan liefhebben als was hij zijn eigen zoon. Joanna en Marcel gingen vier jaar geleden als koppel uit elkaar en apart wonen, maar bleven de beste vrienden. "Het is precies alsof Kacper ons nu, door hetgeen gebeurd is, terug bijeen heeft gebracht", zegt Joanna daarvan. "Je wil gewoon niet dat de ander nu alleen zit met al dat verdriet. Daarvoor is dat verdriet te groot."

Heel gehecht

"Wat voor een kind Kacper was? Heel gehecht aan mama", zegt Joanna in vrij goed Nederlands, terwijl ze voor zich uit staart. "In Polen waren wij met zijn tweetjes vooral op elkaar aangewezen, want Kacpers vader was er bijna nooit. Ik heb Kacper een vol jaar borstvoeding gegeven, hij zou daarna nog heel lang op mijn schoot kruipen, zijn hoofdje dicht tegen mijn borst. Hij was vijf toen we in België kwamen wonen en paste zich razendsnel aan. Kacper en ik zijn altijd Pools met elkaar blijven spreken, maar na twee maanden kleuterklas kon hij al gesprekken in het Nederlands voeren met Marcel." 

Waarop Marcel, vervuld van trots, inpikt en zegt: "Op zijn acht jaar sprak Kacper ook al Engels. En die taal had hij zichzelf aangeleerd. Joanna en ik spraken in het begin nog veel in het Engels tegen elkaar, ik herinner mij dat Kacper op een avond eens zat mee te luisteren en ineens uitriep: 'Nee, dat is niet waar!' Toen begon het mij te dagen: 'Dat kind spreekt niet alleen Nederlands en Pools, dat verstaat ook Engels.' (glimlacht) Hij was heel pienter, jawel.”

Geen tijd voor huiswerk

Het stond in de sterren geschreven dat YouTube Kacpers grote liefde zou worden. Huiswerk maken en studeren, het bleek niet aan hem besteed. Na zijn vijfde middelbaar, dat hij dubbelde, gooide hij zijn schoolboeken over de haag. "Kacper had geen tijd voor huiswerk", zegt Marcel daarvan. 

"Die was van kleins af al bezig met filmkes maken. Detectiveverhalen verzinnen met zijn vriendje, naspelen hoe ze dieven gingen vangen en dat vastleggen op film. Hij deed niks liever. En hij was zot op computerspellen. Ik zie hem als tiener nog naar zijn mama lopen, met op zijn duimen een dikke blaar van het in de weer zijn met die spelconsoles. Ja, Joanna en ik vonden dat erg dat hij zijn school niet wilde afmaken. Want waarom kiezen voor onzekerheid als je slim genoeg bent om een diploma te halen? Maar passie kan je niet tegenhouden. En je wil je kind toch vooral gelukkig zien, hé. Op zijn 18de trok Kacper het huis uit om met vier maten filmpjes te gaan maken vanuit een 'YouTube-huis' in Testelt, waar hij een jaar heeft gewoond. Hij was dan al een online BV, had zelfs een manager. We volgden veel van wat hij deed online, maar snapten niet altijd alles." Zegt Joanna: "Ik keek vooral naar zijn filmpjes als vlogger. Dan zag ik tenminste of hij goed at."

Er ging geen dag voorbij of Joanna had haar zoon gehoord of een berichtje van hem gehad. Tot een paar dagen voor zijn verdwijning zouden Marcel en zij Kacper omschrijven als simpelweg gelukkig. Kacper verdiende geen fortuinen, maar hij kon rondkomen. Hij was al een jaar single, maar dat leek hem niet te deren. Hij woonde samen op een appartement met een goeie vriend en dat ging goed. 

Marcel: "Kameraden zeiden na zijn dood dat Kacper al een tijd depressief was omdat hij in deze coronatijden zo weinig sociaal contact kon hebben. We weten niet waar die jongens dat halen. Want waarom hebben wij dat dan niet gezien? Tijdens de eerste lockdown is hij quasi elke dag bij zijn mama op bezoek geweest, hier bij mij thuis kwam hij drie, vier keer per week langs. Hij bleef dan op het terras staan, ik bleef binnen en zo zaten wij door het open venster met elkaar te babbelen. Ik heb daar niks depressiefs aan gemerkt, maar echt niks. Die jongen is tegenover ons altijd zijn vrolijke, tetterende zelf gebleven. Wij snappen het niet. Kacper was ook helemaal niet het type dat met donkere gedachten rondliep. Honderdén foto's hebben wij de voorbije week bekeken en die bewijzen nog maar eens wat voor een fijn leven hij heeft gehad. Overal staat hij gelukkig op."

Leven na de dood

"Vier dagen voor hij verdween had ik hier met hem nog een heel diepzinnig gesprek", zegt Marcel, terwijl dikke tranen over zijn wangen rollen. "Het was de Kacper van altijd, in mijn ogen. We hadden het over goed en kwaad, terloops ook over het leven na de dood waarin hij zei te geloven. En hij vertelde over hoe hij die dag met zijn mama naar de makelaar was geweest en dat ze het contract hadden getekend voor de huur van het huis waar ze vanaf januari samen zouden intrekken. (pauzeert even) Ik zie hem hier nog, echt waar, letterlijk een gat in de lucht springen, zo blij was hij met het vooruitzicht om terug bij zijn mama te gaan wonen, waar hij ineens ook meer plaats zou hebben om aan zijn YouTube-filmkes te werken. Hij zat nog vol plannen, die jongen."

Maar het ging niét goed met Kacper. Want twee dagen na dat bezoek aan zijn stiefpapa was hij er zo slecht aan toe dat zijn vriend en huisgenoot de ambulance moest bellen en Kacper naar de spoeddienst van het ziekenhuis werd gebracht. "Hij is 's anderendaags, een dag voor hij spoorloos zou verdwijnen, recht van het ziekenhuis naar mij gekomen", haakt zijn mama in. "Hij was een wrak, het was triestig om te zien. Ineengedoken zat hij aan de keukentafel, hij deed me denken aan de 5-jarige Kacper die bang was om aan mama op te biechten dat hij iets fout had gedaan. Hij keek mij amper aan, bibberde. Zijn handen voelden koud. 'Sorry mama, ik ben op spoed geweest', stamelde hij. 'Schatje, wat is er gebeurd?' Ik moest de woorden echt uit hem trekken. Een deftig gesprek was onmogelijk. Uiteraard was ik geschrokken, maar ik dacht dat hij zich na een goeie nachtrust beter zou voelen. Ik zag geen reden om een dokter te bellen, want hij kwam van het ziekenhuis. 'Wil je iets eten?' 'Nee, mama.' 'Heb je pijn? Ben je misselijk?' 'Nee, mama.' 'Muntthee, schatje?' 'Ja, mama.'"

Bij mama in bed

"Hij is gaan douchen, legde zich te slapen in het logeerbed, maar is 's nachts bij mij in bed gekropen", vervolgt Joanna. "Hij wist dat ik 's anderendaags al vroeg moest gaan werken (Joanna is poetshulp, red.) en hij had me gevraagd om de wekker om 8 uur te zetten. Hij heeft heel de nacht goed geslapen. Voor ik naar mijn werk vertrok, heb ik hem een kusje gegeven, een verse handdoek en tandenborstel klaargelegd bij een briefje voor hem. 'Ik ben vlakbij, bel me als er iets is. Mama.' Om twee minuten na tien, tijdens mijn eerste werkpauze, heb ik hem een sms'je gestuurd. 'Ik vermoed dat ik geen sms of telefoontje moet verwachten? Jouw gsm plat? Maar hou je goed, schatje, succes, ik hou van je.' Twee minuten later sms'te hij terug: 'Geen zorgen, mama. Kusjes.'"

Het was het laatste sms'je dat ze van Kacper zou ontvangen. En al was ze er niét gerust op, en al helemaal niet toen bleek dat haar zoon tegen de avond nergens meer te vinden was, nog in geen miljoen jaren had ze zich kunnen voorstellen wat zich in werkelijkheid zou voltrekken. "Want hij zou me dat toch niet aandoen?", huilt ze hartverscheurend. "Tot op het moment dat de politie acht helse dagen later aan onze deur stond, hebben wij geen seconde rekening gehouden met de mogelijkheid dat Kacper zich iets zou kunnen aandoen", zegt Marcel. "En toch ben ik in Stokrooie het jaagpad langs de kanaalkom afgereden, want ge moet iéts doen of ge wordt gek. Ik weet niet meer waar ik hem overal heb lopen zoeken, terwijl Joanna thuis bleef omdat ze daar wilde zijn in het geval dat Kacper zou terugkeren, maar ik heb als bezeten gezocht naar dat kind. Kacper, dat was ook mijne jongen, hé. Ik hield zo van hem. En we zijn blijven hopen tot het allerallerlaatste."

"Het valt in woorden niet uit te drukken wat ik voelde toen de politie zaterdag 31 oktober het verschrikkelijke nieuws bracht dat Kacper was gevonden", gaat Marcel verder. "Dat is... alsof je vanbinnen wordt verscheurd. Joanna stuikte bijna tegen de grond van de pijn. Die eerste dagen heeft ze letterlijk pijn aan haar baarmoeder gevoeld. En al moet Kacper al zeker vier dagen in het water hebben gelegen, we wilden hem allebei nog zien. Om het te kunnen geloven, maar ook: het was onze laatste kans om hem te zien." Zegt Joanna: "Ik ben de politievrouw dankbaar dat ze me die kans gegeven heeft. Want het ging om Kacper, mijn enige doel in mijn leven. Met een mondmasker op heb ik hem nog een kusje mogen geven, zo zachtjes mogelijk. En heel stilletjes heb ik tegen hem gezegd: 'Mama is heel verdrietig, maar ze is niet boos op jou.'"

"Natuurlijk zijn wij niet boos op Kacper", haakt Marcel in. "Want dat was Kacper niet die in dat water is gesprongen. Wij geloven dat hij, net zoals die woensdag toen hij naar spoed is gebracht, een soort psychose heeft gehad, dat hij door een kortsluiting in zijn hoofd niet meer heeft geweten wat hij deed, weg was van de wereld. Hadden ze hem in het ziekenhuis moeten houden? Ik weet het niet. Ik pijnig mijn hoofd met de vraag of ik dit had kunnen voorkomen, of ik signalen had moeten zien. Maar... ik héb ze niet gezien." Joanna: "Ik zit ergens met een schuldgevoel omdat ik de dag van zijn verdwijning toch ben gaan werken, hoe bezorgd ik ook was. En dat het misschien anders was gelopen als ik thuis was gebleven. Maar ik zeg het, hij kwam van het ziekenhuis, ze hadden hem daar laten gaan. Als de dokters het al niet zien, hoe kan je dan denken dat er iets heel ergs mis is met je kind?"

Zonnetje

"Had Kacper ook maar met één woord gezegd dat hij hulp nodig had, dan hadden wij hem met onze armen wijd open, zo wijd als maar kan, die hulp gegeven", snikt zijn stiefpapa. "Een half woord was al genoeg geweest, zo graag hebben wij Kacper gezien. Als het kon, nam ik zijn plaats in nu. Ik heb mijn leven al gehad, maar dat van hem moest nog beginnen. Wat mij nu een heel klein beetje troost geeft, is dat ik weet dat ik een goeie band met hem had, dat we een heel fijne tijd hebben beleefd en dat ik mijn best voor hem heb gedaan. Samen naar het voetbal vroeger, samen met de quad door de bossen scheuren, samen naar motorrally's gaan kijken: het was een plezier om die jongen bij u te mogen hebben. Ik kan mij niet voorstellen dat we hem nooit meer gaan zien. Wat ik het meest ga missen? Alles aan hem. Hij had een gouden karakter, zo waar als ik hier zit."

Zegt zijn mama: "Mijn moeder, Kacpers oma in Polen, heeft het zo dikwijls gezegd: 'Kacper? Dat is een zonnetje!' Ik zou het niet beter kunnen zeggen. Hij was degene die dikwijls zei: 'Alles komt goed, mama!' De laatste dagen denk ik soms: 'Zou hij Marcel en mij hebben willen sparen? Zou hij zijn depressieve gevoelens voor zichzelf hebben gehouden om ons niet ongerust te maken?' Want dat was ook wel een beetje typisch Kacper, hij zou geen van ons hebben kunnen kwetsen of pijn doen. Ik weet nog niet waar ik kracht uit moet halen nu. Ik ben, hoewel katholiek, gestopt met bidden. Want dit? Dit is te zwaar, dit had niet mogen kunnen gebeuren. Ik ga hem zo missen."

Op kastiop.be kan je een boodschap achterlaten in het online rouwregister voor Kacper.

Nood aan een gesprek? Awel luistert naar alle kinderen en jongeren met een vraag, een verhaal en/of een probleem. Awel is bereikbaar via het gratis nummer 102. Wie met vragen zit rond zelfdoding, kan ook terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.

LEES OOK:

Vermiste Hasseltse vlogger Kacper ‘Kastiop’ Przybylski (22) dood teruggevonden

YouTuber Acid na overlijden van Hasseltse vlogger Kastiop: “Het is niet omdat je succesvol bent dat er geen mentale problemen zijn”