Niet-coronapatiënten zien hun zorg wegvallen: ‘Wij zijn de dupe van die Meir-shoppers’

Micheline Delaere (38) uit Sint-Amandsberg

Alleenstaande mama van Otto (1,5)

“Met een brandende pijn belandde ik in juli op de spoedafdeling. Ik had al jaren last van mijn rug, maar sinds de eerste lockdown werd de pijn steeds erger. Door de stress, vermoed ik. Ook dat thuiswerken op een gewone keukenstoel heeft er geen goed aan gedaan. Ik ging naar de kinesist, kocht een nieuwe matras, maar op den duur werd het zelfs onmogelijk om mijn zoontje met de buggy naar de crèche te brengen. Die nacht ben ik wakker geworden met een ongelooflijke kramp in mijn been. Ik kon niet meer zitten of staan. Mijn vader heeft me naar het ziekenhuis gebracht. Die rit duurde amper een kwartier, maar hij leek wel eindeloos. De pijn was ondraaglijk.

“Een MRI-scan maakte duidelijk dat ik een zware hernia had. Ik kreeg medicatie en mocht eind september starten met een intense rugrevalidatie van vier maanden. Twee keer per week zou ik twee uur naar het AZ Sint-Lucas in Gent gaan om soepelheid en kracht op te bouwen. Volgens de dokters zou ik na twee maanden de eerste verbetering merken. Die kaap heb ik nooit gehaald. Door de nieuwe coronagolf staan alle sessies al zeker tot 11 december on hold. Ik vrees dat ik straks helemaal opnieuw moet beginnen. Dat is best zwaar, want die einddatum was een doel.

“Het is ontzettend frustrerend om te zien hoe mensen zich niet aan de coronaregels houden. Voor jongeren lijkt het misschien onschuldig om samen te troepen in een park of een feestje te houden, maar de gevolgen zijn ernstig. Ik vind ook dat de overheid veel te laat heeft ingegrepen. Al bij die eerste versoepeling in juli dacht ik: dit komt niet goed. Plotseling gingen alle remmen los. Het is jammer dat wij daar nu de dupe van zijn. Zeker nadat de overheid er zo hard op gehamerd heeft dat de reguliere zorg niet onder druk mocht komen.”

Thomas Everix (25) uit Antwerpen

Nieuwslezer bij Qmusic

“In april ontdekten artsen een hersentumor, die chirurgisch werd verwijderd. Drie weken later ontstond er echter een infectie op de wonde, waardoor ik opnieuw onder het mes moest. Daarbij hebben ze een stuk schedel weggenomen om de infectie te kunnen laten genezen. Het resultaat is dat ik nu met een gat in mijn schedel rondloop van ongeveer zeven centimeter op zeven. Dat brengt een aantal kwaaltjes met zich mee. Zo heeft een mens normaal een andere druk in zijn hoofd dan daarbuiten. Bij mij is dat drukverschil weggevallen. Als ik mijn tanden poets of iets opraap, word ik snel duizelig. Mijn schedel is ook erg fragiel, waardoor ik een beschermende helm moet dragen.

“De wonde moest vier maanden genezen, hadden de dokters vooropgesteld. Daarna zou er een prothese in mijn schedel worden geplaatst. Het vizier stond op eind november. Die periode is nu bijna verstreken, maar de operatie is helaas nog niet ingepland. Mijn toestand is immers niet pijnlijk of levensbedreigend, waardoor de operatie wordt beschouwd als niet-dringend. Ik zou hier nog enkele weken of maanden mee kunnen rondlopen.

“Dit is klote, daar moet ik niet belachelijk over doen. Vooral mentaal is het zwaar. De tumor, de eerste operatie, de tweede en nu dit. Mijn verjaardag valt op 26 december. Het doel was om op mijn verjaardag weer de oude te zijn. Nu zal ik dit misschien moeten meeslepen tot 2021. Die onzekerheid vind ik nog het vervelendst. Je moet gewoon afwachten. Ik verwacht binnen dit en twee weken een telefoon met de melding of de operatie kan doorgaan of niet. Voor iemand die al niet erg geduldig is, is dat niet makkelijk.

“Of de beelden van shoppende mensen op de Meir wringen? Langs de ene kant begrijp ik dat mensen nog eens buiten willen komen voor de lockdown. Maar als je dan die rij van honderden meters bij Primark ziet, dan komt het toch wel even in je op dat de mensheid om zeep is.”

Stefanie Veraghtert (33) uit Herentals

Sociaal ondernemer en komt op voor patiëntenrechten

“Zeven jaar geleden kreeg ik de diagnose van baarmoederhalskanker. De kanker zat in het laatste stadium met uitzaaiingen. Ik ben uiteindelijk kankervrij verklaard, maar sindsdien is het ziekenhuis mijn tweede thuis.

“In januari wilde ik enkele verdachte huidvlekjes laten controleren. In mijn situatie kan ik niets aan het toeval overlaten. Ik kon in mei langsgaan. Ik wachtte braaf die afspraak af, maar door de pandemie kon die helaas niet doorgaan. Zoals gevreesd, werd ik enkele dagen voor mijn afspraak opgebeld door het ziekenhuis om die te verzetten naar een datum in september. Wéér vier maanden wachten. Intussen was ik bang voor corona want mijn verzwakte immuunsysteem zou het virus niet te lijf kunnen gaan.

“Toen het in september eindelijk zover was, voerde de zorgkundige het onderzoek erg oppervlakkig en afstandelijk uit. Ze had duidelijk schrik om besmet te raken want ik werd aangemaand om niet in haar richting te ademen. Ze beweerde dat er niets aan de hand was met de vlekjes en ik gewoon mocht vertrekken. Maar ik voelde intuïtief dat het niet oké was. Nadat uiteindelijk de hoofdarts erbij werd gehaald, viel een week later het verdict: huidkanker.

“Ik was kwaad want deze diagnose viel bijna een jaar te laat. De huidkanker blijkt snelgroeiend en agressief te zijn, dus iedere dag was een verloren dag. Nu is de huidkanker grotendeels weggesneden, maar ik heb nog steeds een tweede operatie nodig. Die staat op dit moment gepland op 16 november, al vrees ik dat die geannuleerd zal worden.

“Het stoort me dat er zo hard wordt gefocust op het willen redden van iedereen. De dood is een deel van het leven, maar blijkbaar zijn we niet in staat om dat te accepteren. We moeten meer focussen op de levenskwaliteit, de organisatie van onze zorg en de ethiek van de protocollen.”

Lieve Viane (63) uit Heusden

Vrijwilliger bij de hulplijn Teleblok

“Vol ongeloof heb ik naar de beelden van de shoppers op de Meir gekeken. Dat waren geen kinderen maar volgroeide volwassenen. Als zij hun verstand niet gebruiken om erger te voorkomen, wie dan wel?

“Ik heb lupus en het syndroom van Sjögren, auto-immuunziektes waarbij het lichaam afweerstoffen aanmaakt tegen zichzelf. Mijn complicaties zijn erg divers: pijn aan spieren en gewrichten, oververmoeidheid, een verstoorde hormonale werking in de hersenen. In maart had ik een afspraak bij een chirurg om een neurostimulator te laten plaatsen die een aantal symptomen zou verzachten. Maar zodra corona het land overspoelde, lagen de prioriteiten van het ziekenhuis ergens anders. Na veel trekken en sleuren kreeg ik een eerste afspraak in juli, waarbij de voorbereidingen werden getroffen. Daarna kwam de tweede coronagolf, die de boel verder vertraagde. Ik weet nog altijd niet wanneer de neurostimulator geïnstalleerd zal worden. Ook mijn afspraken met de reumatoloog, de endocrinoloog en de psychiater zijn uitgesteld. Net als de hydrotherapie die ik moet volgen om mijn lichaam soepel te houden.

“Ik ben een risicopatiënte voor corona. Ik ben voorzichtig, maar niet bang. Een mens moet ooit sterven. Ik prijs me ook gelukkig dat ik vandaag niet jong ben. Pubers moeten gezond opstandig kunnen zijn, zich kunnen uitleven. Ze moeten vooruit in het leven. Nu lukt hen dat niet.

“De artsen en de verplegers doen al wat ze kunnen, ik kan hen niets verwijten. Maar het gezondheidssysteem is de mist ingegaan door de onduidelijkheid tussen politici en wetenschappers. Zeker voor chronische patiënten zoals ik. We krijgen gelukkig steun van het Vlaams Patiëntenplatform, maar die steun is beperkt in deze tijden. En dan rijzen er nog allerlei mentale problemen. Misschien sterven er uiteindelijk wel meer mensen aan andere aandoeningen dan aan corona.”