Wat als een graf van een dierbare niet volgens de regels is? Gents poppenspeler: "Ik moet het graf van vader aanpassen, dat doet pijn"

Luk De Bruycker is al jaren bekend als volksfiguur in Gent en van zijn poppentheater met het figuurtje Pierke Pierlala in de hoofdrol. Dat is een houten figuurtje dat de zotste avonturen meemaakt in het sappige Gentse dialect. De Bruycker is een echte creatieveling en dat uit zich niet enkel in de theaterwereld. Toen zijn vader in 2017 stierf wilde hij van het graf iets heel persoonlijks maken. Hij ontwierp een houten kruis dat rechtop staat, en verbonden is met touwen (zoals de poppen in het poppentheater) aan een platliggend "podium". Het kruis symboliseert het katholieke karakter, want zijn vader was een religieus man.

(lees verder onder de foto)

Lange tijd was er geen vuiltje aan de lucht. Tot De Bruycker plots een aangetekende brief in de bus kreeg. "In de brief staat dat het monument maximum een meter hoog mag zijn, ik wist dat niet", zegt hij eerlijk. "Ik had jaren geleden voor het maken van het graf wel bepaalde zaken gevraagd, omdat ik wel wist dat er regels zijn, maar specifiek de hoogte had ik niet opgevraagd." Het speelkruis is 1,70 meter hoog. Té hoog dus volgens de stad Gent.

Het graf is iets heel persoonlijks geworden. Het "podium" is een houten kist waar De Bruyker als jongeman al zijn poppen instak, samen met zijn vader. "We tilden die samen op de auto om al mijn theaterpoppen in te vervoeren. Vanuit dat idee startte het ontwerp voor het graf. Nadien kwam het kruis erbij omdat mijn vader een gelovig man was." Het kruis is niet zomaar een kruis, maar een "speelkruis": "Net zoals bij marionetten, de 'draadpoppen'. De draden verbinden het kruis met de pop. Bij het graf verbinden de draden/touwen het kruis met het graf/podium." 

Het graf heeft een mooie symboliek, maar de stad Gent vindt dat het niet volgens de regels werd gebouwd. De Bruyker ging na het ontvangen van de brief op onderzoek: "Blijkbaar zijn er nog mensen die zo'n brief hebben gekregen. Het gaat om een actie van een ijverige ambtenaar." Maar de tristesse rond dergelijk gebeuren is groot, merkt De Bruyker: "De zoon van een koppel was overleden en toen kregen zij maanden nadien ook een aangetekende brief. De wonde was weer opengegaan daardoor. Het is in feite een beetje een onmenselijke actie ook."

"Het is een daad van liefde. Het is het laatste wat je kan doen voor die persoon. Ik heb een toneelstuk gemaakt over mijn vader, een boek en dan dit houten graf. Het deed me eigenlijk pijn toen ik die brief kreeg", zegt De Bruyker. De toneelmaker heeft ook zijn bedenkingen bij een ander aspect van het houden en plaatsen van graven: "Als je rijk bent en je kan een kelder betalen, dan mag je erop zetten wat je wil. Ik hoop toch dat er iets verandert op dat vlak in de toekomst."

Maar wat nu met het graf? Want ondanks de mooie symboliek en het persoonlijke karakter zal het moeten aangepast worden. "Korter maken is geen optie, dan verliest het zijn monumentaliteit. Ik hoop dat de schepen inziet dat dit een discriminerende maatregel is. En ik hoop vooral, voor iedereen in dezelfde situatie, dat er iets beweegt op dit vlak en dat er nog wat creativiteit mag zijn. We moeten toch niet allemaal hetzelfde graf hebben? Laat de dingen persoonlijk zijn en dan is de rouwverwerking nog zo mooi."