GAMEREVIEW. ‘Assassin’s Creed: Valhalla’ hakt er – vooral letterlijk - in

Verrassend of vernieuwend kun je de nieuwe ‘Assassin’s Creed’-game nu niet noemen wat de keuze van zijn tijdperk betreft: met tv-series 'Vikings’ en 'The Last Kingdom’ was ik bang dat Noormannen nét iets te aanwezig zouden zijn in onze collectieve ervaring om nog met volle overgave een zestig uur durende game te lijden met die middeleeuwse geweldenaars in de hoofdrol. Maar ik vergiste me. 'Assassin’s Creed: Valhalla’ is een brute, verzorgde, zij het niet al te vernieuwende aflevering uit de ‘Assassin’s Creed’-reeks, waarin het nieuwe tijdperk op een bij momenten verrassende manier naar de gamewereld werd omgezet.

Dat tijdperk is rond het jaar 873, waarin een Noorse vikingclan met hoofdpersonage Eivor de politieke woeligheid van haar thuishonk verlaat en zichzelf vestigt aan de Engelse kust. Van waaruit ze stilaan haar macht uitstrekt over de rest van het land, door allianties aan te gaan met lokale koninkrijkjes. Het is geleden van de eerste ‘Assassin’s Creed’ uit 2007 dat de reeks (op de korte proloog van ‘Unity’ uit 2014 na dan) nog eens de middeleeuwen heeft aangedaan. Maar de periode komt op een spectaculaire manier in beeld, met de zompige, rollende heuvels van Engeland waar krakkemikkige Romaanse gebouwen en ruïnes uit de tijd van de Romeinse overheersing (nog maar enkele eeuwen eerder) hier en daar het landschap doorprikken. Het heeft niet de exotische flair van het Egypte uit ‘Origins’ of het Griekenland van ‘Odyssey’, maar het hééft iets.

Die terugkeer naar de middeleeuwen zie je ook in een paar details. De terugkeer van de groep monniken in stedelijk gebied, die je kunt gebruiken om op te gaan in de menigte, is bijna een grapje onder ingewijden, aangezien het om een spelmechaniek uit de allereerste game gaat die daarna al snel verdween uit de reeks. En de manier van vechten ligt opnieuw helemaal in lijn met het volkje dat je speelt. Eivor (man, vrouw of – door een speling van de Animus-DNA-machine – afwisselend) hakt vooral met strijdbijlen waar zwaarden in het verleden de standaard waren, en die ploegen zich met geisers van bloed door het vege lijf van je tegenstanders. Onthoofdingen zijn ook schering en inslag, een element dat je in de voorgaande - nochtans evengoed bloederige - ‘Assassin’s Creed’s nauwelijks tegenkwam.

Eindelijk werpt Ubisoft ook de pretentie van zich af om van ‘Assassin’s Creed’ een reeks actie-role playing games à la ‘The Witcher’ te maken. Bij 'Origins’ gingen ze daar voluit voor, opvolger 'Odyssey’ werd maar een halfslachtig beestje omdat hij maar ergens halfweg tussen een rpg en een klassieke actiegame bleef steken, bij ‘Valhalla’ is de slinger zo ver teruggeslagen dat de titel qua gameplay weer vergelijkbaar is met de 'Assassin’s Creed’s van pakweg vijf jaar geleden. Wel met de enorm uitgestrekte wereld van 'Origins’ en 'Odyssey’, maar zonder de al te grote nadruk op systemische gameplay die de twee voorgaande games kenmerkte: het is weer een actiegame met rpg-elementen, geen game die al te sterk drijft op het cijfersysteem dat de krachten en vaardigheden van je hoofdpersonage bepaalt.

'Valhalla’ is een game die allerminst een foutloos parcours aflegt: er zit bijvoorbeeld een vervelende stroefheid in de combat, vooral bij het pareren van een aanval en het terugslaan daarna, die de pret wat drukt. Maar hij brengt je opnieuw in een fabuleuze historische wereld, waarbij de details van het belichte tijdperk in de diepste groeven van het spel zitten. Een typische ‘Assassin’s Creed’, dus.

'Assassin’s Creed: Valhalla’ is uit voor PlayStation 4 en 5, Xbox One en Series S/X, en pc.