89-jarige Roger, twee maanden na pakkende getuigenis: "Straks herkennen de kleinkinderen ons niet meer"

"Ik dacht dat het al de derde coronagolf was, eerlijk gezegd. Ik ben een beetje de tel kwijt." Aan het woord: Roger Lybaert, 89 jaar jong. Hij en zijn vrouw besloten twee jaar geleden om samen te gaan wonen in een woonzorgcentrum in Reet. "Zij woonde in een verzorgingscentrum, ik in een verzorgingsflat. In het begin was het hier allemaal reuze. Ik kwam nog eens buiten met mijn scooter."

"Dat is nu uitgesloten", zucht Roger in "De Ochtend" op Radio 1. "En mijn echtgenote beseft niet goed meer dat ik soms bij haar ben. Het wordt zwaar om te dragen. Mijn vrouw raakt opnieuw in de kindertijd, ze roept om haar mama en papa. Ik praat er niet graag over." 

Roger zelf is nog in goede gezondheid.  Hij raakte tijdens de eerste golf wel besmet met corona, maar werd niet zwaar ziek. "Ik was redelijk gerust dat ik antistoffen had aangemaakt, tot ik las dat dat misschien niet genoeg was omdat er andere variëteiten zijn."

Intussen is het al acht maanden geleden dat Roger zijn kleinkinderen zag. "Straks herkennen ze ons niet meer, dat zou wel heel erg zijn." Leentje, de jongste dochter van Roger, en de zus van zijn echtgenote, mogen wel nog op bezoek komen. "De deur staat hier op een spleet. Eerst mochten er vijf bezoekers komen, toen vier, nu twee. Het is net een aftelrijmpje van de kinderen."

Maar knuffelen mag nog steeds niet. "Het is eigen aan mensen om iemand te omhelzen, kussen en knuffelen, zeker als je kleinkinderen en achterkleinkinderen hebt. Mijn kleinkind is net gepromoveerd tot burgerlijk ingenieur. Normaal is er een feestje, dat is er nu niet."

Beluister hier het gesprek met Roger Lybaert in "De Ochtend" op Radio 1. De tekst gaat hieronder voort. 

Al is lichamelijk contact niet het enige wat Roger mist. "De meeste bejaarden missen het geluid van kleine kinderen heel hard." Een zorgkundige op de achtergrond begint plots speels te lachen. "Ze doet een klein kind na", glimlacht Roger. "Dat is niet hetzelfde. Ze willen ons blij maken, maar dat lukt niet altijd."

"Al doen Bob en Tatiana wel reuze hun best." Beiden werken als zorgkundige in het woonzorgcentrum. "Hun glimlach betekent heel veel voor ons. Dag Bob! Hij gaat hier net buiten."

Om de lange dagen door te komen, leest, schrijft en dicht Roger. "Wilt u één van mijn gedichten horen", vraagt hij. En dat wilden we graag.